Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που έρχομαι σε πολύ δύσκολη ψυχολογική θέση και σε δύσκολες στιγμές επιβίωσης για μένα και την οικογένειά μου, θα γράψω έναν τελευταίο επίλογο με την ελπίδα ότι ίσως κάτι αλλάξει στην όλη κατάσταση, μια κατάσταση δύσκολη για πολλούς ανθρώπους που στήριξαν τα όνειρά τους σε ένα όραμα, σε ένα δύσκολο εγχείρημα.
Δυστυχώς ήμουν από αυτούς που μπήκαν στο ΕΛΛΗ όταν βρισκόταν μέσα ήδη και το προηγούμενο πλήρωμα σε κατάσταση επίσχεσης εργασίας, εκεί για πρώτη φορά στα 25 χρόνια στην θάλασσα έμαθα την λέξη επίσχεση, εκεί είδα μεσημέρι και απόγευμα να έρχεται το μηχανάκι από το εστιατόριο και να μοιράζει μερίδες φαγητό σε μπολάκια αλουμινίου στο πλήρωμα, ούτε κουζίνα τίποτε δεν λειτουργούσε μέσα στο πλοίο και πώς να λειτουργούσε αφού όταν είδα για πρώτη φορά την κουζίνα του πλοίου κυριολεκτικά φρίκαρα!!! Η πρώτη μου ερώτηση ήταν αν αυτή η κουζίνα μαγείρευε φαγητό για ανθρώπους.
Επόμενο ήταν κατόπιν συζήτησης με το Δ.Σ. να αλλαχτούν πολλά πράγματα από θέμα υγειονομικού ενδιαφέροντος, πάγκοι εργασίας, πάτωμα, θερμοθάλαμοι, καθαρισμός αγωγού εξαεριστήρα κ.τ.λ. και όλα αυτά με την ΑΝΤΙΘΕΤΗ γνώμη του μεσάζοντα ναύλωσης του πλοίου, μιας και η άποψή του ήταν ότι το πλοίο είναι έτοιμο να ξεκινήσει δρομολόγια, τότε είπα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβει το πλοίο στο Ρέθυμνο σ’ αυτά τα χάλια.
Με γνώμονα λοιπόν την παροχή ασφάλειας και εξυπηρέτησης των επιβατών που θα ταξίδευαν μαζί μας και μετά από έγκριση του Δ.Σ. ξεκίνησαν, με τις όποιες δυσκολίες, οι απαραίτητες εργασίες, ώστε να παρουσιαστή ένα ευπρεπές, καθαρό και αξιόπλοο πλοίο.
Όλο το πλήρωμα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό γιατί πολλοί πίστεψαν στην προσπάθεια και φυσικά ήταν και είναι μια γραμμή φιλέτο όπως λέμε, αφού έχεις χρόνο στο λιμάνι και τις δουλειές σου να κάνεις με ηρεμία και ελεύθερο χρόνο για άλλες δραστηριότητες.
Τα πράγματα όμως, όπως θα ξέρετε, δεν εξελίχθηκαν όπως τα θέλαμε, γιατί όπως λέει και η λαϊκή ρήση, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει μαζί του.
Για την βλάβη ακούστηκαν διάφορα σενάρια, τα περισσότερα επιστημονικής φαντασίας, που απ’ αυτά ο Έλληνας δυστυχώς έχει πλούσια αποθέματα, σενάρια που άλλους τους βόλευαν για να μεθοδεύσουν κάποιες καταστάσεις, σενάρια που κάποιοι θα είχαν άμεσο ή μακροπρόθεσμο κέρδος, όπως και να χει η ουσία είναι ότι η μηχανή βρίσκεται στο συνεργείο για επισκευή.
Φυσικά πως θα μπορούσε η όλη πορεία του συνεταιρισμού μέχρι σήμερα να μην σχολιαστεί από κάθε νεοέλληνα πολιτικολόγο, τσαπατσούλη, αρλουμπολόγο, μαμάκια, ρατσιστή, φλώρο και γενικά από τον κάθε trendy κοιμισμένο εγκέφαλο, χωρίς να γνωρίζει καν που είναι η πλώρη και που η πρύμνη.
