Πρέπει να αναφέρουμε ότι, αν και το επίσημο Ισλάμ δεν παραδέχεται τις πρεσβείες και τις παρεμβάσεις των αγίων, και μάλιστα των χριστιανών, οι απλοί μουσουλμάνοι τιμούν ως αγίους πολλούς σοφούς μουσουλμάνους διδασκάλους και ασκητές, ενώ επίσης πιστεύουν τους χριστιανούς αγίους. Αυτό οφείλεται στο ότι βλέπουν πολλά θαύματα, αλλά διευκολύνει και το γεγονός ότι, κατά το Ισλάμ, ο Θεός (Αλλάχ) είναι ο ίδιος με το Θεό της εβραϊκής και της χριστιανικής θρησκείας (βέβαια δεν παραδέχονται την Αγία Τριάδα, ενώ το Χριστό τον θεωρούν απλό άνθρωπο, αλλά μεγάλο προφήτη). Ιδιαίτερα η Παναγία τιμάται ιδιαίτερα από τους μουσουλμάνους και υπάρχουν πολλές εμφανίσεις τους σε αυτούς (η εικόνα της Παναγίας στα Καστελλάκια, αλλά και της Παναγίας Καλυβιανής, στη Μεσσαρά, ανακαλύφθηκαν μετά από εμφανίσεις της Παναγίας σε Τουρκάλες).
Η ιερά μονή του αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκηπο γίνεται τόπος συνάντησης χριστιανών και μουσουλμάνων κάθε χρόνο στην εορτή του αγίου (23 Απριλίου). Χιλιάδες μουσουλμάνοι κάθε ηλικίας και φύλου επισκέπτονται και προσκυνούν, πάντα στις 23 του Απρίλη, ακόμη κι όταν ο άγιος γιορτάζεται τη Δευτέρα του Πάσχα.
Σε σχετικό άρθρο της δημοσιογράφου κας Ράλλης Παπαγεωργίου (δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο) διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανηφορίζουν κρατώντας στα χέρια τους μια… κουβαρίστρα!
Πολύχρωμες κλωστές κατά μήκος του δρόμου δίνουν χρώμα στο ήδη ανοιξιάτικο περιβάλλον. Οι άνθρωποι δένουν μικρές κορδέλες ή μαντιλάκια στα κλαδιά των δέντρων, αφήνουν σημειώματα ή ζωγραφιές, για να τους προστατεύει ο Άγιος από κάθε κακό, να αγοράσουν ένα σπίτι, να βρουν καλύτερη δουλειά, να τους αγαπήσει αυτός που θέλουν. «Το όνομα του Βεντούτ, στην καρδιά του, πρόσθεσε την αγάπη μου γι’ αυτόν, ας με αγαπήσει σε παρακαλώ!..».
«Στην είσοδο του ναού κάποιες νεαρές κοπέλες έγραφαν σε ένα αλουμινένιο τμήμα του τοίχου την ευχή τους. Οι Τούρκοι αστυνομικοί επιτηρούν τη γραμμή που υπάρχει ακόμα και μέσα στην εκκλησία. Δεν φαίνεται να τους ενοχλεί, ούτε να ξαφνιάζονται. Μάλλον η πιο ξαφνιασμένη ήμουν εγώ. Μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, όλοι… προσκυνούν! Η εικόνα είναι γεμάτη τάματα και πολλά ρολόγια! Δεν κατάλαβα για ποιο λόγο υπάρχουν τα ρολόγια, αλλά δεν πειράζει… Ούτε χρόνος υπήρχε, ούτε κάποιος διαθέσιμος να ρωτήσω. Όλοι ήταν είτε απασχολημένοι, είτε απορροφημένοι. Στο πίσω μέρος της εκκλησίας, πάνω στο βράχο, ορισμένες γυναίκες λιώνουν τους κύβους της ζάχαρης, κολλάνε τα κεριά και επαναλαμβάνουν ψιθυριστά την ευχή τους. Είναι 4:00 το απόγευμα και στην ουρά περιμένουν τουλάχιστον 1.000 άτομα. Ακόμη ανεβαίνουν…».
