Γι’ αυτή την οικουμενική προσωπικότητα που πρόσφατα άφησε τον μάταιο κόσμο, δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα, καθώς μιλά το αιώνιο διαχρονικό του έργο που θρέφει και φωτίζει τις ψυχές μας.
Κατάφερε να ανοίξει την «μεγάλη γραμμή επικοινωνίας» με τον κόσμο, εκφράζοντας πανανθρώπινα συλλογικά αιτήματα ελευθερίας, δικαιοσύνης αλλά και ένα αγνό ερωτισμό που ομόρφυνε και χρωματίσει την εποχή.
Έλαβε τα μηνύματα της κοινωνίας και σαν ένας θεόσταλτος ιερουργός, τα τραγουδοποίησε και ένωσε την ουσία του λόγου με την μουσική και τον αγώνα για πολιτική δράση αντίστασης στην κακόβουλη εξουσία.
Θα ήθελα όμως να επισημάνω μια άλλη πτυχή που αφορά τον έφηβο Μίκη, όταν έγραψε ένα προφητικό ποίημά του που αποκαλύπτει το μέγεθος και τον πλούτο φαντασίας της ιδιοφυούς προσωπικότητάς του.
Ο τίτλος του ήταν «Θνητοί – Θνητοί» κι αποτύπωνε την δική του στάση απέναντι στο γεγονός του θανάτου, σαν να προμήνυε τον χρόνο και τρόπο αποχαιρετισμού του από την ζωή..
Παραθέτω απόσπασμα που έχω μνημονεύσει κι αποτελεί για μένα πνευματικό οδηγό και μια πηγή που αναβλύζει αστείρευτο πλούτο φαντασίας, αγάπης, ονείρων και ιδανικών:
Στην παναρμόνια φθινοπωρινή θέλω τη δύση
σε μια φωτόχυτη στιγμήν ηδονική
να γίνω ένα με Σένα, ω φύση!
Ν’ απλώσω την περίφλεκτη ψυχή μου
μες στο ροδάφρισμα του ουράνιου ωκεανού.
Να σπαραχτώ και να δακρύσω
τις συντριμμένες μελωδίες των ανθρωπίνων σπαραγμών,
λιβανωτά, ν’ ανέρχονται αγροικώντας, στα πόδια των Θεών!
Και οι θεοί, τον άκουσαν και του έκαναν το χατίρι να τον καλοδεχτούν στη θριαμβεύουσα εκκλησία τον πρώτο μήνα του Φθινοπώρου όπως είχε ο ίδιος προφητεύσει στο «κάλεσμά» του.
Γενιές επί γενεών θα πιουν αχόρταγα την δροσιά από τις μουσικές συνθέσεις του που αφυπνίζουν κι αποπνέουν αρώματα ενός αθεράπευτου ρομαντισμού, γεμάτο ακατάβλητη δύναμη για μια καλύτερη ζωή.
Όταν τραγουδούσε, ξεχυνόταν σαν θάλασσα μέσα στο πλήθος και εξαχτίνωνε την ψυχή του σαν ένας άγιος που ακτινοβολούσε, ελπίδες, οράματα και προσδοκίες.
«…Όταν μια άνοιξη χαμογελάσει θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά και θα ‘ρθεις να αφίξεις τα χέρια μου παλιέ μου φίλε… Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις, μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη πικραμένη σου μνήμη…».
Τους παραπάνω στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη, τραγούδησε με ένα μοναδικό χαρμόλυπο εκφραστικό τρόπο ο Μίκης Θεοδωράκης σε μια εκπληκτική απλή μελωδία του και σφράγισε τις καρδιές με το νόημα τους…
Ο Μίκης θα είναι για πάντα ένας φίλος που θα μας κερνά γενναιόδωρα από το παλάτι του φωτός που αναδύεται το ζωντανό πνεύμα του με τη ρήση του: «Πιστεύω στην αιώνια επανάσταση της φύσης…. εκδικούμαι με τα όνειρά μου…».
