Η εμπροσθοφυλακή

Αλήθεια σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα δέκα εβδομάδες μετά τις εκλογές;

 

Μήπως έχουμε «σκίσει» ή «καταργήσει» τα μνημόνια και τους υφεσιακούς μνημονιακούς νόμους με ένα νόμο και σε ένα άρθρο; Μήπως λ.χ. ο μισητός ΕΝΦΙΑ αποτελεί μια κακή ανάμνηση;

 

Σπατάλη πολύτιμου χρόνου και κωλυσιεργία… «Δημιουργική ασάφεια» και μετονομασία της Τρόικα σε «θεσμούς» και του μνημονίου σε «πρόγραμμα- γέφυρα ή συμφωνία», όταν είναι ολοφάνερο ότι αποτελεί συνέχεια – παράταση του μνημονίου έστω και με δυνατότητα τροποποίησης. Αλλά και η δυνατότητα αυτή μένει στην ουσία στον «αέρα», παρά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου (δηλαδή ενάμιση μήνα πριν!), αφού η πολυαναμενόμενη «λίστα» μέτρων που η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να παρουσιάσει στο Eurogroup και τους «θεσμούς» δεν έχει ακόμα στο σύνολό της εκπονηθεί.

 

Ο χρόνος περνάει, οι οικονομικές υποχρεώσεις του κράτους (εντός και εκτός Ελλάδας) τρέχουν, τα αποθεματικά οργανισμών- φορέων του δημοσίου έχουν «στραγγιστεί», οι τράπεζες δανείζονται με το σταγονόμετρο από τον ELA με επιτόκιο 30 φορές πιο πάνω, η ρευστότητα είναι ανύπαρκτη και όσες επιχειρήσεις άντεξαν στην κρίση, τώρα κι αυτές κινδυνεύουν να μην μπορούν να ανταποκριθούν σε βασικές υποχρεώσεις, ενώ οι καταθέσεις στις τράπεζες κάνουν «φτερά», είτε στα σεντούκια είτε σε ασφαλέστερους προορισμούς εκτός Ελλάδας, λόγω του φόβου που δημιουργεί η ανυπαρξία ενός σταθερού πλαισίου.

 

Την ίδια στιγμή η αβεβαιότητα εντείνεται, καθώς οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν «πού οδηγεί τα πράγματα η κυβέρνηση»… Εξελίσσεται μπροστά τους μια «αέναη διαπραγμάτευση» και ταυτόχρονα ποικίλες αντιφάσεις υπουργών και κομματικών στελεχών(λ.χ. των κ. Δραγασάκη- Δρίτσα για το ζήτημα του ΟΛΠ, του κ. Λαπαβίτσα, του κ. Γ. Μηλιού).

 

Όμως όλες αυτές «οι πολιτικές και ιδεολογικές» αντιφάσεις περιπλέκουν την κατάσταση…

 

Ο κ. Λαπαβίτσας επισημαίνει ότι η μόνη λύση για να «γιατρευτεί» η λιτότητα, είναι η έξοδος από το ευρώ. Ένα άλλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ισορροπήσει στη δύσκολη πραγματικότητα που δημιουργεί η παραπάνω άποψη και μια αντίληψη που «φλερτάρει» σε ένα βαθμό με τον ακτιβισμό και μια αντισυμβατική διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων…

 

Έχουμε δηλαδή τους λάτρεις ενός πολιτικο- οικονομικού ρεαλισμού να δίνουν τον δικό τους διπλό αγώνα, τόσο στο εσωκομματικό (ιδεολογικοπολιτικό πεδίο) όσο και στο «γήπεδο» της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς…

 

Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να επιλέξει ποια οδό θα ακολουθήσει… Είναι ολοφάνερο ότι οι δρόμοι του ακτιβισμού- αντισυμβατικής διαχείρισης- και κυρίως η έξοδος από το ευρώ σχετίζονται με μία «ρήξη» και με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη χώρα και τους πολίτες…

 

Μονόδρομο επομένως αποτελεί η οδός του ρεαλισμού… Για ένα πολιτικό φορέα με τα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί μια εύκολη υπόθεση… Ο κ. Αλέξης Τσίπρας όμως οφείλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Τώρα πια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το κόμμα του 3%-4%… Η πολιτική (και κυβερνητική) του φωνή προς τα έξω -ως κυβερνών κόμμα – θα πρέπει να είναι ενιαία, χωρίς αντιφάσεις και διγλωσσίες… Κυρίως σε ό, τι αφορά το κορυφαίο ζήτημα της διαπραγμάτευσης.

 

Κάνοντας την εκτίμηση ότι ο κ. πρωθυπουργός είναι οπαδός του ρεαλισμού, επισημαίνουμε την ανάγκη να τραβήξει μπροστά με τους συνεργάτες του εκείνους που ιδεολογικά και πολιτικά μπορούν να τον ακολουθήσουν στο δύσκολο αυτό δρόμο, αλλά ανοίγοντας ταυτόχρονα το πολιτικοοικονομικό πεδίο να αναζητήσει στήριξη σε πολιτικά πρόσωπα και τεχνοκράτες (εκτός του κομματικού κορμού του ΣΥΡΙΖΑ) ικανά να συνδράμουν το έργο της κυβέρνησης…

 

Ο τόπος θα κάνει τα επόμενα βήματα μπροστά με εμπροσθοφυλακή εκείνους που μπορούν να διαχειριστούν τη δύσκολη πραγματικότητα… Ο κ. πρωθυπουργός θα πρέπει το συντομότερο να τους αναζητήσει και να αξιοποιήσει τον δυναμισμό, τις ιδέες και τις ικανότητές τους…