Θα πρέπει να προσθέσουμε εδώ ότι ανάλογη ευλάβεια δείχνουν οι Τούρκοι στον άγιο Δημήτριο, τον οποίο προσκυνούν στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ξηροκρήνης (Κουρού Τσεσμέ) προς την πλευρά του Βοσπόρου…
Στο νομό Ηρακλείου βρίσκεται η ιστορική μονή του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, η λεγόμενη «μονή Επανωσήφη». Το σπουδαίο αυτό μοναστικό κέντρο της κεντρικής Κρήτης είχε την ιδιαιτερότητα ότι βρισκόταν ανάμεσα σε χωριά με αμιγώς μουσουλμανικό πληθυσμό! Όμως, παρά τα προβλήματα που προκαλούσαν ενίοτε φανατικοί και θερμόαιμοι μουσουλμάνοι, η θαυματουργική δύναμη του αγίου τον είχε καταστήσει σεβαστό στη συντριπτική πλειοψηφία τους.
Στην εφημερίδα Ελεύθερη Σκέψις Ηρακλείου στις 12.7.1930 διαβάζουμε:
«Ακόμη και αυτοί οι Τούρκοι των πέριξ χωρίον επίστευον εξ ολοκλήρου προς την θαυματουργόν δύναμιν του αγίου. Αυτοί μάλιστα το πρώτο αρσενικό αρνί το οποίον εγεννάτο εις το κοπάδι των, το εσάμωναν (=σημείωναν) του Αγίου Γεωργίου και του το επήγαιναν άμα εμεγάλωνε».
Κατά την Τουρκοκρατία, ο Τούρκος αγάς που κατείχε το κτήμα, όπου βρίσκεται το ξωκλήσι του αρχαγγέλου Μιχαήλ (Μετόχι του Αηστράτηγου), περιγελούσε τον άη Γιώργη και, όταν ο ηγούμενος του Επανωσήφη προσπάθησε να τον πείσει για τη θαυματουργική δύναμη του αγίου, εκείνος απείλησε να σφάξει όλους τους μοναχούς, αν δεν κάνουν τον άγιο να προκαλέσει βροχή, μεσούντος του Ιουνίου. Οι μοναχοί επιδώθηκαν σε ολονύκτια προσευχή αλλά μέχρι το πρωί δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Ο αγάς ξεκίνησε με ομάδα ενόπλων για τη σφαγή, όταν όμως έφτανε κοντά στη μονή, άρχισε να βρέχει. Άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού και οι Τούρκοι, για να γλιτώσουν, μπήκαν στον ανεμόμυλο της μονής. Στη συνέχεια ο αγάς όχι μόνο σεβάστηκε τον άγιο, αλλά και δώρισε το μετόχι στο μοναστήρι.
Τα παραπάνω καταγράφονται στο Νίκου Ψιλάκη Μοναστήρια και ερημητήρια της Κρήτης, Ηράκλειο 1994, τόμ. Α΄, σελ. 50 και 60.
Είναι γνωστή ιστορία, αλλά στους νεότερους μάλλον όχι τόσο γνωστή: Στην Καλλιθέα του Ρεθύμνου υπήρχε ένα παλιό εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου, στα κτήματα του μουσουλμάνου Αλή Μελεμενάκη από τα γειτονικά Περιβόλια. Τη δεκαετία του 1920 οι χριστιανοί Ρεθεμνιώτες ήθελαν να το ανακαινίσουν, αλλά ο Αλής, φανατικός και ανένδοτος, δεν επέτρεπε καμιά εργασία μέσα στα όρια της περιουσίας του.
Άλλαξε όμως γνώμη, όταν τον επισκέφτηκε ο ίδιος ο Άγιος Γεώργιος, ο οποίος τον πίεσε να επιτρέψει την ανακαίνιση του ναού του. Ο Αλής, συγκλονισμένος από την εμπειρία της επίσκεψης του αγίου, όχι μόνο υποχώρησε αλλά και χρηματοδότησε την αγιογράφηση της εικόνας του αγίου, που σήμερα κρέμεται στην πρόναο, πίσω από το παγκάρι με τα κεριά, και φέρει την επιγραφή: «Δαπάναις Αλή Μελεμενάκη, 1925».
