Η Γ” Εθνική βρίσκεται κάπου στα… χαμένα. Η αρχική διακοπή τον περασμένο Νοέμβριο επέφερε αρχικά σιγή και μια περίεργη αναμονή για κάτι παραπάνω από ενάμισι μήνα και, εκεί περίπου στις γιορτές άρχισαν οι πρώτες επιστολές από πλευράς των ομίλων αλλά και σύσσωμου του ποδοσφαιρικού ιστού της κατηγορίας.
Στόχος τους, η ευαισθητοποίηση των μελών της επιτροπής των λοιμωξιολόγων προκειμένου να μη χαθεί μια ολόκληρη αθλητική σεζόν.
Οι διαμαρτυρίες δεν εισακούστηκαν με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν νέες επιστολές αλλά και φωνές που εξέφραζαν την απογοήτευσή τους ή μάλλον την αγανάκτησή τους για το γεγονός ότι, η η εν λόγω επιτροπή δεν μπορούσε και δεν ήταν δυνατόν να μείνει σ’ αυτές από τη στιγμή που τα κρούσματα πήραν την κατιούσα μονάχα για ένα 20ήμερο.
Η Γ’ Εθνική ως κατηγορία -ένα παραπάνω από τη στιγμή που υποβαθμίστηκε το 2015 μετά την περίφημη αναδιάρθρωση- δυστυχώς, δεν μπορεί να ορθώσει το ανάστημα που και ‘κείνη ήλπιζε. Ακόμη και στην αναδιάρθρωση που πρέπει να γίνει (εξηγούμε παρακάτω), οι ομάδες της κατηγορίας θα χρειαστεί να περάσουν από ένα τούνελ καθώς, φέτος δεν έχουν τη δυνατότητα να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν την άνοδο ενώ του χρόνου θα χρειαστεί να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να παραμείνουν στην κατηγορία αφού είναι δεδομένο ότι θα μειωθούν οι ομάδες και οι όμιλοι για τη σεζόν 2022-23.
Οι επιπτώσεις στους μικρούς αθλητές
Εδώ η Football League ως επαγγελματική κατηγορία δεν κατάφερε να λάβει το πολυπόθητο “ναι” για ομαδικές προπονήσεις… Πως ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό στη Γ’ Εθνική…; Αδίκως ή όχι, το βέβαιον είναι ένα… Αυτή η χρονιά χάθηκε και μαζί της χάθηκε και υπερπολύτιμος χρόνος για παιδιά που βρίσκονταν σε δημιουργική ποδοσφαιρική ηλικία (16, 17, 18 χρονών) που πλέον τον ερχόμενο Σεπτέμβριο όταν και θα εξομαλυνθεί η κατάσταση (έτσι ελπίζουμε) θα τείνουν να γίνουν 18, 19 και 20 χρονών αντίστοιχα! Κι αυτό είναι το πιο παράδοξο αλλά και το μεγάλο κενό που δημιούργησε ο κορονοϊός. Το κενό, όχι μίας αλλά δύο αγωνιστικών σεζόν. Το ότι δηλαδή, ένα παιδί 15 ή 16 χρονών μένει στάσιμο για δύο χρονιές!
Εδώ ανοίγει ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ ότι μπορούν να το αντιληφθούν οι ίδιοι οι αθλητές. Γιατί τη φυσική τους κατάσταση θα την ξαναβρούν, τα πατήματά τους θα τα ξαναβρούν. Είναι δεδομένο όμως -κι αυτό δεν χρειάζεται αν είναι κάποιος ειδικός για να το καταλάβει- ότι ένα παιδί 15 χρόνων που τον Μάρτιο του 2020 άφησε επιτακτικά την ενεργό δράση, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο σε ηλικία 16μισι ετών θα επιδιώξει να παίξει το ποδόσφαιρο -ή όποιο άλλο άθλημα- με τον τρόπο αλλά και στο επίπεδο που βρισκόταν πριν ενάμισι χρόνο…
Σ’ αυτόν τον ενάμισι χρόνο, εφόσον μιλάμε για αθλητές-τριες που κατέχουν το άθλημα που αγαπούν, το διάστημα είναι υπέρ το δέον μεγάλο. Κι όπως γνωρίζουν και οι πιο αδαείς, η τεχνική στο ποδόσφαιρο μαθαίνεται το πολύ μέχρι τα 18 χρόνια ενώ η ίδια η αθλητική ζωή έχει μικρή διάρκεια ιδίως στα ομαδικά σπορ.
