Το ύστατο χαίρε στον αντιπεριφερειάρχη Κώστα Λαμπρινό είπαν με οδύνη το πρωί του Σαββάτου, χιλιάδες κόσμου. Κοντά στην οικογένειά του, με δάκρυα στα μάτια, συγγενείς, φίλοι του, συνεργάτες του, όλη η τοπική κοινωνία αλλά και πλήθος κόσμου από την υπόλοιπη Κρήτη. Ήταν εκεί σύσσωμη η Περιφέρεια Κρήτης, το Περιφερειακό Συμβούλιο -όλες οι παρατάξεις του, βουλευτές, τοπικές αρχές, δήμαρχοι νυν και πρώην, φορείς απ’ όλο το νησί.
Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στο Ναό του Αγ. Γεωργίου-Καλλιθέας προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγενίου.
Στο σπάνιο ήθος, την προσωπικότητα και το πλούσιο έργο του Κώστα Λαμπρινού αναφέρθηκαν στους επικήδειούς τους ο Μητροπολίτης κ.κ. Ευγένιος, ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης, η αντιπεριφερειάρχης Ρεθύμνου Μαρία Λιονή, ο καθηγητής-συγγραφέας Αντώνης Σανουδάκης, ενώ διαβάστηκε ψήφισμα του Περιφερειακού Συμβουλίου από τον πρόεδρό του Γιώργο Πιτσούλη, όπως επίσης και ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Ρεθύμνου.
Ο περιφερειάρχης, Σταύρος Αρναουτάκης, στον επικήδειο που εκφώνησε, ανέφερε:
«Αγαπημένε φίλε Κώστα,
Με οδύνη σε συνοδεύουμε σήμερα στην τελευταία σου κατοικία, συγγενείς, φίλοι – συνεργάτες, ολόκληρο το Ρέθυμνο και σύσσωμη η Περιφέρεια Κρήτης.
«Ο πρόωρος χαμός σου σκόρπισε θλίψη σε όλους μας, ενώ μέχρι την τελευταία στιγμή έδινες παλικαρίσια τη μάχη για τη ζωή, παλεύοντας με την επάρατη νόσο.
Ήσουν για μένα ένας καλός φίλος και ένας πολύτιμος συνεργάτης που πρόσφερες σημαντικό έργο στον τομέα ευθύνης σου και παρείχες πλούσια συνεργασία μέσα από την πολύπλευρη εμπειρία σου στην αυτοδιοίκηση, καθώς και σε άλλους τομείς ευθύνης που υπηρέτησες.
Διακρινόσουν πάντα για το ήθος σου, την ευρυμάθεια και την οξυδέρκειά σου. Υπήρξες ένας ένθερμος υποστηρικτής των θεμάτων του νησιού με έντονη και ενεργό δράση προτάσσοντας τον συγκρητισμό που όλοι μαζί ως Περιφερειακό Συμβούλιο κάναμε πράξη στο νησί.
Αείμνηστε φίλε Κώστα,
μας άφησες πλούσιες παρακαταθήκες και το κενό στην οικογένειά σου και σε όλους εμάς θα είναι δυσαναπλήρωτο.
Σύσσωμη η Περιφέρεια Κρήτης και όλες οι παρατάξεις σε αποχαιρετούμε συντετριμμένοι σήμερα εδώ στο Ρέθυμνο και σε συνοδεύουμε στην τελευταία σου κατοικία.
Σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε πράξη το κοινό όραμά μας στην Περιφέρεια για την τοπική ανάπτυξη και οι πολύτιμες παρακαταθήκες που μας άφησες θα είναι οδηγός μας για το μέλλον.
Εμείς θα σε νιώθουμε πάντα κοντά μας και μέσα από τις «χαραμάδες» του ουρανού θα μας παρακολουθείς και θα μας καθοδηγείς.
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου και ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Φίλε Κώστα δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ».
