Όταν είσαι πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, κι όταν ο ίδιος χαρακτηρίζει το πρώτο σου ποίημα ως το ωραιότερο ποίημα που διάβασε ποτέ και το δίνει για δημοσίευση, τότε η μοίρα σου έχει μάλλον καθοριστεί, ενδεχομένως και ερήμην σου. Τα ελληνικά γράμματα ευτύχησαν να έχουν στους κόλπους τους αυτή την πολυβραβευμένη ποιήτρια, Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, η οποία αυτοβιογραφείται στο Μονόγραμμα που θα προβληθεί από την ΕΡΤ2 την Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018 στις 20:00.
Γεννήθηκε στα Εξάρχεια το 1939 και με τη βοήθεια της Ρωσίδας νταντάς της, ξεκίνησε να διαβάζει και να γράφει σε τρεις αλφαβήτους: Το ελληνικό, το λατινικό και το κυριλλικό. Όμως η μοίρα της επιφύλασσε μια τραγική πλευρά: «Μπαίνοντας στη ζωή πλήρωσα με τον σταφυλόκοκκο το εισιτήριο» λέει η ίδια για την αναπηρία της. «Ένα αρκετά ακριβό εισιτήριο». Η αναπηρία αυτή δεν την εμπόδισε ωστόσο να περπατάει, να χορεύει, να αδιαφορεί για τα σκληρά σχόλια των συμμαθητών της…
Ο πατέρας της ήταν δικηγόρος και με αυτή την ιδιότητα γνώρισε τον Καζαντζάκη (ήταν δικηγόρος του) και βάφτισε τη μικρή Κατερίνα. Παρόλο που τον έλεγαν Αγγελάκη δεν είχε, από άποψη καταγωγής, καμιά σχέση με την Κρήτη. Ήταν από τον Βόσπορο, απ’ το Τσανά Καλέ, και γι’ αυτό ο Καζαντζάκης, τον αποκαλούσε «ο μεγάλος ανατολίτης μου». Ο Καζαντζάκης τότε έμενε στη Νότιο Γαλλία, και η προοπτική ήταν να τελειώσει η Κατερίνα τις σπουδές της, δηλαδή το γυμνάσιο, και να πάει να μείνει εκεί. Ο Νίκος Καζαντζάκης όμως πέθανε έξι μήνες πριν εκείνη να τελειώσει το γυμνάσιο.
Παρόλα αυτά η Κατερίνα πήγε στην Αντίμπ και έμεινε με την Ελένη με την οποία έγιναν πολύ αγαπημένες φίλες. Αργότερα, με την Ελένη πάντα, πάει στην Ελβετία, στην Γενεύη. Εκεί σπουδάζει μετάφραση και λογοτεχνία, και αρχίζει σταδιακά να δημοσιεύει, ποίηση, άρθρα για την ποίηση, και τη μετάφραση της ποίησης…
Τέκνο της γενιάς του ’60, η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, βιώνει τη δημιουργική περίοδο για την ελληνική ποίηση. Μόλις είχε πάρει το βραβείο ο Σεφέρης, το Νόμπελ, και ξαφνικά όλος ο κόσμος άρχισε να στρέφεται προς την ελληνική ποίηση και να τη βλέπει σαν κάτι σύγχρονο και πέρα από τον Όμηρο, και την αρχαία Ελλάδα.
Τότε έβγαλε έβγαλε και το πρώτο της βιβλίο τα «Σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης».
Μέσα σε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα εποχή που ασχολείται και η Ευρώπη με την ελληνική ποίηση, η Κατερίνα αναπτύσσεται, «γεννιέται» και προχωράει. Εκδίδει 43 βιβλία. Διπλωματούχος μεταφράστρια, διερμηνέας, μεταφράζει Ρώσους, Ραχμάτοβα και Πούσκιν και Μαγιακόφσκι, Σεργκέγεβιτς… Και φυσικά Ουίλιαμ Σέξπιρ…
Το 1963, μπαίνει στη ζωή της, ο Βρεττανός, κλασικός φιλόλογος, Ρόντνεϋ Ρουκ. Τον γνωρίζει σε μια ταβέρνα ένα βράδυ και σε τρεις βδομάδες απ’ αυτή τη βραδιά παντρεύτηκαν. «Απίθανη ιστορία. Ήταν σαν είχαμε γεννηθεί μαζί, μια απίθανη συμβίωση…» λέει η ίδια.
«Ο Ρόντνεϊ πέθανε πριν 7 χρόνια και η ζωή μου βέβαια συνεχίστηκε χωρίς αυτόν. Πάρα πολύ δύσκολο αλλά τίποτα δεν άλλαξε πρακτικά, δηλαδή το χειμώνα στην Αθήνα, το καλοκαίρι στην Αίγινα, ο Ρόντνεϊ αγαπούσε πολύ την Αίγινα, πολύ. Κι εκεί όταν είμαι μου λείπει ακόμη περισσότερο…».
Παραγωγός Γιώργος Σγουράκης, σκηνοθεσία Χρίστος Ακρίδας, φωτογραφία Στάθης Γκόβας, ηχοληψία Νίκος Παναγοηλιόπουλος, μοντάζ Σταμάτης Μαργέτης, διεύθυνση παραγωγής Στέλιος Σγουράκης.