Ο παραπάνω νεοέλληνας θέλει να έχει τα πάντα στα πόδια του χωρίς όμως να ξοδέψει φαιά ουσία (ίσως δεν την έχει), χρήμα και διάθεση για κοινωνική προσφορά.
Αυτό που κατάφεραν λοιπόν λίγοι άνθρωποι ήταν να εκμεταλλευτούν τη διάθεσή τους για κοινωνική προσφορά και να χαρίσουν κάτι στον τόπο τους, το οποίο η έλλειψή του τους χαρακτήριζε ως παρακατιανούς, ανίκανους, αδιάφορους, ΠΑΝΤΕΡΜΟΥΣ, έφεραν το πλοίο στο Ρέθυμνο.
Θα πρέπει να μάθει ο ΠΑΝΤΕΡΜΟΣ trendy του Ρεθύμνου ότι παγκοσμίως οι μεταφορές είναι το Α και το Ω της επιβίωσης του ανθρώπου πλέον, ότι οι μεταφορές θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα τελειώσει στον πλανήτη.
Ο ξενοδόχος θα μπορεί να λανσάρει στον πελάτη του ότι φτάνοντας με το πλοίο θα δείτε το ξενοδοχείο απέναντι σας, δεξιά ή αριστερά, ο καταστηματάρχης πριν ανοίξει το κατάστημά του το πρωί θα περάσει από το λιμάνι να παραλάβει τα εμπορεύματα του, ο φοιτητής πριν πάει στην σχολή θα περάσει να παραλάβει τα ταπεράκια της μαμάς, θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα πράγματα, τα οποία θα βοηθούσαν μια τοπική κοινωνία να αναπτυχθεί λίγο ακόμα προς το καλύτερο.
Αντί να σκεφτεί όμως τα λίγα παραπάνω, αρχίζει λοιπόν τον σχολιασμό, άλλοτε εύστοχο, άλλοτε άστοχο, άλλοτε ανυπόστατο, άλλοτε αρλουμποσχολιασμό κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Απ’ όλους τους σχολιασμούς μου έκαναν εντύπωση, σχολιασμοί εννοώ και στο fb και στο καφενείο και στον δρόμο κ.τ.λ., όταν λοιπόν ζητήθηκε στήριξη από τον συνεταιρισμό και μάλλον όχι στήριξη αλλά κάλεσμα να γίνουμε όλοι συνέταιροι στο όνειρο, άκουγα, σιγά μην δώσω 100αρικο, δεν θυμάσαι τι έγινε με την Ρεθυμνιακή; (μνήμη ο πούστης! κι αν τον ρώταγες τι έφαγε χθες θα σου έλεγε μισό να ρωτήσω την γυναίκα μου τον Βαγγέλη), σιγά μην δώσω 100αρικο, πρώτα να έρθει το πλοίο και μετά, ο ίδιος όταν ήρθε το πλοίο και του ξαναζητήθηκε 100αρικο είπε, άσε να δούμε αν θα μείνει και βλέπουμε, άλλο, δεν κρατάω τώρα πάνω μου, ωραία πότε να περάσω; Εεεε θα σε ειδοποιήσω, ωραία, γράφεται το τηλέφωνο του συνεταιρισμού, εεε άστο μωρέ θα το βρω εγώ όταν είμαι έτοιμος. Δεν έχω εμπιστοσύνη στο Δ.Σ. και σιγά μην δώσω το 100αρικο να το διαχειριστούν αυτοί, μαααα αυτοί δεν έφεραν το πλοίο; Ε καλά μωρέ σιγά το δύσκολο!! εκεί παύεις να μιλάς πλέον.
Δεν δίνω 100αρικο, γιατί το πλήρωμα έκανε επίσχεση εργασίας. Δηλαδή θες πλοίο αλλά το κόστος να το επωμιστεί το πλήρωμα; Είσαι θεός, άπαιχτος!