Η αντιπεριφερειάρχης Ρεθύμνου, Μαίρη Λιονή, είπε στον επικήδειο που εκφώνησε:
«Ο Κωστής Λαμπρινός δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας, μετά από ένα πολύ σκληρό αγώνα που έδωσε μέχρι τέλους, ενάντια στην επάρατη νόσο, με τη γνωστή μαχητικότητα και το θάρρος που τον διέκριναν σε όλη του τη ζωή και σταδιοδρομία.
Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που με «τίμησε» όλα αυτά τα χρόνια με τη φιλία του, η οποία βασίστηκε στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, την ειλικρίνεια, την εκτίμηση, και τον σεβασμό.
Ο Κωστής υπήρξε πρώτα από όλα ένας αδερφικός φίλος, ο δεύτερος που χάνω από την ίδια σκληρή ασθένεια, σε διάστημα λίγων ημερών. Ο Κωστής ήταν ένας πολύτιμος συνεργάτης στην Περιφέρεια Κρήτης, την οποία μέχρι την τελευταία στιγμή, υπηρέτησε από τη θέση του θεματικού αντιπεριφερειάρχη, αγωνιζόμενος για την πρόοδο του τόπου μας του Ρεθύμνου, αλλά και της Κρήτης ολόκληρης, παρότι είχε ταυτόχρονα να δώσει το δικό του προσωπικό αγώνα για να ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας του, που και αυτό το αντιμετώπισε χωρίς φόβο, αλλά με απαράμιλλο σθένος και πρωτόγνωρη γενναιότητα.
Ορμώμενος από την αγάπη του για τον τόπο του και με όπλο τις γνώσεις του, την εντιμότητά του και την πίστη του στην Δημοκρατία και τους θεσμούς της, για χρόνια υπηρέτησε τα κοινά, απολαμβάνοντας την εμπιστοσύνη των Ρεθεμνιωτών και υπήρξε ένα από τα πρόσωπα με τη μεγαλύτερη εμπειρία και γνώση της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Στο Δημοτικό Συμβούλιο Ρεθύμνου, στο οποίο και συνυπηρετήσαμε, πάντα ξεχώριζε για το μεστό λόγο του, τις εύστοχες παρεμβάσεις και την ευθυκρισία του. Έμπαινε στην ουσία των πραγμάτων και άφηνε στο περιθώριο τα προσχήματα και τους τύπους.
Ο λόγος του, όπως πολύ καλά γνωρίζουν όλοι όσοι τον είχαν συναναστραφεί και συνεργαστεί, ήταν «συμβόλαιο». Αρκούσε και μετρούσε, όπως και η γνώμη του, που πάντα είχε ιδιαίτερη βαρύτητα, και για μένα προσωπικά, καθώς ήταν καλά ζυγισμένη, αντικειμενική και προϊόν ενός προοδευτικού και φιλελεύθερου μυαλού.
Ο Κωστής Λαμπρινός, ο φίλος μου, ο συνεργάτης μου, ο συνεργάτης μας, ο συνοδοιπόρος στα κοινά του Ρεθύμνου και της Κρήτης, ήταν ένας άνθρωπος με σπάνια ηθικά χαρίσματα. Οι λέξεις «ακεραιότητα», «εντιμότητα», «ειλικρίνεια» και «αξιοπρέπεια» είναι σφραγίδες της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του, που τον ακολούθησαν σε κάθε του βήμα, τον έκαναν να χαίρει της εκτίμησης και του σεβασμού όλων και θα συνοδεύουν τη μνήμη του. Χαρακτηριστικό αυτού η απόφασή του να υποβάλει την παραίτησή του από τη θέση του θεματικού αντιπεριφερειάρχη Κρήτης, όταν θεώρησε ότι λόγω των προβλημάτων της υγείας του δε θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της θέσης αυτής, χωρίς ωστόσο αυτή να γίνει αποδεκτή από τον περιφερειάρχη Κρήτης, καθώς η συνδρομή του στο έργο της Περιφέρειας Κρήτης θεωρήθηκε απαραίτητη και αδιαπραγμάτευτη, όπως και η αξία του ως συνεργάτη.
