Του Γαβριήλ κρατάς γενιά
και τ’ Αρκαδιού κλωνάρι
Καπεταναίων γέννημα
και προεστών βλαστάρι
Της Κρήτης μας πρωτογενιά
τω πρωτοπολεμάρχω
μπροστάρηδω στους σηκωμούς
οι Λεβεδιές των Άρχω
Λυράρης να ’χε μπόρουνε
με κοντυλιές παινάδες
στεφάνι από την Κρήτη μας
να ’πλεκα μαντινάδες
Να μαργελώνω από καρδιάς
την Κρητικιά μου Μάνα
κι ανε λαλούν τα λόγια μου
σα Λειτουργιάς καμπάνα
Διαμάντι είχες την Πρεπιά
Τιμή την αξιότη
της πέρδικας περπάτημα
στολίδι τη σεμνότη
Στ’ ανάβλεμμα τον Ουρανό
τον ξάστερο εμαργέλου
και στο γλυκό σου πρόσωπο
χαμόγελο τ’ Αγγέλου
Μάνα κι η Μάνα τ’ Ουρανού
η όμορφη του κόσμου
στις μυρουδιές βασιλικών
και στ’ άρωμα του δυόσμου
ΜΑΝΑ: Αγάπης όνομα
Ειρήνης περιστέρα
των πονεμένων στήριγμα
του κόσμου η Πλατυτέρα
Μάνα μου, τα πονετικά
τα λόγια που σου γράφω
η μόνη μου παρηγοριά
πως την ευχή σου θα ’χω
Και να μεριάσουν τα βουνά
κ’ οι κάμποι να τρεμίζου
και να σαλεύω άτρομα
να μη με φοβερίζου
Μάνα μου: Μένεις στην καρδιά
στο λογισμό μου μένεις
με την ευκή σου την καλή
τη σκέψη μου πλαταίνεις
ΜΑΝΑ: Τ’ άγιο σου τ’ όνομα
βάνω προσκυνητάρι
η προσευχή μου η πρωινή
το βραδινό-τροπάρι
Γιάννης
(Και για την αντιγραφή: Γιώργος Φρυγανάκης)
* Το συγκινητικό αφιερωματικό αυτό ποίημα αποκάλυψε στον καυτό ήλιο του περσινού Ιουλίου η πίσω (δυτική) όψη της επιτύμβιας στήλης του τάφου του Ρεθυμνιώτη -και Ατσιπουλιανού εκ μητρός- λογοτέχνη και κοινωνικού αγωνιστή Γιάννη Μάρκου Δαλέντζα (1912-1974). Ενός τάφου, που τώρα και δεκαετίες «διατηρείται» στο κοιμητήριο του Ατσιποπούλου μη αναγνωρίσιμος! Η αποκάλυψη έγινε μετά το όχι εύκολο καθάρισμα της επιτύμβιας στήλης από τον Ατσιπουλιανό Κώστα Δημητρακάκη που προσφέρθηκε φιλότιμα, ενεργώντας «αμ’ έπος αμ’ έργον» και δίνοντας τη δυνατότητα στον προαναφερόμενο «αντιγραφέα» να πραγματοποιήσει την καταγραφή.