Έχω γράψει πολλές επιφυλλίδες με κεντρικό πρωταγωνιστή τον πατέρα της μάνας μου, τον πολυαγαπημένο μου παππούλη, τον Παναγιώτη. Η πολυμάθειά του, μα και η διάθεσή του να σχολιάζει καθετί τριγύρω μας και να το συσχετίζει -μέσα από αλληγορικά παραμύθια ή αυτούσια λόγια σοφών ανθρώπων- με ιστορίες βγαλμένες από την αρχαιοελληνική ζωή ήταν εντυπωσιακή και αποτελεί φωτεινό παράδειγμα στη ζωή μου.
Καθημερινά, ακούμε και βλέπουμε εκατοντάδες ανθρώπους που «άγονται και φέρονται» ως εγκληματίες, φονιάδες, βιαστές, εμπρηστές, κλέφτες, απατεώνες. Κι ενώ τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια «ωρύονται» υπέρ της απονομής δικαιοσύνης και προς την κατεύθυνση αυτή σχηματίζονται λογής – λογής «παράθυρα» από κρατικούς και άλλους (ανεκδιήγητους συνήθως…) «μαϊντανούς», συχνότατα αυτοί οι θρασείς εκμεταλλεύονται κάποια κενά της νομοθεσίας και ελεύθεροι κι ατιμώρητοι συνεχίζουν την «κοινωφελή» τους δράση!
Και θυμήθηκα πως ο παππούς μου μας είχε πει ότι ο Ισοκράτης το 403 π.Χ. στο «Κατά Λοχίτου» λόγο του προς τους Αθηναίους σημείωνε: «Κι είναι αξιοπερίεργο ότι ενώ θεωρείτε πως αξίζουν να θανατωθούν όσοι έκαναν κακό τον καιρό της ολιγαρχίας, αφήνετε ατιμώρητους όσους κάνουν τα ίδια ακριβώς τώρα που έχουμε δημοκρατία. Κι όμως δικαιολογημένα θα μπορούσαν να τιμωρηθούν αυτοί με τις μεγαλύτερες τιμωρίες, γιατί φανερότερα δείχνουν τη μοχθηρία τους. Γιατί εάν κάποιος αποτολμά να παρανομεί τώρα που δεν επιτρέπεται, τι άραγε θα μπορούσε να κάνει τότε που κι οι άρχοντες της πόλης είχαν καταντήσει να χρωστούν ευγνωμοσύνη σ’ όποιον διέπραττε τέτοια αδικήματα;».
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Α.Π.Θ.