Αυτός με λίγα λόγια ήταν ο Κωστής Λαμπρινός και έτσι θα τον θυμόμαστε. Αγωνιστή, ακέραιο, δημοκράτη, έναν άνθρωπο στον οποίο μπορούσες να βασιστείς και να εμπιστευτείς την κρίση του.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του από όλους τους συναδέλφους, περιφερειακούς συμβούλους της Κρήτης και του Ρεθύμνου ειδικότερα, για τους οποίους η στάση και η πορεία του Κωστή, υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση, ανεξαρτήτως παρατάξεων και πολιτικών πεποιθήσεων.
Κωστή σε ευχαριστώ για όλα. Σ’ ευχαριστούμε για όλα. Θα μας λείψει ακόμα και ο ίσκιος σου. Το Ρέθυμνο ολόκληρο, η Κρήτη ολόκληρη θα είναι φτωχότερη από σήμερα. Καλή ανάπαυση και καλό σου ταξίδι».
Στον επικήδειο που εκφώνησε ο καθηγητής-συγγραφέας και γαμπρός του Κωστή Λαμπρινού, Αντώνης Σανουδάκης, είπε τα εξής:
«Μακαρία η οδός ήν πορεύεις σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως».
Αν και αρκετές φορές είχα διδάξει τη σοφία των αρχαίων προγόνων μας και είχα ανασύρει εκείνη την περίφημη ρήση «κοινή γαρ η τύχη και το μέτρον αόρατον», ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα το έφερνε έτσι η τύχη, το πεπρωμένο, αγαπημένε Κωστή Λαμπρινέ, θα το έφερνε η ίδια η ζωή τούτη την πικρή ώρα να σ’ αποχαιρετήσω, καθώς αναχωρείς για το αιώνιο ταξίδι σου.
Σε γνώρισα νεαρό φοιτητή, όταν έμπαινα γαμπρός στο δημοκρατικό σπίτι του πατέρα σου του Αντώνη και της μάνας σου της Ειρήνης. Στο σπίτι μιας οικογένειας της εργατικής τάξης, με αρχές και αξίες, έντιμες και καθαρές, με ιδιότητες και έννοιες τόσο σπάνιες στην εποχή μας, γονείς που πάλευαν να φέρουν στην κοινωνία, με αγώνα, ιδρώτα και θυσίες τρεις κόρες, τη Βαρβάρα, την Άννα, την Κατερίνα και εσένα, ως επιστήμονες και ανθρώπους.
Ένας από τους λόγους των αισθημάτων μου για τον οποίο θέλησα να μπω στο σπίτι σας ήταν και αυτός.
Σε μια οικογένεια και παιδιά που πάλευαν για τη δική τους τελείωση και ολοκλήρωση, αλλά και για ένα κόσμο καλύτερο, πιο όμορφο, πιο δίκαιο και ειρηνικό.
Σε χαιρόμουν ως νεαρό φοιτητή του Πολυτεχνείου, λαμπρό και Λαμπρινό στο όνομα και την πράξη, να αγωνίζεσαι όχι μόνο για τη μάθηση, αλλά και να συμμετέχεις στους φοιτητικούς αγώνες εναντίον της σκοτεινής φασιστικής τότε περιόδου, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή σου στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973.
Με αδαμάντινο χαρακτήρα, δυνατό παιδί με αντρίκια αισθήματα μετά την πτώση του καθεστώτος, σε καμαρώναμε πρασινοσκούφη αξιωματικό να επιχειρείς από αέρος το άρμα στο χάος, κατά τον Καζαντζάκη. Προσωπικά σε καμάρωνα κρυφά, φοβούμενος τη βασκανία και τον φθόνο των ανθρώπων. Και δεν τον απέφυγες τον φθόνο φίλε Κωστή, γιατί για μας, τον Μιχάλη, που μας άφησε και κείνος τόσο νωρίς, αλλά και τον Γιώργη, δεν ήσουν απλώς αδελφός μας, ήσουν και φίλος μας.
Επιτυχημένος επαγγελματικά ηλεκτρολόγος μηχανικός, θέλησες να υπηρετήσεις την Τοπική Αυτοδιοίκηση της πόλης.
