Άνεργοι Ρεθεμνιώτες: Πώς ζουν; Σε τι ελπίζουν;

 

Όλοι τους νιώθουν άσχημα για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Αποφεύγουν να πουν το επώνυμό τους ή να φωτογραφηθούν, ζητούν ωστόσο να μεταφέρουμε το μήνυμά τους και την αγωνία τους για το μέλλον. Όπως η 27χρονη Ελευθερία από την Καλλιθέα Ρεθύμνου, που με αφοπλιστικό ύφος λέει πως «αισθάνομαι σαν συνταξιούχος, σαν να μην έχω τη δύναμη να προσπαθήσω για τίποτα». Απογοητευμένη από τις αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες να βρει δουλειά, έχει αλλάξει συνήθειες και τρόπο ζωής τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, μα πάνω απ’ όλα άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί: «Σπούδασα πολιτικός μηχανικός και είχα όνειρο να βρω μια απλή δουλειά, να κάνω την οικογένειά μου και να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Όπως βλέπω τα πράγματα θα δυσκολευτώ πολύ να κάνω αυτά που ονειρεύομαι. Μπορεί να περάσουν χρόνια, μπορεί να μην τα κάνω και ποτέ, δεν ξέρω, είμαι απογοητευμένη κι εγώ και οι φίλοι μου», τονίζει η 27χρονη, η οποία παρά τις σπουδές που έχει κάνει πιστεύει ότι το μέλλον της είναι «ορισμένου χρόνου» σαν τις συμβάσεις εργασίας που, όπως λέει, τις προτείνουν οι εργοδότες.

 

Από την πλευρά του ο 44χρονος Γιώργος, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών από τον Κουμπέ του Ρεθύμνου, ο οποίος εργάζεται ως τουριστικός υπάλληλος τα τελευταία χρόνια, επισημαίνει την αβεβαιότητα που ζει καθημερινά αυτός και η οικογένειά του: «Δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα γιατί δεν ξέρω τι μου ξημερώνει. Αν θα έχω τα χρήματα αύριο το πρωί για να προσφέρω τα απαραίτητα στα παιδιά μου. Και να σκεφτείς ότι νιώθω και τυχερός που μπορώ και δουλεύω μερικούς μήνες το χρόνο σαν σερβιτόρος σε ξενοδοχείο».

 

Με χαμηλωμένη τη φωνή και το βλέμμα καρφωμένο κάτω, η 48χρονη Αγγελική, μητέρα δύο παιδιών, μιλά για την άσχημη οικονομική κατάσταση που βιώνει η οικογένειά της τα τελευταία χρόνια: «Έχασε ο άντρας μου τη δουλειά του που ζούσαμε από αυτή. Αναγκάστηκα φέτος για πρώτη φορά να δουλέψω καμαριέρα σε ξενοδοχείο και τώρα ήρθα για να πάρω το εποχικό επίδομα ανεργίας. Τα χρήματα που έπαιρνα για λίγους μήνες έφθαναν ίσα ίσα για τα απαραίτητα. Για φαγητό, τις μετακινήσεις μου για να πάω στη δουλειά και τα πάγια έξοδα των παιδιών κι αυτά κουτσουρεμένα. Φέτος δεν πλήρωσα την εφορία και το λογαριασμό της ΔΕΗ με το ζόρι… αν περισσέψει τίποτα…άσε».

 

Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνονται και οι δηλώσεις του 55χρονου κ. Βαγγέλη, ο οποίος αν και δεν είχε οικονομικό πρόβλημα μέχρι και φέτος, αφού δούλευε στο δικό του ταξί, για πρώτη φορά στη ζωή του στήθηκε στην ουρά του ΟΑΕΔ: «Δεν με συμφέρει να κρατήσω το ταξί το χειμώνα, το καλοκαίρι λίγο-πολύ έχω μεροκάματο. Προτίμησα να το «κλείσω» για λίγους μήνες γιατί τα έξοδα «τρέχουν». Έχω δυο μεγάλα κορίτσια που πάνε στο Λύκειο και χρειάζονται τα φροντιστήριά τους. Είναι πολλά τα έξοδα, δεν ξέρω τι να κάνω… μπορεί να δουλέψω στα χωράφια».

 

Με σπουδές στην Ελλάδα και μεταπτυχιακό στο Παρίσι ο 34χρονος Νικόλας από το Ρέθυμνο, έχει να εργαστεί εδώ και δύο χρόνια. Αναφέρει με χιούμορ ότι έχει «κουραστεί να κάθεται», ενώ καθώς προχωρά η κουβέντα αλλάζει ύφος και σοβαρεύει: «Το Ρέθυμνο δεν είναι μόνο τουρίστες και επιχειρηματίες που γκρινιάζουν για το παραμικρό, είμαστε και εμείς οι άνεργοι στις συνοικίες, μπορεί να μη μας βλέπετε αλλά είμαστε εδώ, κρυμμένοι στα σπίτια μας γιατί δεν έχουμε χρήματα».

 

Ανεξαρτήτως ηλικίας οι άνεργοι του Ρεθύμνου νιώθουν, όπως αναφέρουν, απογοητευμένοι από την οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει στα χρόνια της κρίσης.«Ακούω από τους πολιτικούς ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Τι να πω, ειλικρινά δεν ξέρω. Μακάρι να φτιάξουν γιατί δεν πάει άλλο, έχουμε αγανακτήσει. Εγώ προσωπικά νομίζω ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει», λέει ο 26χρονος Στέλιος, ενώ η κ. Ελπίδα 52 ετών υπογραμμίζει: «Δεν ελπίζω σε τίποτα πια. Μόνο τα χειρότερα βλέπω στην οικογένειά μου και στους γύρω μου. Μακάρι να μπορούσα, αλλά έχω σταματήσει να ελπίζω εδώ και καιρό».