Άρης Μεσσήνης: ο βραβευμένος Έλληνας φωτογράφος

Έχει ετοιμότητα, ιδιαίτερο βλέμμα, χιούμορ, ευαισθησία. Μπορεί να βρει το πιο λυρικό στοιχείο μέσα στην πιο ωμή πραγματικότητα. Οι φωτογραφίες του από τα πεδία των μαχών στο εξωτερικό, αλλά και από τις βίαιες διαδηλώσεις στην Αθήνα πέρυσι κάνουν τον γύρο του κόσμου, αποτυπώνοντας όσα συμβαίνουν αλλά με ένα ιδιαίτερο βλέμμα: πίσω από κάθε κολασμένη σκηνή υπάρχει μια ελπίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον Οκτώβριο του 2012 πήρε το διεθνές βραβείο «Bayeux-Calvados for War Correspondents» για τις φωτογραφίες του στη μάχη της Σύρτης, στη Λιβύη.
Ατρόμητος «Κανένας πόλεμος δεν μπορεί να τον σταματήσει από το να φωτογραφίζει» γράφουν για τον Άρη Μεσσήνη, φωτογράφησε την ολομέτωπη επίθεση του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου στις δυνάμεις του Καντάφι λίγες ημέρες πριν από τον θάνατο του Λίβυου ηγέτη. Η εκκωφαντική βία του πολέμου ήταν στις φωτογραφίες, αλλά και ένας πολεμιστής με κιθάρα την ώρα των συγκρούσεων σε ένα μοναδικό σεκάνς που απομόνωσε ο Μεσσήνης. Ο ίδιος πάντως ξεκαθαρίζει: «Έχω μια αρχή: Δεν πρέπει να εμπλέκεσαι συναισθηματικά. Απαγορεύεται», έχει πει στο Βήμα. «Μπορεί να έχω διάφορα στο μυαλό μου, αλλά την ώρα της δουλειάς αφήνω στην άκρη κάθε σκέψη και προσπαθώ να καταγράψω την πραγματικότητα. Ασφαλώς και φοβάμαι. Αλλά όλα τα συναισθήματα μου βγαίνουν όταν γυρνάω σπίτι μου».
Γιος του επίσης διεθνώς αναγνωρισμένου φωτορεπόρτερ Δημήτρη Μεσσήνη, ο 35χρονος Άρης που ασχολείται με τη φωτογραφία από το 1997, είναι στέλεχος στο διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Associated Press, επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων στην Ελλάδα από το 2006 ενώ ασκεί το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ από το 1997. Έχει κερδίσει και άλλες διεθνείς διακρίσεις μεταξύ των οποίων το «Days Japan 2012», το «Fotoweek 2011», το «NPPA» και άλλα. Ο Άρης Μεσσήνης τονίζει «Η «καλή φωτογραφία» είναι σχετική υπόθεση. Δεν μπορώ να είμαι περήφανος για μια εικόνα μου, όταν βλέπω πως γύρω μου ο ένας δέρνει τον άλλον, όταν γίνεται τέτοιου είδους πόλεμος. Χωρίς κράνος και μάσκα, δεν γίνεται να δουλέψεις πια. Μπορεί να σε δυσκολεύει στη δουλειά, αλλά χωρίς τον εξοπλισμό δεν μπορείς να αναπνεύσεις και είσαι εντελώς εκτεθειμένος. Τη γουστάρω τη δουλειά μου, γιατί με αυτή δείχνω την πιο ρεαλιστική εκδοχή της πραγματικότητας. Η φωτογραφία, αυτού του είδους η φωτογραφία τουλάχιστον, δεν μπορεί να πει ψέματα. Ακόμη και αν η αλήθεια που διηγείται είναι δυσάρεστη, είναι η μοναδική αλήθεια».