Υπάρχουν απεργίες που διχάζουν την κοινή γνώμη και μάλιστα αναγκάζουν την πλειοψηφία της κοινής γνώμης να είναι αντίθετη γενικά με τις απεργίες και το συνδικαλισμό. Μια τέτοια είναι η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων της Α.Ε. Οι απεργοί παραπονιούνται ότι χάνουν αρκετοί τη δουλειά τους και πιθανότατα μπαίνουν στην ανεργία. Πολλοί διαμαρτύρονται για το ότι οι απολύσεις γίνονται χωρίς αξιολόγηση (αλήθεια, ποιοι φταίνε γι’ αυτό;) με αποτέλεσμα να απολύονται οι πιο αξιόλογοι.
Από την άλλη μεριά βλέπουμε ότι οι πρωτοετείς φοιτητές δεν μπορούν να εγγραφούν, οι τελειόφοιτοι δεν μπορούν να πάρουν πτυχίο και σε πολλά ΑΕΙ κινδυνεύει να χαθεί (αν δεν χάθηκε ήδη) ένα εξάμηνο όλων των φοιτητών. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί οι απεργοί εργαζόμενοι δεν τηρούν το απαραίτητο από το νόμο ποσοστό ασφαλείας κατά τη διάρκεια της απεργίας και κυρίως γιατί κάποιοι εργαζόμενοι, αντί να κάνουν απεργία, κάνουν κατάληψη και απαγορεύουν την είσοδο στο πανεπιστήμιο σε φοιτητές και καθηγητές.
Στην πραγματικότητα, ενώ οι εργαζόμενοι προκηρύσσουν απεργία, αυτοί κάνουν κατάληψη, απαγορεύοντας στους φοιτητές και στους καθηγητές να εισέλθουν στα πανεπιστήμια! Ας κάνουμε μια γρήγορη αναδρομή στο «θεσμό» της κατάληψης. Η «προϊστορία» των καταλήψεων αφορούσε τις βίαιες απεργίες των εργατών των εργοστασίων και των ορυχείων, όταν οι απεργοί προφύλασσαν έτσι τη δουλειά τους και την αντικατάστασή τους από άλλους εργαζόμενους. Στην Ελλάδα άρχισε να αναπτύσσεται μαζικά το «φρούτο» των καταλήψεων μετά τη μεταπολίτευση, ανέξοδα για τους καταληψίες και μόνο στον… δημόσιο τομέα. Έτσι: α) Ζητούσαν αύξηση οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, κατέβαζαν τους διακόπτες του ρεύματος, αφήνοντας ολόκληρες περιοχές της χώρας χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ανάγκαζαν τις κυβερνήσεις να δίνουν αυξήσεις και προνόμια. β) Ζητούσαν επίδομα «κανονικής προσέλευσης» οι υπάλληλοι των υπουργείων, καταλάμβαναν τα υπουργεία και απαγορεύανε σε όλους (κοινό και εργαζόμενους) να εισέλθουν και έτσι η κυβέρνηση αναγκαζότανε να ενδώσει (ενώ τις μέρες της «απεργίας» οι εργαζόμενοι εισέπρατταν κανονικά το μισθό τους, αφού δεν μπορούσαν να μπουν στα γραφεία και να εργαστούν). γ) Προσπαθούσαν κάποιοι Υπουργοί Παιδείας να κάνουν κάποιες απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να ξεβαλτώσουν τα Πανεπιστήμια, έρχονταν κάποιοι αριστεροί και αριστεριστές «συνδικαλιστές» φοιτητές (με τη βοήθεια των πρυτανικών αρχών) και έχτιζαν καθηγητές στα γραφεία τους και κλείδωσαν τις εισόδους στα πανεπιστήμια. Έτσι έμειναν οι μεταρρυθμίσεις «στα χαρτιά» ανεφάρμοστες.
Και ρωτώ: Τι σχέση έχει η ιερή υπόθεση της απεργίας με το βρωμερό αλισβερίσι των καταλήψεων; Η ανεργία είναι νόμιμη, η κατάληψη όμως είναι παράνομη και αντισυνταγματική. Δεν θα ‘πρεπε να απαγορεύεται και να τιμωρείται; Αυτά που λέω είναι αυτονόητα σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου. Εκτός βέβαια της Ελλάδας. Είναι λοιπόν απαραίτητο να τελειώσει άπαξ δια παντός το ζήτημα των καταλήψεων στο δημόσιο. Πρέπει να βγει ένας νόμος που να διαχωρίζει ρητά τις απεργίες από τις καταλήψεις και οι μεν απεργίες να προστατεύονται, οι δε καταλήψεις να απαγορευτούν ρητά με αυστηρές ποινές.
Έτσι θα πάψουν να συγχέονται οι έννοιες: απεργία και κατάληψη, που άλλους κάνει να φαντάζονται ότι επειδή είναι εργαζόμενοι στο δημόσιο έχουν το δικαίωμα να γράφουν όλη την κοινωνία στα παλιά τους τα παπούτσια, άλλους να τους υπερασπίζονται κόντρα στην κοινωνία λόγω… δημοκρατικότητας και άλλους να τους στέλνει στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής της οικογένειας των Μιχαλολιάκων.
Ο απόλυτος διαχωρισμός απεργίας και κατάληψης θα τερματίσει αυτά τα απαράδεκτα που γίνονται σήμερα, με αποκορύφωμα να χάνουν χιλιάδες φοιτητές ένα εξάμηνο από τις σπουδές τους και αυτό μάλιστα σε εποχές γενικευμένης πτώχευσης του ελληνικού λαού. Θλίβομαι ιδιαίτερα για τα πάθη των φοιτητών και των οικογενειών τους που χάνουν χρήματα, χρόνο και ευκαιρίες. Υπάρχει και ένα για το οποίο χαίρουμε: για το «δράμα» του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Παιδείας. Δεν γνώριζαν ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα (Πελεγρίνηδες) των τρων οι κότες (καταλήψεις); Όταν έπαιρναν την απόφαση να καταργήσουν ένα κομμάτι του νόμου Διαμαντοπούλου (που ψηφίστηκε με 245 ψήφους βουλευτών!) για να σώσουν τους Πελεγρίνηδες, ήταν επόμενο να φάνε τα μούτρα τους. Οι φοιτητές όμως τι φταίνε;
* Ο Δημήτρης Χρ. Ράπτης είναι χημικός, πρ. διευθυντής ΕΛ.ΠΕ.
