Στους Ήρωες με τις λευκές και με τις πράσινες στολές που ως σημαία τους κρατούν σφικτά τον όρκο του Ιπποκράτη, «αγνώς δε και οσίως διατηρούσιν τον βίον και την τέχνην»1 τους, «επ’ ωφελείη καμνόντων» και όχι «επί δηλήσει και αδικίη»2, «σωμάτων άρχοντες αλλ’ ου χρηματιστές»3 κι έτσι αναδεικνύουν «επιφανεστάτην την Ιατρικήν     πασών τεχνών»4 και […]

Θα ξανανικηθεί ο Χειμώνας απ’ την Άνοιξη και θα ξανάρθουν οι όμορφες ημέρες. οι ημέρες που θα διαλυθεί η Καταχνιά κι η παγωμένη ερημιά από τον Ήλιο και τ’ αδ(ε)ι-έξοδο θα ανοίξει  ξανά κάτω απ’ την αψίδα      του Ουράνιου Τόξου!… *     *     * Θα ξαναρθούν οι όμορφες ημέρες ντυμένες με τις αποχρώσεις τους! Θα […]

Πήγασος Όταν μετά τη… Ραψωδία Ωμέγα της καθημερινής Οδύσσειάς σου φτάνεις στην Πηνελόπη-Μοναξιά, γίνεται η ποιητική γραφίδα σου  Πήγασος της απόδρασής σου που του κρατά τα γκέμια ο «άλλος» σου εαυτός, ο «πιο όμορφος», παίρνοντας άδεια  από το Μορφέα. «Έκπνευση» Έλεγες και ξανάλεγες: Άκοσμε κόσμε, εγώ ’μαι ποιητής και συ θα γίνεις ένα ποίημα άψογο! […]

Μες στην Αθήνα την περικλεισμένη από τους ορατούς εχθρούς της Σπαρτιάτες, και την  κατακλυσμένη απ’ το ανθρωπομάνι δεν άργησαν να ακουστούν οι πρώτοι θρήνοι και για τα πρώτα θύματα ενός αόρατου εχθρού, του άγνωστου τότε ιού, που έφτασε στον Πειραιά απ’ την Αιθιοπία και μέσω Αιγύπτου και Λιβύης. Ο Περικλής με τους τελάληδές του διεμήνυε: […]

Εν μέσω καρναβαλισμού «ξαρμάτωτου», να και ο τραγογένης, τραγοπόδαρος, και τραγοκέρατος Θεός, ο  Παν, σπέρνοντας πανικό στους πάντες με τις παράξενες κραυγές του και  με το «πειραγμένο» του σουραύλι. Είχε στο θώρακα για έμβλημά του  μια νυχτερίδα -σαν του Μπάτμαν- και από κάτω την επιγραφή «Κοροναϊός COVID-19». Πίσω του ακολουθούσε η Πανδημία Π α ν […]

«Άνω τελεία» ο Μισεμός σου, όπως η τελευταία συλλογή σου, αρχόντισσα, ιέρεια  της Ποίησης. Κάτω τελεία στη διαδρομή σου μοναδικός αρμόδιος να βάλει είναι ο Χρόνος ο ληξίαρχος. *      *      * Καθένας είναι τελικά ό,τι αφήνει πίσω του. Μ’ αυτό πατεί το θάνατο και συνεχίζει να περιπατεί στης μνήμης τα σοκάκια και τις λεωφόρους. *      […]

Υπάρχουν πράγματα τόσο οικεία και συνηθισμένα, που τα προσπερνούμε στην καθημερινότητά μας αδιάφοροι και ανυποψίαστοι για την ιστορία ή τη μικροϊστορία τους και, μόνο όταν κάποιοι μας «ανοίξουν τα μάτια», τα βλέπουμε με διαφορετική «ματιά». Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το ενδιαφέρον βιβλίο «Τό Λιβάνι» του Νίκου Θεοδ. Αποστολάκη, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα. Το 125 σελίδων […]

Χειροκροτούμε όρθιοι ή καθιστοί . άφωνοι, με ζητωκραυγές ή και σφυρίγματα . ανόρεχτοι, χαμογελώντας ή ανέκφραστοι . με «κούφια» ή «γεμάτα» παλαμάκια, ειρωνικά και δηκτικά ή θετικά, διακριτικά ή επιδεικτικά,  σύντομα ή παρατεταμένα… Χειροκροτούμε από αδημονία, όταν αργεί το θέαμα να αρχίσει . από χαρά, όταν θ’ αρχίσει επιτέλους . από πλήξη, όταν αργεί του […]

Σε ’κείνους που ορθώσανε το ανάστημα απέναντι σε κάποιο σύστημα αδικίας, άσχετα αν θα αξιώνονταν ελάχιστη δικαίωση για την ορθοστασία τους. που ύψωσαν την πυγμή του δικαίου ενάντια στο «δίκαιο της πυγμής», άσχετα αν θα τους έκοβαν το χέρι. που πρόβαλαν τις κεφαλές τους πάνω απ’ τον ορίζοντα της μάζας, άσχετα τελικά αν θ’ αποκεφαλίζονταν […]