Κρίμα…
Ένας λαός που η βία σε βάρος νέων από νέους, που με τον θάνατο του φοιτητή στα Γιάννενα που προήλθε από αυτοκτονία, επειδή δεν άντεχε πλέον τις εις βάρος του ενέργειες, είναι και η ανάπτυξη του πολεμικού μένους από την ίδια την Παιδεία και το κοινωνικό σύστημα.
Τα παιδιά από νήπια ακόμα δέχονταν βία από τους γονείς και το Σχολείο και διδάσκονταν τη βία ως ιστορική ανάγκη, για την υπεράσπιση της πατρίδας.
Έτσι, κάπου η άσκηση βίας στα Σχολεία, από μαθητές σε μαθητές ή και εξωσχολικούς ήταν σύνηθες φαινόμενο.
Παλιότερα οι πετροπόλεμοι μεταξύ της μιας γειτονιάς με την άλλη ή η μεμονωμένη βία εναντίον παιδιών, που ήταν από άλλες γειτονιές ήταν συνήθη φαινόμενα.
Στην περίπτωση του παιδιού από την Κρήτη, που η αυτοκτονία του συγκλόνισε το πανελλήνιο και προκάλεσε εκτός από την απέχθεια για το γεγονός και ένα κίνημα κίνησης, από τους πολίτες και το κράτος, για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου.
Στην περίπτωση των Ιωαννίνων έχουμε και εκτός από κακότητα και ανανδρία. Ανανδρία μια ομάδα τραμπούκων φοιτητών και συμπατριωτών του θύματος, να φέρονται κατά τον τρόπο που περιγράφεται εναντίον ενός άλλους συμφοιτητή τους.
Και η ανανδρία που μια ολόκληρη ομάδα τραμπούκων τα έβαζε εναντίον ενός φιλήσυχου νέου και του έκανε τέτοιο βάρβαρο καψόνι, ώστε να μην μπορεί ούτε ν’ ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του της μάθησης, ούτε και να ησυχάζει νύχτα και μέρα.
Έχουμε δηλαδή και ανανδρία και σαδισμό, που πρέπει να προκαλέσει και της δικαιοσύνης την επέμβαση, εκτός από την κοινωνική κατακραυγή και την οδύνη της οικογένειάς του και τον συμπατριωτών του, που τον συνόδευσαν ως την τελευταία του κατοικία, όπου δεν υπάρχει οδύνη και στεναγμός πια για τον Βαγγέλη παρά μόνο για τους δικούς του.
Είναι όμως αφορμή το γεγονός της αυτοκτονίας του νέου φοιτητή από απελπισία, για τη συμπεριφορά εναντίον του από συμφοιτητές και συμπατριώτες του. Δεν είχε τη δυνατότητα ν’ αμυνθεί και από χαρακτήρα και αυτό το μαινόμενο πλήθος των συμφοιτητών και συμπατριωτών του.
Επαναλαμβάνω ανανδρία και μόνο ανανδρία μπορεί να χαρακτηριστεί μια τέτοια συμπεριφορά. Κρίμα…
