Αγαπημένε μου Χάρη,
Αγαπημένε μου συγγενή, δάσκαλε, φίλε, συμπαίχτη…
Δεν έχουν περάσει ακόμα τρία χρόνια από εκείνη την ευτυχισμένη μέρα που στο γάμο του Αντώνη σας μας αιφνιδίασες ευχάριστα, παίρνοντας το μικρόφωνο και ζητώντας από την ορχήστρα να σε συνοδεύσουν στο αγαπημένο σου τραγούδι. Το «δίχτυ» Χάρη μου, που το τραγούδησες τόσο όμορφα, εκφράζοντας ακόμα και με αυτό τον τρόπο την ανείπωτη χαρά σου που πάντρευες το μονάκριβο Αντώνη σας με την αγαπημένη του Ειρήνη.
Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή Μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί Γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ…
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς Κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής Κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
Που να ξέρω όμως ότι, όλες αυτές τις μέρες του Νοέμβρη θα σιγοψιθύριζα για άλλο λόγο αυτούς τους στίχους, μιλώντας νοερά μαζί σου και ζητώντας σου να βρεις την άκρη της κλωστής αυτού του διχτυού που απλώθηκε αιφνίδια και σε τύλιξε…
Ζητούσα να βρεις την άκρη όπως πάντα την έβρισκες από την μέρα που γεννήθηκες, μέχρι τη μέρα που σε τύλιξε εκείνο το δίχτυ….. 1 Νοεμβρίου Χάρη.
Ζητούσα να βρεις την άκρη μόνο και μόνο για την αγάπη της Ρούλας σου και όσα ήθελε ακόμα να σου δώσει, όπως έκανε όλα αυτά τα 41 όμορφα χρόνια του γάμου σας.
Σου έλεγα ότι και μόνο για την αγάπη της, μόνο για την αφοσίωση της, αξίζει να παλέψεις και να βγεις νικητής Χάρη. Ζητούσα Χάρη μου να βρεις την άκρη της κλωστής, για να σφίξεις ξανά στην αγκαλιά σου τη Μυρτώ και το μικρό Χαρούλη, τα δύο εγγονάκια που σου χάρισαν η Χαρά σου και ο Αντώνης σου πριν από ένα χρόνο. Πρόλαβες μόνο τα πρώτα τους γενέθλια, όμως αυτά έχασαν ένα παππού που θα τους έδινε όσα έδωσε και στα παιδιά του και ακόμα περισσότερα.
Χάρη, αν και θείος, σε θυμάμαι σαν τον μεγάλο εξάδελφο μας, που ερχόσουν φοιτητής από τη Θεσσαλονίκη σπίτι μας να επισκεφτείς τη θεία Ελένη και το θείο Κωστή και να παίξεις μαζί μας. Σε γνώρισα σαν ένα καλό σύζυγο και πατέρα που με την αγάπη της Ρούλας φτιάξατε μια ζηλευτή οικογένεια, δίνοντας στα παιδιά σας τη ζεστασιά που εσύ μπορεί να στερήθηκες, έχοντας γευτεί την πικρή εμπειρία της ορφάνιας….
Σε γνώρισα όμως καλύτερα και ήλθαμε πιο κοντά από το 1990 που μπήκα στο γραφείο σου ως ασκούμενη και τότε εκτίμησα εκτός από τα άλλα σου χαρίσματα, τη νομική σου κατάρτιση, το ήθος και την ευγένεια σου. Αυτό που σήμερα βλέπω και στα παιδιά σου….
Πάντα ήμασταν κοντά σε όλα, χαρές, λύπες, αγωνίες…..
Και τώρα; Γιατί τώρα αλήθεια; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό το αμείλικτο γιατί, Χάρη…. Αυτό το γρίφο κανείς από την ομάδα δεν θα τον λύσει. Μας τον φύλαγες καλά κρυμμένο μου φαίνεται…
Η χαρά που ζήσαμε μαζί σου στα κυνήγια μας, η γνώση που σκόρπησες απλόχερα, το ευφυές χιούμορ σου, η νίκη μας, η οργάνωση του δικού μας κυνηγιού και οι γιορτές μετά στο καφενείο -αρχηγείο μας, μου φαίνεται ότι ανήκουν σε μια χρυσή εποχή που μόνο τύχη θα πρέπει να αισθανόμαστε όσοι ήμασταν εκεί.
Όταν πλέον παρέδωσες το γραφείο στον Αντώνη και τη Χαρά, τυπικά γιατί ουσιαστικά ήσουν παρών κάθε μέρα εκεί, αφιερώθηκες μαζί με τη Ρούλα στην αγάπη σας για την ιστορία της πόλης μας. Ακόμα και αυτό το βιβλίο «τα δικά μας καφενεία» βγήκε με τόση αγάπη και κάθε του σελίδα δουλεύτηκε με το πάθος ενός ερευνητή, που έσκαψε βαθειά, βρήκε άκρες και ταξίδεψε τους αναγνώστες στα σοκάκια της πόλης μας, μιας άλλης εποχής. Ακόμα και την παρουσίαση του την έκανες για όλους μας ένα ευχάριστο δρώμενο!
Ρομαντικό πνεύμα και άοκνος όπως πάντα, δεν σταμάτησες εκεί, αλλά ξεκίνησες την προετοιμασία ενός δεύτερου βιβλίου με την ιστορία της οδού Αρκαδίου. Φωτογραφίες, συναντήσεις, ατελείωτο ψάξιμο…… Ελπίζουμε κάποια στιγμή να το δούμε και αυτό τυπωμένο με την φροντίδα της Ρούλας και των παιδιών σου.
Χάρη, μου είναι δύσκολο αυτό το αντίο, μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι έφυγες από κοντά μας τόσο γρήγορα, τόσο άδικα, βιώνοντας μεγάλη ταλαιπωρία. Πάλεψες δυνατά για 29 ολόκληρες μέρες αλλά δεν βγήκες νικητής αυτή τη φορά.
Να ξέρεις ότι όλες αυτές τις μέρες εισέπραξες την αγάπη όλου του κόσμου που σε ήξερε και τις προσευχές όλων μας. Πίσω σου αφήνεις το αποτύπωμα σου, το αποτύπωμα που λέει ότι βρεθήκαμε κοντά σε ένα ακέραιο, ηθικό και σπάνιο άνθρωπο και αυτό θα είναι μια μικρή παρηγοριά. Καλό ταξίδι Χάρη και να βρεις εκεί που πας όλους αυτούς που αγάπησες και τίμησες…
Ελένη Κ. Τζέτζου
Δικηγόρος