Εκτός από τη μουσική, για την οποία είχα γράψει τις προάλλες, έχω ιδιαίτερη αδυναμία και στη ζωγραφική. Να παρατηρώ δηλαδή και να προσπαθώ να καταλάβω και να ερμηνεύσω τα έργα διαφόρων στο πέρασμα των χρόνων ζωγράφων.
Οι πιο πολλοί ζωγράφοι, στο διάβα του καιρού, ανεξάρτητα από τη «σχολή» ή την εποχή στην οποία οι ειδικοί θα μπορούσαν να τους εντάξουν για να τους κατανοήσουν, νομίζω ότι πάντα δημιουργούν ακολουθώντας σε μεγάλο βαθμό τις δικές τους παρορμήσεις και φτάνουν στο δικό τους στιλ που χαρακτηρίζει το έργο τους εν γένει.
Όπως όλοι ξέρουμε, η ζωγραφική προσφέρει στον άνθρωπο μια σημαντική δημιουργική διέξοδο, ένα «περιβάλλον» ας θεωρήσουμε, στο οποίο οι παρορμήσεις και οι ευαισθησίες του θα μπορούσαν να εκφραστούν και να αποτυπωθούν ελεύθερα. Ταυτόχρονα, η ζωγραφική και η τέχνη γενικότερα βοηθούν τον άνθρωπο να εξωτερικεύσει ελεύθερα πώς προσλαμβάνει ο ίδιος τις κοινωνικές αξίες της εποχής και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντός του, ενώ η φορμαλιστική τέχνη και η τυπολατρία της μοιάζουν να τον φιμώνουν ή να τον «φυλακίζουν».
Ο ευαίσθητος και ο παρορμητικός άνθρωπος, προκειμένου να εξωτερικεύσει όσα έχει στον ψυχικό του κόσμο και να τα μοιραστεί με τους συνανθρώπους του, επιπρόσθετα δε για να τους μυήσει στην ομορφιά και την αξία της τέχνης και της ζωής, δύναται να γράψει ποιήματα ή πεζογραφήματα, να ζωγραφίζει πίνακες και να συνθέσει μουσικά κομμάτια.
Θυμάμαι έναν – έχει φύγει πια από τη ζωή – καλό μου φίλο να μου λέει συχνά: «Η τέχνη και η ζωγραφική πραγματικά ελευθερώνουν τον άνθρωπο και το ανθρωπολόι, οσάκις τάσσονται, χωρίς παρωχημένες προκαταλήψεις ή κατάμαυρες παρωπίδες, στο πλευρό των δυνάμεων που προσπαθούν, διαρκώς και με αγώνα, να ανοίγουν το δρόμο στο μέλλον και γι’ αυτό αναδείχνουν την τέχνη σαν παράγοντα ανύψωσης του ανθρώπου σε όλο και πιο πολύπλευρο, σε ολοκληρωμένο άνθρωπο».
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, φρονώ ότι η αγάπη της μουσικής και της ζωγραφικής, αλλά και των λοιπών τεχνών και η αναζήτηση των κρυμμένων για τον πολύ και αμύητο κόσμο «μυστικών» τους αποτελούν σημαντικά και αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μου – για μένα, από τα εφηβικά μου χρόνια, που άρχισα να καταγίνομαι με δαύτα, ακούγοντας μουσική ή επισκεπτόμενος γκαλερί και μουσεία, είναι ένας τρόπος που με βοηθά να καταλαβαίνω τις καθημερινές σκέψεις και πράξεις και τα λόγια των ανθρώπων και ν’ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα πέρα από όσα φαίνονται.
Παρότι, επομένως, δεν είναι λίγοι όσοι λένε ότι ο συγκαιρινός μας καλλιτέχνης έχει αλλοτριωθεί, έχει αποξενωθεί από την κοινωνία και ζει στο περιθώριό της και ότι η μοντέρνα τέχνη δεν εκφράζει πια τον ψυχικό του κόσμο, δοκιμάστε το, σάς παρακαλώ, και εσείς να ψάχνετε, όπως και εγώ, πάντα τον «κρυμμένο θησαυρό» της ζωγραφικής και των τεχνών στην εποχή που ζούμε και στα κοινωνικά της υποσύνολα…
