Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής η κ. Ειρήνη.
– Διάβασα στην εφημερίδα για τη δράση σας «Πλέκοντας την Αλληλεγγύη». Το είπα στη μητέρα μου που είναι 93 χρονών στο χωριό, και την έχει καταβάλει η μοναξιά.
– Κι εγώ παιδί μου θέλω να πλέξω για τα παιδιά του πολέμου, πάρε μου μαλλιά!
Της πήρε μαλλιά η κόρη της.
– Έπλεξε με τόση χαρά για τα παιδιά του πολέμου κασκόλ και σκουφάκια, μου είπε κατασυγκινημένη η κόρη της που είχα καιρό να τη δω τόσο ευδιάθετη!
Συνεννοηθήκαμε λοιπόν και μου τα έφερε για να τα στείλουμε μαζί με τα δικά μας πλεκτά (που συνεχίζουν να πλέκουν οι ηλικιωμένες μας) στα προσφυγόπουλα.
Όταν άνοιξα το πακέτο, πέρα από τη συναισθηματική φόρτιση, με συγκίνησε απίστευτα η καρτούλα με την μαντινάδα που στέλνει στα προσφυγόπουλα.
Γιατί ναι ξέρει… ήταν μια τρυφερή κοπελίτσα στην κατοχή και ξέρει από την αγριότητα, την πείνα, τη φτώχεια και τον πόνο που προκαλεί ο πόλεμος…
Γράφει λοιπόν:
Όταν χρειάζεστε αγκαλιά
φωνάξτε τ’ όνομά μου
Δεν θα μπορέσω εγώ να ‘ρθώ
μα στέλνω την καρδιά μου!
Γιαγιά Ευρύκλεια, σας ευχαριστούμε για το μάθημα Αλληλεγγύης Ανθρωπιάς και Αξιοπρέπειας που μας δώσατε, που τόσο πολύ το έχουμε ανάγκη στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε!
Οι πολύτιμοι ηλικιωμένοι μας, για άλλη μια φορά μας δείχνουν τον δρόμο της αλληλεγγύης, που είναι το δίχτυ ασφαλείας όταν η κοινωνία μας κινδυνεύει.
Η υπεύθυνη της Δομής
Εμμανουέλα Μαθιουδάκη