Από τις πεταλιές του αλόγου του αγίου, που ακούγονταν τις νύχτες στον περιβάλλοντα χώρο, ο ναός ονομάστηκε «Άγιος Γεώργιος ο Πεταλιώτης». Είναι ο γνωστός σήμερα μεγάλος ενοριακός ναός του Ρεθύμνου.
«Μα τον άη Γιώργη δεν ξέρω;»
Στο ιεραποστολικό περιοδικό Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός <http://www.iersyn.gr/index.html>, τεύχος Απρίλιος -Ιούνιος του 1997, σελ. 357, ο π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης (σημαντικός ορθόδοξος πνευματικός αγωνιστής και ιεραπόστολος στο Κογκό) ανάμεσα στα αλλά γράφει και τα έξης:
«… Δεν θα πρέπει να αποσιωπήσω την συγκινητική συνάντηση που είχα ένα βράδυ, στο σπίτι του παπα-Γιάννη Τρεμπίτσκα, στην Κορυτσά. Μια εβδομήντα περίπου χρονών γριούλα ήρθε και μας ανακοίνωσε το πρόβλημα της: – Πατέρες, βοηθήστε με να κτίσω την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο χωριό μου.
– Γιαγιά, από πού είσαι, τι θρησκεία ακολουθείς και ποιος σου ζήτησε να κτίσεις εκκλησία; -Το χωριό μου ήταν ορθόδοξο μέχρι το 1910. Από τότε όλοι οι κάτοικοι εγίναμε μουσουλμάνοι. Τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου παραμένουν ακόμα στο κέντρο του χωριού μας. Τρεις φορές μέχρι τώρα ήλθε στον ύπνο μου ο άγιος Γεώργιος και μου είπε: «Εσύ θα αναλάβεις να μου κάνεις την εκκλησία».
– Και πώς ξέρεις, γιαγιά, ότι αυτός ήταν ο άγιος Γεώργιος; Σηκώθηκε όρθια. Έβγαλε από την τσέπη της μια πλαστική εικονίτσα του αγίου Γεωργίου και κάπως αντιδρώντας για την ερώτηση μου, μου είπε: – Καλά δεν ξέρω ποιος είναι ο Άγιος Γεώργιος; Να, αυτός είναι.
Ας σημειωθεί εμφατικά ότι αυτή ήταν μουσουλμάνα…».
Να προσθέσουμε ότι στον τάφο του αγίου στη Λύδδα της Παλαιστίνης (πατρίδα της μητέρας του), όπου μεταφέρθηκαν τα λείψανά του καιρό μετά το μαρτύριό του (είναι η γιορτή του άη Γιώργη του Μεταθεστή, που έγινε «Μεθυστής» και γιορτάζεται 3 Νοεμβρίου) επίσης προσέρχονται πολλοί μουσουλμάνοι με εξαιρετική ευλάβεια.
Με την ευκαιρία να πούμε ότι οι γονείς του αγίου, Γερόντιος και Πολυχρονία, είναι επίσης μάρτυρες και άγιοι. Η καταγωγή του από την πλευρά του πατέρα του ήταν από την Καππαδοκία (στα βάθη της Μικράς Ασίας), περιοχή με πάρα πάρα πολλούς αγίους (π.χ. άγιο Μάμα, Μέγα Βασίλειο, άγιο Γρηγόριο Θεολόγο και πλήθος άλλων), ενώ συγγενής του ήταν και η αγία Νίνα η Ισαπόστολος, μεγάλη μορφή του 4ου αι. μ.Χ. (στην πραγματικότητα, ένα απλό κορίτσι με μεγάλη πίστη και ταπείνωση, που τη συνέδεε με το Χριστό και της έδινε πνευματική δύναμη), που έφερε το χριστιανισμό στη Γεωργία.