Κάποιοι, ελάχιστοι ή μάλλον ο ελάχιστος σε φθόνησε. Και συ δέχτηκες αντρίκια τα διπλά μαχαιρώματα, χωρίς κλαψουρίσματα, χωρίς μεμψιμοιρίες και διαμαρτυρίες ή καταγγελίες, συνέχισες τον αγώνα σου, τον προσωπικό και δημοκρατικό, σε όποιο πόστο είχες ταχθεί, που όπου μπορούσες να φανείς χρήσιμος στην πόλη σου και την κοινωνία.
Από τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα, τα υψηλά ή τα καθημερινά. Συμμετείχες στον αγώνα μας, στην προσπάθειά μας, τον αγώνα του άλλου γαμπρού σου, του αξέχαστου Μιχάλη Μαράκη, του Αλέκου, του Χαλκιούς, του Γιώργη, των Γυμναστών, να ιδρυθεί και να προκόψει το εγχείρημα με το αθλητικό σωματείο το Αρκάδι Ρεθύμνου.
Υπερήφανος αλλά και καταδεχτικός, αγωνίστηκες από τη θέση του εκλεγμένου συμβούλου στο Δήμο Ρεθύμνου, ώστε να αποφύγει τη λειψυδρία το Ρέθυμνο, από τις πηγές της Αργυρούπολης, ως υπεύθυνος της ΔΕΥΑΡ. Υπεύθυνος επίσης, του Νοσοκομείου της πόλης, πάλεψες για την επέκτασή του με μια νέα πτέρυγα, ώστε να ανακουφισθεί και να ιαθεί ο ανθρώπινος πόνος.
Ταυτοχρόνως ήσουν παρών, όντας οικογενειάρχης, στις δημοκρατικές επάλξεις, για το στέριωμα της δημοκρατίας στον τόπο μας και την πρόοδό του.
Και η αρχοντική πολιτεία, σου το ανταπέδωσε ανυψώνοντάς σε αντιπεριφερειάρχη στο νησί μας.
Δεν πρόφθασες όμως να έχεις την ανάπαυση του πολεμιστή, να ολοκληρώσεις τη θητεία σου, έφυγες χωρίς να χαρείς το τέρμα του αγώνα σου, χτυπημένος στον άνισο αγώνα με το χάρο, έφυγες αφχαρίστητος, πάλι κατά τον Καζαντζάκη, χωρίς να ψιθυρίσεις εκείνο το Καινοδιαθηκικό του Απόστολου Παύλου «Τον δρόμον τετέλεκα». Έφυγες, χωρίς να ολοκληρώσει τον δρόμο σου.
Άφησες όμως, παρακαταθήκη στους τρεις γιους σου τον Αντώνη, τον Στέλιο και τον Γιάννη, στις εγγονές σου, να συνεχίσουν τον υψηλό αγώνα, να γίνονται κάθε μέρα και καλύτεροι, για ένα κόσμο έντιμο, δημοκρατικό και ειρηνικό.
Την ίδια παρακαταθήκη αφήνεις και στα ανίψια σου που σε έζησαν σε στιγμές οικογενειακές, σε αναβάσεις στον Ψηλορείτη και κατασκηνώσεις κάτω από αρμυρίκια, περάσματα της Σαμαριάς, με εκείνο το λεβέντικο περπάτημά σου, σε μαζώξεις που πρωτοστατούσες οικογενειακές.
Τώρα, χωρίς τα φτερά του αετού, φτερουγίζει, όμως η ψυχή σου ανάμεσά μας και δίνεις κουράγιο σε όλους τους αγαπημένους σου, στη γυναίκα σου τη Χρυσούλα, στους τρεις λεβέντες σου, στις εγγονές σου, τα ξαδέλφια και τους συνεργάτες σου, που ήλθαν να σε αποχαιρετήσουν, καθώς οδεύεις προς το αιώνιο ταξίδι σου, για να συναντήσεις τις ψυχές των αγαπημένων σου γονιών.
Μπορεί οι κοινοί θνητοί να λέμε ότι το ταξίδι του θανάτου δεν έχει γυρισμό, όμως πιστεύουμε ταυτοχρόνως και ζούμε «επ’ ελπίδα αναστάσεως». Είναι μια ελπίδα, μια βεβαιότητα, ότι θα είσαι στους κόλπους του Θεού, γιατί ήσουν δίκαιος, ανεξίκακος και έντιμος ως άνθρωπος, επιστήμονας και αγωνιστής.
