Η θλίψη κι η απόγνωση, τότε δεσμά θυμίζουν,
ελπίδες μα και όνειρα, δένουν και φυλακίζουν.
Κι είναι στιγμές που γίνεται, μια θάλασσα ο πόνος
και ο καθένας από ‘μας, νιώθει πως είναι μόνος,
μες του καημού τα κύματα, βρίσκεται να παλεύει
και από κάπου να πιαστεί, για να σωθεί γυρεύει.
Τότε ο καθένας στο Θεό, τη σκέψη του αν στρέψει
τ’ αγριεμένα κύματα, μπορεί να γαληνέψει,
Σανίδα μπρος του θα βρεθεί, η πίστη η μεγάλη,
που θα πιαστεί και στη στεριά, εκείνη θα τον βγάλει.
Γι’ αυτό ο Θεός εμπόδια, στο δρόμο μας σαν βάζει,
δε μας ξεχνά, δεν τιμωρεί, απλά μας δοκιμάζει.
Κι εκεί που όλα μοιάζουνε, πως έχουνε τελειώσει,
χέρι απλώνει πάντοτε, πάλι να μας σηκώσει.
Χαρά Παπιομύτογλου-Παλάσση
