Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός υπήρξε η κυρίαρχη μορφή τέχνης στη Σοβιετική Ένωση από τη δεκαετία του 1930, με χαρακτηριστικό την ένδοξη απεικόνιση κομμουνιστικών αξιών, με ρεαλιστικό τρόπο. Για παράδειγμα, όταν στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν έξι εκατομμύρια άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους από την πείνα, εξαιτίας των αλλαγών που επέβαλε στην οικονομική πολιτική της χώρας του, την ίδια εποχή κυρίαρχες εικαστικές δημιουργίες αφορούσαν αναπαραστάσεις ρωμαλέων εργατών και εργατριών που χαμογελαστοί ατένιζαν με πίστη το μέλλον. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, όπως διαβάζουμε στον διαδικτυακό τόπο του μουσείου Tate Modern της Μ. Βρετανίας, αποτύπωσε με πνεύμα αισιοδοξίας τη ζωή στη ΕΣΣΔ.
Παρακολουθώντας την πρόσφατη κατάθεση του προϋπολογισμού και τη συζήτηση που τη συνόδευσε στο ελληνικό κοινοβούλιο, όπως άλλωστε και την πλειοψηφία των απαντήσεων και των τοποθετήσεων του κ. Τσίπρα και των στελεχών στην κυβέρνησή του, είτε αφορούν την οικονομία, είτε την παιδεία, είτε την υγεία, είτε οποιοδήποτε άλλο ζήτημα πολιτικής στη χώρα μας, γίνεται φανερό ότι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, διανύει ένα νέο δημιουργικό κύκλο στη χώρα μας.
Έτσι, ενώ οι πανεπιστημιακοί χώροι καταστρέφονται από καταληψίες κάθε είδους και όσοι φοιτούν ή εργάζονται σ’ αυτούς κινδυνεύουν από χρήστες και εμπόρους ναρκωτικών, ο κ. Γαβρόγλου αναζητά τις λύσεις σε ένα «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα». Ενώ οι ελληνικές τράπεζες, σε λιγότερο από ένα χρόνο, έχουν χάσει τη μισή τους αξία και το χρηματιστήριο απαξιώνεται από εγχώριους και διεθνείς επενδυτές, ο υπουργός οικονομικών στις 29 Νοεμβρίου μιλάει στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα «Αριστερά, Κυβέρνηση και Ρεαλιστικές Ουτοπίες». Ενώ κάθε έρευνα του ΟΟΣΑ αναδεικνύει το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας ως κύριο αντιαναπτυξιακό παράγοντα, η κυβέρνηση βρίσκει με μαεστρία και δημιουργικό οίστρο, τρόπους να αυξάνει τον αριθμό προσλήψεων στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σίγουρα υπό την επήρεια γερής δόσης αισιοδοξίας και σοσιαλιστικού ρεαλισμού ο κ. Τσίπρας φαντασιώνεται να πιεί ελεύθερα το καφεδάκι του στο κέντρο της Αθήνας, ενώ τους τελευταίους μήνες έχει συνηθίσει είτε σε επισκέψεις εν κρυπτώ (βλπ. Μάτι), είτε σε καλά προστατευμένες κομματικές αποβάσεις (βλπ. Ιθάκη).
Πολλές έρευνες δείχνουν ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είμαστε γενικά αισιόδοξοι άνθρωποι. Σίγουρα η ικανότητα να αισιοδοξούμε μας έχει βοηθήσει στα δύσκολα. Αισιόδοξες περιγραφές έχουμε συνηθίσει και από τους πολιτικούς. Τα αναμενόμενα αποτελέσματα του στρατηγικού σχεδιασμού των πολιτικών κομμάτων παρουσιάζονται πάντα με τα φωτεινότερα χρώματα. Είναι διαφορετικό όμως να κοιτάς ως κυβέρνηση με αισιοδοξία το μέλλον, ακόμη κι αν δε δικαιολογείται αυτό από το παρόν και άλλο να αναφέρεσαι στο παρόν όπως θα το ήθελες και όχι όπως αποτυπώνεται από ποσοτικά και άλλα στοιχεία. Με άλλα λόγια είναι αισχρό να κομπορρημονείς ότι επί των ημερών σου μειώθηκε το ποσοστό της ανεργίας, ενώ σχεδόν μισό εκατομμύριο οικονομικά ενεργών πολιτών έχει μεταναστεύσει και όσοι προσλαμβάνονται συνήθως απασχολούνται περιστασιακά, για λίγες ώρες και πληρώνονται με μισθούς που δε φτάνουν ούτε τα πεντακόσια ευρώ.
Η καταστροφή στο Μάτι φρενάρισε τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την έξοδο από τα μνημόνια και ακύρωσε το σενάριο πρόωρων εκλογών το φθινόπωρο. Ας ευχηθούμε να μην συμβεί κάποια χειμερινή καταστροφή που θα αναιρέσει τις κυβερνητικές περιγραφές για το υπέροχο παρόν και το ακόμη καλύτερο μέλλον της χώρας στα χέρια του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του (από τα αριστερά και τα δεξιά), όχι μόνο για να μην πενθήσουμε ζωές συνανθρώπων μας, αυτό είναι σημαντικό από μόνο του, αλλά επίσης μήπως έτσι, τελικά, ο πρωθυπουργός από κεκτημένη ταχύτητα και αστείρευτη αισιοδοξία μας δώσει σύντομα την εκλογική ευκαιρία που έχει ανάγκη ο τόπος. Σε αυτή την περίπτωση το μεγάλο στοίχημα είναι να επιλέξουμε πολιτικές και πολιτικούς με κριτήριο όχι μόνο τις υποσχέσεις τους για το μέλλον αλλά και τα πεπραγμένα του παρελθόντος.