Καλό σου ταξίδι, αδελφέ μας Κωστή».
Ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιος, αποχαιρετώντας τον Κωστή Λαμπρινό, είπε: «Σήμερα, ότι ακούστηκε για τον Κώστα Λαμπρινό είναι πέρα για πέρα αληθινό. Γιατί όσα ως τώρα ειπώθηκαν από όσους πήραν το λόγο, όχι υπερβολικά αλλά ίσως και ελάχιστα ήταν από αυτά που διέκριναν την ψυχή του αδερφού που προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα. Όλοι εμείς που αποτελούμε τη μεγάλη οικογένεια αυτής της κοινωνίας, αυτής της Εκκλησίας, τον τελευταίο καιρό όλων μας οι καρδιές είχαν σφιχτεί και ήμασταν σκεπτικοί όταν ακούγαμε τον φίλο μας τον Κωστή να μας λέει μια φράση: «είμαι με ημερομηνία λήξεως».
Εγώ προσωπικά, πριν λίγο καιρό όταν με ζήτησε και ήρθε στο γραφείο μου την επόμενη της επιστροφής του από την Αθήνα, όπου είχε πάει για μια ακόμα θεραπεία, τον άκουσα για πολύ ώρα να μου μιλάει, να μου εκφράζει την αγωνία του για τον τόπο και τους ανθρώπους, για το παρόν και το μέλλον, για το σήμερα και το αύριο και να μη μιλάει καθόλου για τον εαυτό του αλλά για όλους τους άλλους. Και τον άκουσα στο τέλος αυτής μας της συζήτησης να λέει με ένα σπάνιο ψυχικό μεγαλείο: «Σεβασμιότατε έχω συμβιβαστεί με το θάνατο, είμαι έτοιμος. Και αυτό θέλω να το γνωρίζεις». Σήμερα, τούτην την ώρα του αποχαιρετισμού το καταθέτω στην αγάπη όλων σας, μαζί με τη δική μου πεποίθηση πως ο Κωστής όχι απλά είχε συμβιβαστεί με τον θάνατο αλλά τον είχε υπερβεί.
Θα σε θυμόμαστε πάντα και θα μνημονεύουμε το πέρασμά σου και το όνομά σου με πολλή ευγνωμοσύνη. Όχι τόσο για αυτά που έκανες αλλά για αυτό που ήσουν».
Αφιέρωμα στον Κώστα Λαμπρινό
To Πολυτεχνείο ζει
Το 1973 έχοντας αποφοιτήσει το τότε 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Ρεθύμνης, συμμετείχα στη δοκιμασία των πανελληνίων εξετάσεων επιλέγοντας, μόνο, τη σχολή των Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ.
Η δουλειά των ευλογημένων καθηγητών μου, η προσήλωση στο στόχο μου και η ΑΝΩΘΕΝ βοήθεια, «συνωμότησαν» ώστε με την πρώτη προσπάθεια το όνειρό μου να γίνει πραγματικότητα και να εισαχθώ στη σχολή που επιθυμούσα.
Εκεί στο κτίριο Γκίνη της σχολής των Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ επί της Πατησίων, το επαρχιώπουλο που για πρώτη φορά βρίσκεται στην πρωτεύουσα, χαμένο και ζαλισμένο από την αλλαγή κλίμακας μεγέθους (της πρωτεύουσας Αθήνας σε σχέση με τη μικρή επαρχιακή πόλη το Ρέθυμνο) και μεθυσμένο από την επιτυχία του, συναντά τον Ρεθυμνιώτη φοιτητή του 4ου έτους, τον Κώστα Λαμπρινό.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά, την περηφάνια και την ασφάλεια που ένιωσα τότε. Ήταν πλέον εκεί ο μεγάλος αδελφός μου από το Ρεθυμνάκι των 10.000 κατοίκων. Προστατευτικός, πρόθυμος να βοηθήσει, να ενημερώσει και να ενθαρρύνει ένα 18χρονο απολίτικο, μέσα σε ένα κλίμα «επαναστατικό» που μύριζε το άρωμα της επερχόμενης ανατροπής της δικτατορίας. Πρέπει να επισημανθεί για το απολίτικό μου, ότι όλες οι γυμνασιακές μου σπουδές έγιναν κατά την περίοδο της δικτατορίας (1967-1973).