Δεν θα έβγαινε η χρονιά με τόσο κόστος
Έπειτα από αυτή τη μεγάλη παρένθεση όσον αφορά τις επιπτώσεις που έχει ο κορονοϊός στην εξέλιξη ενός αθλητή, επιστρέφουμε στη Γ’ Εθνική συγκεκριμένα και υπενθυμίζουμε τα εξής:…
Κι αν οι ποδοσφαιριστές φώναζαν απελπισμένοι προκειμένου να επανεκκινήσει το πρωτάθλημα εκεί γύρω στα μέσα του Ιανουαρίου, κάτι τέτοιο καταρρίφθηκε σαν μύθος. Βλέπετε οι ομάδες δεν ήταν τόσο συντεταγμένες για μια τέτοια επιστροφή, πολλώ δε μάλλον για ένα πρωτάθλημα που θα έβγαινε με τεράστιο κόπο (πολλές εμβόλιμες αγωνιστικές που θα έκαναν δύσκολη την καθημερινότητα του ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή) και με ακόμη πιο πολλά χρήματα (για τα σωματεία).
Τα τεστ-covid δεν αποδείχθηκαν φθηνή λύση και ομολογουμένως ένα τέτοιο βάρος δεν θα μπορούσαν να το σηκώσουν οι παράγοντες από μόνοι τους.
Η πολιτεία σ’ αυτή την περίπτωση δεν συνέδραμε δραστικά (θα μπορούσε να συνεργαστεί σε πολλές παραμέτρους) και κάπως έτσι, η εντύπωση που αρχικά δόθηκε ότι ίσως κάτι αλλάξει και δούμε τους αθλητές της Γ” Εθνικής ξανά στα γήπεδα, έπεσε σαν χάρτινος πύργος.
Προσοχή στην επιστροφή
Το θέμα είναι, τί γίνεται από ‘δω και στο εξής… Κι επειδή δεν πρόκειται να ανοίξει κανένα γήπεδο για ομαδική προπόνηση πριν φύγει και ο Μάρτιος (τουλάχιστον οι τελευταίες ενδείξεις αυτό υποδηλώνουν), όταν δοθεί το “παράγγελμα”, “ξεκινήστε ομαδικές προπονήσεις” από την επιτροπή λοιμωξιολόγων τότε, θα πρέπει να γίνει μια λογική ανάλυση από το προπονητικό σταφ της εκάστοτε ομάδας βάσει των συνθηκών, της αποχής των αθλητών για την ομαλή τους επιστροφή στα γήπεδα.
Αυτό που μπορεί να μοιάζει ματαιόδοξο αλλά μέσα στον κορονοϊό, μπορεί κάποιος να δει τις πληγές του και να τις επουλώσει είναι, να γυρίσει πίσω και να δει τί λάθη έκανε.
Μια 3η κατηγορία που στην ουσία ήταν 4η
Αυτή η αναδιάρθρωση του 2016 αποτέλεσε την καταστροφή της Γ’ Εθνικής. Ήταν ξεκάθαρα μια εξυπηρέτηση για πολλά σωματεία να βρεθούν εν μία νυκτί (όχι όλα φυσικά) στην εν λόγω κατηγορία η οποία έφερε σκανδαλωδώς το όνομά της ενώ στην ουσία μιλούσαμε για την Δ’ Εθνική που όλοι γνωρίσαμε και ιδίως εδώ στην Κρήτη σεβαστήκαμε στον μέγιστο βαθμό.
Τί κάνουμε όμως από ‘δω και πέρα; Μα προφανώς και θα πρέπει να επιστρέψουμε στην κατάσταση των πραγμάτων όπως αυτά ήταν πριν το 2016. Με Super League1, Super League2 και τη Γ’ Εθνική με την αίγλη και την ιεραρχία που αυτή παρουσιάζεται (τρίτη τη τάξει εθνική). Με λιγότερους ομίλους, με λιγότερες ομάδες αλλά και μια κατηγορία που θα κάνει πιο υπεύθυνες τις ομάδες, που θα τις αναβαθμίζει (να δουλεύουν σε επαγγελματικά ή ημιεπαγγελματικά πρότυπα) και που φυσικά θα κατοχυρώνει -και δεν θα απαξιώνει- τους ποδοσφαιριστές.