Αν θες πλοίο, θα πρέπει να δώσεις 100ευρω αν δεν έχεις δώσει και αν έχεις δώσει και μπορείς, να δώσεις άλλο ένα, γιατί θα πρέπει και αυτός που δούλευε και εξακολουθεί να δουλεύει στο πλοίο να ζήσει την οικογένεια του, γιατί και εσύ σαν εργαζόμενος από την στιγμή που εργάζεσαι θες να αμείβεσαι, γιατί ο εργαζόμενος στο πλοίο πλέον δεν μπορεί να βάλει άλλο πλάτη και να κάνει αγάντα, γιατί τον εργαζόμενο στο πλοίο τον έφτασες σε ένα σημείο που θα κάνει πράγματα που ούτε ο ίδιος ήθελε, φαντάσου όμως να πηγαίνεις σπίτι σου και να μην έχεις γάλα για το παιδί σου, να μην έχεις να του δώσεις ένα ευρώ να πάει σχολείο, εσύ τι δικαιολογία θα έβρισκες να του πεις; Ότι ο πρόεδρος κακοδιαχειρίστηκε τα κέρδη;
Επιτέλους λοιπόν νεοέλληνα, βγες από τον εαυτούλη σου, βγες απ’ το καβούκι σου, σήκω από τον καναπέ σου αγορασμένο από τα λεφτά της επιδότησης, σήκω και δες ποιο είναι το συμφέρον σου και επιτέλους και συμφέρον κι ας μην έχεις, δεν βαρέθηκες να σε λένε ΠΑΝΤΕΡΜΟ; Θες μόνο να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου και τον φαρισαίο (υποκριτή) χαρακτήρα σου σχολιάζοντας μόνο, χωρίς να έχεις ρίξει στάλα ιδρώτα για να πετύχεις κάτι, κάτι για το κοινωνικό σύνολο, κάτι που θα σε κάνει περήφανο αύριο.
Αφήνεις τους λίγους να πηγαίνουν μπροστά στην μάχη και όταν καταλάβεις ότι αυτή η μάχη θα κερδηθεί τότε μουλωχτά θα μπεις μπροστά και θα πεις …ήμουν και εγώ στο κότερο!
Αλήθεια, πόση υποκρισία μπορεί να κουβαλούν κάποιοι άνθρωποι πάνω τους, πόσο στραβά έχουν δει την ζωή;
Αλήθεια ξέρουν γιατί υπάρχουν;
Έχουν μάθει κάτι άλλο στην ζωή τους πέρα από υποκριτική; Όχι στο σανίδι όμως αλλά στην υπόστασή τους, στην επικοινωνία τους, αλήθεια στα παιδιά τους μπορούν και αλλάζουν το σενάριο; Ή μήπως φτάνει η ώρα που τα πόδια τους θα κάνουν το τελευταίο τίναγμα και εκείνη τη στιγμή θα σκεφτούν, θεέ μου άσε με να επανορθώσω;
Κυρίες κύριοι, παντέρμοι και παντέρμες, νεοέλληνες, ονειροπόλοι, μαχητές της ζωής, όσοι θέλετε να ξαναζήσετε το όνειρο, για 10 μέρες μην λέτε τίποτε άλλο πέρα το ότι θέλετε να ξαναδείτε το πλοίο μας στο λιμάνι, με όσους κουβεντιάζεται ρωτάτε ο ένας τον άλλον, είσαι και εσύ συνέταιρος; Δεν είσαι; Έλα ρε φίλε να ζήσουμε μαζί το όνειρο!
Κατορθώστε όπως μέχρι τώρα άκουγες στο δρόμο, γεια σου πρόεδρε, να ακούτε, ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΣΥΝΕΤΑΙΡΕ!
Αντί γεια σου σύντεκνε, γεια σου συνέταιρε και… δεν μπορώ θα σκάσω αν δεν το πω, αντί: Έλα ρε μ…άκα τι έγινε; Έλα ρε συνέταιρε, τι έγινε;
* Ο Μάρκος Κλάδος είναι Προϊστάμενος Αρχιθαλαμηπόλος ΕΝ
Ακατάλυτοι δεσμοί
Η ψήφιση του νόμου σχετικά με τον γάμο των ομοφύλων προκάλεσε, από τη μια την έντονη δυσαρέσκεια της Εκκλησίας και...