Του Γ. ΑΠΤΕΡΑΙΟΥ
Έναν πριν από χρόνια πολλά Μάη
Οθωμανικό φουσάτο αρματωμένο κι αχόρταγα χιμάει
στης Πόλης του Κωνσταντίνου με ορμή τα κάστρα,
με μισοφέγγαρο θέλοντας να σκεπάσει τα βυζαντινά άστρα!
Ο Μωάμεθ είναι η δύναμη των πολιορκητών,
ο Παλαιολόγος ο Κωνσταντίνος η ψυχή των Ρωμιών…
Με αίμα γίνονται οι αμάχες στα τείχη κοντά,
Ο Αλλάχ την Τουρκιά και ο Θεός το Βυζάντιο ευλογά!
Μονάχοι τους οι Ρωμιοί πολεμούνε,
βοήθεια από τη Δύση μάταια καρτερούνε,
σαν λιόντες αγωνίζονται, τα πάτρια χώματα προστατεύουν
δε λιγοψυχούν, μα στο Θεό προσεύχονται που λατρεύουν!
Στο τέλος, όμως, τα Τούρκικα στίφη τους Έλληνες νικήσανε,
θριαμβευτικά στην Πόλη και ματοκυλίζοντας εισήλθανε,
Μα κι αν πέφτει στα χέρια τους τότε η Αγιά Σοφιά,
ο Θεός θα δώσει να γίνει ρωμέικη ξανά!
