Αν κάποιος παρατηρήσει το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θα διαπιστώσει μερικά παράδοξα. Παράδοξα που σε πρώτη ανάγνωση κινούν την περιέργεια, όμως αν προχωρήσει βαθύτερα, αν κάποιος κοιτάξει την πολιτική διάρθρωση των πολιτών αυτής της χώρας μπορεί να εξηγήσει μεγάλο μέρος τους.
Τα τελευταία χρόνια, στις δημοσκοπήσεις που πραγματοποιούνται και ανακοινώνονται, είναι πολύ χαμηλά τα ποσοστά προτίμησης των πολιτών σε οποιοδήποτε πολιτικό χώρο τοποθετεί τον εαυτό του στον χώρο της Κεντροαριστεράς ή της Σοσιαλδημοκρατίας. Ο χώρος φαίνεται να εξαφανίζεται πολιτικά. Βέβαια, μια προσεκτική ανάγνωση των αποτελεσμάτων δείχνει ότι ο μεγάλος όγκος των πολιτών αυτής της ιδεολογικής προέλευσης δεν τοποθετεί τον εαυτό του στο υπάρχον πολιτικό σύστημα με ευκρίνεια και σταθερότητα. Φαίνεται δηλαδή, οι πολίτες που έχουν χώρο ιδεολογικής αναφοράς την Κεντροαριστερά, είτε δεν απαντούν ως προς τα πρόθεση ψήφου τους, είτε δίνουν ψήφους ανοχής ή δοκιμής εκεί που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν.
Επίσης, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια εναγώνια αναζήτηση των πολιτών προς τη δημιουργία πολιτικών εκφράσεων του χώρου αυτού, προκειμένου να ταυτιστούν ιδεολογικά και πολιτικά. Ένα τέτοιο φαινόμενο είναι οι τελευταίες μετρήσεις αποδοχής του «Ποταμιού», ενός κόμματος αυστηρά προσωποπαγούς, χωρίς πρόγραμμα και ξεκάθαρες θέσεις, ενός πολιτικού σχηματισμού χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα, αλλά με ένα μόνο προσόν: Δηλώνει ότι ανήκει πολιτικά… κάπου εκεί, κάπου γύρω από τη Κεντροαριστερά. Οι πολίτες φαίνεται, δημοσκοπικά τουλάχιστον, να του δίνουν ποσοστά αναντίστοιχα των θέσεων ή των προσώπων ή του καιρού ύπαρξής του.
Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα που συγκεντρώνουν μεγαλύτερα ποσοστά δεν φαίνεται να το πραγματοποιούν σαρωτικά όπως θα ανέμενε κανείς. Γιατί δεν είναι σε καμία περίπτωση σαρωτική η επικράτηση του Νεοφιλελευθερισμού με ποσοστά της τάξης του 20%, ούτε είναι βέβαια δήλωση ανατροπής και κοινωνικής επιλογής τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ που κυμαίνονται μεταξύ 18 και 22%, όπως κάποιοι θέλουν να μας παρουσιάζουν. Φαίνεται η κοινωνία να κοιτά αμήχανη τις προσφερόμενες λύσεις, αναζητώντας κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό.
Ένα ακόμα αξιοσημείωτο και αναμφισβήτητο γεγονός των τελευταίων ετών είναι τα αποτελέσματα σχεδόν όλων των εκλογών κάθε επαγγελματικού κλάδου που έχουν πραγματοποιηθεί έως σήμερα. Σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους που έχουν πραγματοποιηθεί εκλογικές διαδικασίες, ξαφνιάζουν τα αποτελέσματα των εκπροσώπων της Κεντροαριστεράς, ενώ αξιοσημείωτο είναι, ότι όπου κατάφερε να ενοποιηθεί ως σχήμα, όχι απλά ξάφνιασε αλλά τις περισσότερες φορές κέρδισε αναμφισβήτητα. Εν συντομία, να αναφέρω τις εκλογές στο Τεχνικό Επιμελητήριο, στους Δικηγορικούς Συλλόγους, στους Φαρμακοποιούς, στη ΓΣΕΕ, στα Εργατικά Κέντρα, στους συλλόγους Εκπαιδευτικών.
Στις επερχόμενες Αυτοδιοικητικές εκλογές, και το διαχωρίζω από τις Ευρωεκλογές, καθώς στη χώρα μας ανέκαθεν είχαν άλλο χαρακτήρα, είναι προσωπική μου εκτίμηση ότι θα διαφανεί και πάλι η ίδια τάση τα κοινωνίας. Οι πολίτες θα στηρίξουν τους ανθρώπους και τις προτάσεις που προέρχονται από τη Κεντροαριστερά σε μεγάλη πλειοψηφία, ερχόμενοι και πάλι σε αντίθεση με την γενική αλλά λαθεμένη κατ’ εμέ αίσθηση.
Είναι τυχαίο που οι πολίτες επιλέγουν κατά βάθος αλλά και σταθερά, τις Κεντροαριστερές προτάσεις; Είναι τυχαίο που τα άλλα ρεύματα δεν μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν τις οικονομικοκοινωνικές δυσκολίες της χώρας; Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Η ελληνική κοινωνία είναι στη μεγάλη της πλειοψηφία Κεντροαριστερή. Με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα. Δεν είναι όμως ούτε Συντηρητική Δεξιά ούτε Ριζοσπαστικά Αριστεροαναρχική. Το μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας προσμένει από τον πολιτικό χώρο που ανήκει να την εκφράσει. Προσμένει από τους συναποτελούντες τον πολιτικό χώρο αυτό να παρουσιάσουν προτάσεις, θέσεις, ιδέες και οράματα που θα ακουμπάνε στην ιδεολογική τους προέλευση. Περιμένει όμως και μια ενοποίηση του χώρου. Καθώς μόνο μέσα από αυτήν θα μπορέσει να αισθανθεί ότι βρίσκεται σε ένα δυνατό, εύρωστο πολιτικά και δυναμικό χώρο.
Είναι άμεσο καθήκον της Κεντροαριστεράς να αναδιαταχθεί. Να επανασχεδιάσει τους σχηματισμούς μάχης της και να παρουσιάσει τις προτάσεις που ακουμπάνε στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Όσο αυτό δεν γίνεται, οι πολίτες θα είναι διστακτικοί στο γενικό πλάνο, στις Εθνικές εκλογές δηλαδή, και θα δείχνουν τα θέλω τους στο μερικό πλάνο, στις περιφερειακές δηλώσεις πολιτικής άποψης, στις υπόλοιπες εκλογές.
Όταν όμως η Κεντροαριστερά καταφέρει τα παραπάνω, κάτι που ελπίδα όλων είναι να γίνει σύντομα, τότε θα φανεί το προφανές που κάποιοι είτε κρύβουν, είτε φοβούνται να αναγνωρίσουν. Ότι η Ελληνική Κοινωνία ήταν και παραμένει κεντροαριστερή.
* Ο Γιάννης Λίτινας είναι γραμματέας της Ν.Ε.ΠΑΣΟΚ Ρεθύμνου
