Ο Μάης είναι ο μήνας που σημάδεψε την Κρήτη. Γι’ αυτό κι εμείς στις συναντήσεις που γίνονται με τα παιδιά του 1ου και 2ου δημοτικού σχολείου Περάματος στα πλαίσια της «Διαγενεακής Σύνδεσης» το θέμα μας για όλο τον μήνα ήταν για τη Μάχη της Κρήτης.
Οι ηλικιωμένοι κάνοντας αναδρομές ξανάφεραν στη μνήμη τους, και μας διηγήθηκαν, ιστορίες από την «κατοχή». Έτσι τα παιδιά μας είχαν την ευκαιρία να ακούσουν «πραγματικές ιστορίες» από τα «Παιδιά της Κατοχής».
Από τα παιδιά που μεγάλωσαν σε μια βραδιά, και «βγήκαν από το σχολείο, έπρεπε να φροντίσουν τα μικρότερα αδέρφια, γιατί ο πατέρας τους έλειπε στον άλλο πόλεμο που μας έκαναν οι Ιταλοί φασίστες, στα σύνορα της Αλβανίας.
Τους είπαν τι είδαν, τι άκουσαν, πώς ένιωσαν, πείνασαν, κρύωσαν, κουράστηκαν, παραπονέθηκαν, φοβήθηκαν, έκλαψαν, πόνεσαν, έθαψαν, πένθησαν, έπεσαν μα σηκώθηκαν, ξανά έπεσαν και ξανά σηκώθηκαν!
Τους είπαν, πόσο γενναία στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων απέναντι στη ναζιστική Γερμανία που θέλησε να υποδηλώσει την Πατρίδα τους.
«Τότες και μη μπλιο παιδί μου» (αυτό που έγινε τότε να μην γίνει ποτέ ξανά)!
Τα παιδιά άκουγαν με διεσταλμένα μάτια, πρώτη φορά έβλεπαν «Αληθινούς Ήρωες» και ήθελαν να τους ρωτήσουν να τους αγγίξουν.
Αυτές οι συνέργειες μπορούν να γίνονται μόνο στα ΚΗΦΗ, γιατί εκεί υπάρχουν οι πρωταγωνιστές που είναι οι ηλικιωμένοι μας!
Αυτά τα ξεχνούμε όσοι δεν τα χουμε ζήσει, γι’ αυτό μόνο με τις αναδρομές των πολύτιμων ηλικιωμένων μας μπορούμε να τα ανασύρουμε, να τα επεξεργαστούμε, όλοι, γονείς, δάσκαλοι, παιδιά και να θωρακιστούμε ούτως ώστε να μην τα ξαναβρούμε μπροστά μας, γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν… φάρσα… Δυστυχώς!
Στο τέλος, τα παιδιά της Δευτέρας τάξης του 2ου δημοτικού Σχολείου ήθελαν να χορέψουν, δεν είχαμε λυράρη, αλλά ούτε που τα ένοιαξε… Χόρεψαν με την ψυχή τους, έκαναν και ταλίμια κι εμείς τα απολαύσαμε!
Η υπεύθυνη της Δομής
Εμμανουέλα Μαθιουδάκη