Με χαρά έμαθα το νεοσύστατο κίνημα πολιτών με την ιδρυτική πράξη του που μου κοινοποιήθηκε εχθές από τον εμπνευστή κι οραματιστή του, τον ευρωβουλευτή κ. Χατζημαρκάκη.
Πραγματικά συγκινούμαι ιδιαίτερα από αξιέπαινες προσπάθειες ανθρώπων αυτοδημιούργητων, όπου αγωνίστηκαν αξιοκρατικά κι αναδείχτηκαν μέσα από τα έργα τους κι από δύσκολες συνθήκες.
Το παράδειγμα του μετανάστη Έλληνα κ. Χατζημαρκάκη αποτελεί μια ελπίδα στο σημερινό φαύλο και διεφθαρμένο πολιτικό και ευρωπαϊκό πολιτικό πεδίο.
Οι ιδέες του είναι συνυφασμένες με τις πράξεις, ενώ διαποτίζονται με βαθιές δημοκρατικές αρχές.
Οι βασικές θέσεις του είναι ότι η χώρα μας αποτελεί τη μητέρα της Ευρώπης και το μέλλον της Ελλάδας είναι ταυτισμένο με αυτή. Όμως το μέλλον αυτό είναι εγκλωβισμένο σε μια πολιτική που οδηγεί σε αδιέξοδο και μπορούμε σαν πολίτες να αγωνιστούμε για μια Ευρώπη ενωμένη και σύμφωνη με τις αρχές της γένεσής της, ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη.
Σαν πολίτες έχουμε τη δυνατότητα αλλά και υποχρέωση να υποδείξουμε και να χαράξουμε τις γραμμές πολιτικής που θα μας καθοδηγήσουν συλλογικά στην ευημερία.
Οι πολίτες πρέπει να αντισταθούν στην λαοπλάνηση συνθημάτων που μόνο σκοπό έχουν την καρέκλα της εξουσίας και την ανακύκλωση ενός εγκληματικού κι ανεύθυνου πολιτικού συστήματος.
Είναι αληθινή ανάγκη η κατανόηση ότι το μέλλον είναι στη γνώση μας και στη δράση μας κι ότι σαν Έλληνες έχουμε αδικηθεί πραγματικά από μια αδυσώπητη και υποκριτική μορφή εξουσίας, όπου ασκεί καταπίεση χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Νομίζω αξίζει να δείξουμε εμπιστοσύνη στο κίνημα Έλληνες Ευρωπαίοι, όπου με θεσμικό τρόπο μπορούμε να αγωνιστούμε τα ιδανικά της προόδου σε ένα καλύτερο κόσμο.
Είναι δεδομένο ότι ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια όπου με ένα εκατομμύριο ψήφους από επτά χώρες της ένωσης μπορούμε να νομοθετήσουμε και να επιβάλουμε τις επιθυμίες μας κατόπιν νομοπαρασκευαστικής διαδικασίας και διαβούλευσης με την ευρωπαϊκή επιτροπή και το ευρωκοινοβούλιο.
Είναι αυταπόδεικτο ότι τα νομικά εργαλεία υπάρχουν απλά χρειάζεται γνώση χειρισμού και φυσικά ευθύνη ότι το μέλλον είναι στα χέρια μας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η απελπισία των Ευρωπαίων πολιτών που οδηγεί στην εξάπλωση μίσους και απαξίωσης με αποδοχή ακραίων αντιλήψεων.
Η ολοκλήρωση της Ευρώπης σε ομόσπονδο κράτος είναι μονόδρομος και θεωρώ ότι οφείλουμε να αναλογιστούμε τα άλματα που έκανε η χώρα μας μέσα από αυτή. Ποιοι θυμόμαστε τους υπονόμους που πλημύριζαν την όμορφη παραλία μας, τις τρύπιες πεντάρες δεκάρες, τα σπίτια που ήθελε δεκαετίες κάποιος να κτίσει, τα τηλέφωνα που περίμενες δυο και τρία χρόνια να πάρεις σύνδεση, τους δημοσίους υπαλλήλους με τα μαύρα μανίκια που έπαιρναν τρεις κι εξήντα, το υποτυπώδες οδικό δίκτυο και τα πανάκριβα εισιτήρια της Ολυμπιακής;
Χρειάζεται μια σώφρονα κρίση και μια αντικειμενική εκτίμηση της κατάστασης και ένα επαναπροσδιορισμό.
Πρέπει να αναφέρω μια εμπειρία που είχα στις Βρυξέλες τον περασμένο μήνα, όπου βρέθηκα σε ένα συνέδριο απέναντι ακριβώς από την ευρωπαϊκή επιτροπή όπου συγκινήθηκα από τη συμπεριφορά και το οικογενειακό κλίμα. Δεξιά μου ο Ιταλός, παραδίπλα ο Ολλανδός, αριστερά ο Ιρλανδός κι απέναντί μου στο τραπέζι ο εκπρόσωπος ευρωπαϊκής επιτροπής και γενικός διευθυντής τμήματος (D.G.) ενέργειας Ισπανός. Είχαμε μια πολύ όμορφη συζήτηση για τον οδικό χάρτη που θα ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση με το γενικό συμπέρασμα ότι «όλοι μαζί μπορούμε».
Οι δομές υπάρχουν αρκεί να τις ενεργοποιήσουμε με γνωστικό τρόπο.
Καταλήγω στη διαπίστωση όμως ότι ενώ θεωρητικά υπάρχουν πολλές κι ωραίες ιδέες ισονομίας πρακτικά συμβαίνει μια μονομερή ανάπτυξη του βορρά σε βάρος του νότου και μια απόσχιση της ένωσης. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος κι αυτό πρέπει να ανατραπεί.
Για αυτό η αντίδραση κατά τη γνώμη μου πρέπει να εστιαστεί εκεί ακριβώς στο πως θα διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις ανάπτυξης και ουσιαστικής εξομοίωσης για το περίφημο σύνθημα της ενοποίησης μέσα από τη διαφορετικότητά μας.
Θα ευχόμουνα να διοργανωθεί μια μεγάλου εύρους ευρωπαϊκή συνάντηση στην Κρήτη και στο Ρέθυμνο με στόχο η επίτευξη μιας συνθήκης μεταρρύθμισης της Ε.Ε., που θα φέρει το όνομα και την σφραγίδα της χώρας. Όπως π.χ. η συνθήκη Ρώμης που αποτέλεσε τη βασική ιδρυτική πράξη της ένωσης και του Ταμπέρε όπου καθιέρωσε την Ευρώπη ως χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης.
