Τα προβλήματα που η κυβέρνηση της Αριστεράς υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα αντιμετωπίζει είναι αυτά που η «Συμφωνία» περιλαμβάνει. Δεν άλλαξαν οι Ευρωπαίοι υπό την γερμανική κυριαρχία τις απαιτήσεις τους. Το Μνημόνιο το επιλεγόμενον που ίσχυε για την Ελλάδα επί των δεξιών κυβερνήσεων με την συγκυβέρνηση των Πασόκων και των λοιπών συνεχίζει ουσιαστικά να ισχύει με μη ουσιώδεις παραλλαγές και επί κυβέρνησης Τσίπρα.
Έχουμε οι συνταξιούχοι και οι υπάλληλοι, καθώς και οι στρατιές των ανέργων και των περιστασιακά εργαζομένων να αντιμετωπίσουμε τις μειώσεις των αποδοχών και τις νέες ρυθμίσεις που αφορούν τις οικονομικές αποδοχές και τις χρονικές διαφοροποιήσεις στις ωριμάνσεις τις χρονικές των συντελεστών των δικαιωμάτων τους.
Από κάποιες πολιτικές δυνάμεις προγραμματίζονται αντιδράσεις απεργιακές και κινητοποιήσεις που δεν μπορεί κανείς να προσδιορίζει ούτε τη μαζικότητά τους ούτε την πιθανότητα επιτυχίας των αιτημάτων τους.
Οι ευρωπαϊκές απαιτήσεις που γίνονται κάτω από την πίεση της ανύπαρκτης σχεδόν οικονομίας της χώρας μας, χωρίς τα ευρωπαϊκά εμβάσματα και τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αγνοηθούν.
Ούτε οι εθνικές ούτε οι διεθνείς συνθήκες και οι συσχετισμοί αφήνουν περιθώρια και ελπίδες για αγνόηση των πιέσεων και της οικονομικής στήριξης των λεγόμενων εταίρων μας.
Ο Τσίπρας απλά δέχτηκε να επωμισθεί τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μια κυβέρνηση της αριστεράς υπό την ηγεσία του, έστω και χωρίς τη συμμετοχή μίας μερίδας συνασπισμένων αριστερών. Κάπου εκεί ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κατάλαβαν ότι ο δρόμος της συνεργασίας με τους «εταίρους» ήταν και μοναδικός που είχε να επιλέξει.
Τώρα οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι λοιποί που βρίσκονται εκτός εργασίας και ελπίδας το μόνο που τους απομένει είναι η ελπίδα ότι τα μέτρα σε βάρος τους θα μετριαστούν και ίσως η ελληνική οικονομία να ανακάμψει προσεχώς.
Ίσως… Αλλά με το ίσως η ελπίδα πεθαίνει… πρώτη.