Η σεμνότητά του, το ήθος του, η πίστη του στη δημοκρατία που εισέπραττες παρακολουθώντας τον, στις πολύωρες φοιτητικές συνελεύσεις στα αμφιθέατρα του ΕΜΠ, μπόλιασαν το απολίτικό μου, με αποτέλεσμα στο τελευταίο έτος σπουδών μου (1978) να κληθώ να συμμετέχω στο φοιτητικό ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΠ με κυρίαρχο τότε σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα».
Ο Κώστας στη συνείδησή μου, κατατάσσεται δίπλα στον αείμνηστο συνάδελφό μας μηχανικό, Γ. Γεννηματά που με τη στάση ζωής τους έδωσαν περιεχόμενο στην πολιτική. Κοινά χαρακτηριστικά τους ήταν: το ήθος τους, η εντιμότητά τους, η ανιδιοτέλειά τους, το πάθος τους, η αγωνιστικότητά τους, η ανθρωπιά τους, η πίστη τους στη δημοκρατία χωρίς κομματική μυωπία.
Κοινό υπήρξε και το πρόβλημα υγείας τους όπως και η αντιμετώπισή του, με απαράμιλλη γενναιότητα.
Ο Κώστας τίμησε τη Δημοκρατία και τον πολιτικό χώρο που υπηρέτησε και ο κόσμος, του το ανταπέδωσε όποτε τέθηκε υπό την κρίση του. Δημιούργησε με τη συνάδελφο σύζυγο του, Χρυσούλα, μια υπέροχη οικογένεια τριών αγοριών, μπολιάζοντάς τους με το DNA της ανθρωπιάς και της προσφοράς. Η τοπική κοινωνία πάντα θα είναι έτοιμη στο πρόσωπό τους να ξανατιμήσει τον πατέρα τους, αποδεχόμενοι την προσφορά τους στα κοινά, όποτε το αποφασίσουν.
Στον επαγγελματικό στίβο, που συνεργάσθηκα μαζί του, τον διέκρινε η υπευθυνότητα, η σοβαρότητα, η γνωστική του επάρκεια και η συνεργασιμότητα. Παρέμεινε μάχιμος μέχρι να αναλάβει την τελευταία θέση ευθύνης στα κοινά, εκείνου του αντιπεριφερειάρχη.
Αν και γνώριζε το προσωπικό του, προσδόκιμο όριο ζωής, έφυγε ξαφνικά σαν να πήγε σε επείγουσα αποστολή της Περιφέρειας… στον άλλο κόσμο.
Μέχρι πρότινος είχαμε συχνές συζητήσεις, όπου εισέπραττα την αγωνία του για την τύχη και την περαιτέρω προκοπή της πόλης που αγαπούσε όπως και τη θλίψη του για το θέμα του πλοίου για το οποίο πάλεψε ειλικρινά μέχρι το τέλος.
Είμαι σίγουρος ότι αναπαύεται πια, στη πνευματική περιοχή των ψυχών, όπου περισσεύει η ΑΓΑΠΗ και απουσιάζουν οι ανθρώπινες αδυναμίες.
Κώστα, η ζώσα γενιά του Πολυτεχνείου, με πολύ σεβασμό, θα τιμά τη μνήμη σου γιατί ενσάρκωσες, με τη στάση ζωής σου, το διαχρονικό πολιτικο-κοινωνικό μήνυμα της 17ης του Νοέμβρη του 1973, ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ.
Ελπίζω ο Δήμος Ρεθύμνης, άμεσα, να δώσει το όνομά σου σε δημόσιο χώρο, σαν ελάχιστο φόρο τιμής, για την προσφορά σου στα κοινά.
Συναδελφικά
Γ. Ταταράκης Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ
