Tην Πατσό δεν θα την γνωρίσεις πραγματικά αν δεν περπατήσεις τις πανέμορφες διαδρομές της, μέσα από τις οποίες αποκαλύπτεται το απαράμιλλο φυσικό κάλλος και η πλούσια πολιτιστική μας κληρονομιά, όπως φαράγγια, σπήλαια, εξωκκλήσια, φυσικές πηγές, ιστορικά και αρχαιολογικά μνημεία.
Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός διαδρομών με διαφορετικό βαθμό δυσκολίας, που θα αποζημιώσουν από τους απλούς πεζοπόρους έως και τους πλέον απαιτητικούς επισκέπτες. Δικαίως η Πατσός μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο παράδεισος του πεζοπόρου. Με τις αντιθέσεις, τα χρώματα, τους ήχους και τα αρώματα, όλες οι αισθήσεις γεμίζουν με την πληρότητα τη φύσης.
Έτσι λοιπόν, κάποια μέλη (12) του Ορειβατικού Συλλόγου Ρεθύμνης επέλεξαν την Πατσό για να αποδράσουν. Aκολούθησα και εγώ αυτήν την ξεχωριστή σε ποιότητα και ήθος παρέα. Αρχικά ανηφορήσαμε από την πλατεία του χωριού προς το κρησφύγετο «Χάρακας» -αφού εφοδιαστήκαμε με νερό από τα γνωστά σε όλους γάργαρα νερά της βρύσης της Πατσού- όπου είχαν παραμείνει για δύο βράδια (7 και 8 Μαΐου 1944) οι απαγωγείς με τον απαχθέντα Γερμανό στρατηγό Κράιπε. Από εκεί συνεχίσαμε σε νότια κατεύθυνση προς το ύψωμα «Σωρός» (1.200 μ.).
Όσο μεγάλωνε το υψόμετρο, σε συνδυασμό με τη βροχή και την ομορφιά της άγριας φύσης, η διάθεση και η ψυχική ευφορία μας δυνάμωνε. Όμως, μετά από πεζοπορία δυο ωρών η ομίχλη μας έστησε τείχος απροσπέλαστο, αλλάζοντας τη διάθεσή μας. Έτσι αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε.
Στην κεντρική πλατεία του χωριού μας περίμενε μία άλλη ευχάριστη έκπληξη. Ήταν τα θαυμάσια και καλομαγειρεμένα φαγητά της κυρίας Μαρίας Ψυχαράκη με συνταγές όπως μόνο αυτή ξέρει (από τα παλιά). Εδώ τελείωσε και η απόδρασή μας, γεμίζοντας μας με μοναδικά και όμορφα συναισθήματα, δίνοντας υπόσχεση να «καταλάβουμε» την κορυφή του «Σωρού», όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέψουν αλλά και να πεζοπορήσουμε σε άλλες πανέμορφες διαδρομές του χωριού.
Ευχαριστούμε θερμά τα μέλη του ΕΟΣ Ρεθύμνου που επέλεξαν το χωριό μας και μας τίμησαν με την παρουσία τους, αλλά κυρίως για το εξαιρετικό και πολλαπλά ωφέλιμο σε όλους, έργο που επιτελεί. Αυτό δεν είναι άλλο από την ώθηση προς τη φύση και τον αθλητισμό και κατ’ επέκταση στη γνώση της τοπικής ιστορίας και την προαγωγή του πολιτισμού μας. Ας τους ακολουθήσουμε. Αξίζει.
