Έλλειψη πολιτικοποίησης

Tο ζήτημα της εφαρμογής του νόμου επί των εγκλημάτων βίας βρέθηκε στο προσκήνιο τις προηγούμενες ημέρες. Εξαρχής, φυσικά, να ξεκαθαρίσουμε, όσο σκληρό κι αν ακουστεί, ότι μεγαλύτερο παράδοξο, στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, από τη συζήτηση, για το αν οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται ή όχι, δύσκολα θα βρεθεί και θα ήταν επιεικώς αστείο να επιχειρηματολογήσουμε περί αυτού.

 

Και ενώ το άρθρο 2 παρ. 1 του ισχύοντος Συντάγματος ορίζει ότι «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας», σηματοδοτώντας το (αυτονόητο) δέον της εφαρμογής των νόμων (διότι, πώς αλλιώς η Πολιτεία θα εκπληρώσει την άνω υποχρέωσή της; Μήπως με τα λόγια;), από την άλλη καλά κρατεί η αμφισβήτηση της ως άνω πολιτειακής υποχρέωσης. Τούτο σαφέστατα υποδηλώνει έλλειψη στοιχειώδους πολιτικοποίησης.

 

Πράγματι, διαγράφεται σαφώς μια a priori αντιπαλότητα ανάμεσα σε κράτος και πολίτη, μεταξύ νόμου και ατόμου. Ανθρωπισμός και νομιμότητα σαν να μην είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

 

Μήπως, άραγε, το παραπάνω υπήρξε απότοκο του χουντικού καθεστώτος της επταετίας; Δηλαδή, η καταπιεσμένη οπτική του (ισχύοντος) Συντάγματος του 1975, η οποία, όπου έβλεπε τη λέξη «κράτος», έβλεπε ανελευθερία και συνακόλουθα γι’ αυτήν η αξία του ανθρώπου απέβη εξ ορισμού αντίθετη με την έννοια του κράτους (της οργανωμένης κοινωνίας!), μήπως, λοιπόν, αυτή η οπτική «στοίχειωσε» μέσα στις σελίδες του Συντάγματος και, αντανακλώμενη, συντηρεί και διαιωνίζει μια αέναη παρεξήγηση, ότι δηλαδή ανθρώπινη αξία και νόμος είναι έννοιες ασύμβατες;

 

Είτε, για να μιλήσουμε πιο ρεαλιστικά, ο κύκλος της μεταπολίτευσης (που ακόμη δεν έχει κλείσει) συνιστά μια καταπιεσμένη, στρεβλή και σπασμωδική αντίδραση, βεβαίως εξ ορισμού άσχετη με κάθε έννοια πολιτικοποίησης, ενός λαού, που παραμένει ανώριμος;

 

Επειδή, φυσικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτικοποιημένο λαό, όταν ο τελευταίος πιάστηκε στο δόκανο μιας μαζικής καταναλωτικής υστερίας, υπέστη εκούσια τύφλωση, ώστε να μη δει τον γκρεμό, που ανοιγόταν μπροστά του, και καταχρεώθηκε μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο! Δεν γίνεται να μιλήσουμε για πολιτικοποιημένο λαό, τη στιγμή που αυτός, στα πλαίσια του δεδομένου συστήματος υγείας, αδιαφορεί και ανέχεται να μην εφαρμόζεται ο νόμος για το κάπνισμα, όταν, εκ του αποτελέσματος, το τελευταίο σίγουρα συνιστά ακραία μορφή βίας!