Ο ως άνω τίτλος ανάθεσης χαρτοφυλακίου στον Έλληνα επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Μαργαρίτη Σχοινά μετά από αντιδράσεις μετονομάστηκε σε «προώθηση ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» δίχως να αλλάζει την ουσία..
Με τον κ. Σχοινά είχα μια ευχάριστη συνάντηση σε μια εκδήλωση, όπου με υποστήριξε προσωπικά όταν παρεμποδίστηκε μια λεκτική τοποθέτηση μου σχετικά με τη θεσμική έλλειψη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Είναι ένας καλοπροαίρετος επαγγελματίας, τεχνοκράτης πολιτικός, που ξέρει να προασπίζει αποτελεσματικά τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει τον τρόπο να μεταδίδει τις ευρωπαϊκές θέσεις.
Χαρακτηριστική ήταν μια φράση του αναφορικά με την ενδεχόμενη απειλή διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την έξοδο της Μ. Βρετανίας «…όποιος μένει στο σπίτι της Ε.Ε. ίσως νιώθει κρύο αλλά όποιος είναι έξω από το σπίτι πεθαίνει από κρύο..».
Παρουσιάζει με έντονο συμβολισμό και με διπλωματικό ύφος την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών μελών, ως μια αναγκαιότητα στο διεθνές γίγνεσθαι και της οποίας η έκφραση της είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε μεγάλο βαθμό ασπάζομαι τις ευρωπαϊκές αξίες τις οποίες έμπρακτα υπερασπίζεται ο κ. Σχοινάς και ιδιαίτερα τη θεμελιώδη αρχή του διαφωτισμού, δηλαδή την αποδοχή αντίθετων ιδεών, οι οποίες εξελίσσουν το δημοκρατικό επίπεδο.
Αποτελούν όμως και πρόφαση προκειμένου να επεκταθούν οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, ώστε να εισέλθουν στον πυρήνα μικρών κρατών, για να τις μετατρέψουν σε αποικίες, ώσπου η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατραπεί σε ένα υπερκράτος.
Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, το οικοδόμημα της Ε.Ε. βασίζεται σε μια αρχή η οποία δεν έχει εμπεδωθεί όπως θα έπρεπε στις συνειδήσεις των πολιτών, αλλά ούτε και στις πολιτικές εθνικές ηγεσίες των κρατών μελών.
Η αρχή αυτή λοιπόν είναι η εξής:
Όλες οι συγκρούσεις και διαφορές των κρατών μελών αντί να γίνονται στο πεδίο των μαχών με ένοπλες συρράξεις μεταφέρονται στο πεδίο του οικονομικού ανταγωνισμού. Αυτό απορρέει κι από τη διάταξη του άρθ. 2 παρ. 3 συνθήκης της Λισαβόνας ότι:
«… Η Ένωση εγκαθιδρύει εσωτερική αγορά. Εργάζεται για την αειφόρο ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο, και το υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος…».
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί μέσα σε ένα σχιζοφρενικό πλαίσιο όπου από τη μία καλούνται τα κράτη μέλη να είναι αλληλέγγυα κι από την άλλη να ανταγωνίζονται μεταξύ τους.
Αυτό το πρότυπο πριν την έναρξη της κρίσης λειτουργούσε καθώς το πλασματικό δανεικό χρήμα έτρεχε άφθονο προς όφελος των μεγάλων χρηματοπιστωτικών κολοσσών και όλοι ήταν ευχαριστημένοι στην αφελή μακαριότητα.
Όταν η χρηματοπιστωτική κρίση απλώθηκε η απάτη αποκαλύφθηκε και διαπιστώθηκε ότι στην ουσία τα λάθη και οι αυθαιρεσίες των τραπεζών, οι οποίες έγιναν με τις ευλογίες των πολιτικών ηγεσιών Αμερικής-Ε.Ε, τα πληρώνει η ίδια η κοινωνία.
Αντί λοιπόν για χαρτοφυλάκια άνευ αντικειμένου που ίσως προκαλούν το κοινό αίσθημα θα ήταν προτιμότερο η Ευρωπαϊκή Ένωση να επικεντρωθεί στην ίδρυση μιας γενναίας κι αναγκαία θεσμικής δομής λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στη στάθμιση οικονομικών οφελών από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, ώστε να υπάρχει μια δίκαιη ανακατανομή στα κράτη μέλη και στους πολίτες και η διάχυση μιας ασφάλειας δικαίου αναφορικά με την ισότιμη μεταχείριση.
Η γερμανική ηγεμονία αποτελεί απειλή όχι για τη μικρή χώρα μας η οποία ήδη έχει εκχωρήσει μεγάλο μέρος της εθνικής μας ελευθερίας αλλά για το μεγαθήριο της Γαλλίας και της Ιταλίας όπου οι δυνάμεις απόσχισης από την Ε.Ε. είναι ισχυρές.
Συμπερασματικά, αυτό που χρειάζεται προστασία είναι η διασφάλιση συνοχής Ε.Ε. με δημοκρατικούς όρους, η οποία υπονομεύεται από συγκρούσεις μεταξύ των ισχυρών κρατών μελών στο όνομα μιας υπεροπτικής αυτάρεσκης εξουσίας.