Στις 3 Μαρτίου 2022 τα «Ρ.Ν.» είχαν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και συγκινητικό ρεπορτάζ για τη συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης από μέλη της ουκρανικής κοινότητας της πόλης μας με τη βοήθεια μάλιστα Ρώσων και Λευκορώσων πολιτών που επίσης κατοικούν στο Ρέθυμνο και την ευρύτερη περιοχή του. Πέραν των πρακτικών ζητημάτων, ήταν έκδηλη η ανησυχία των γυναικών που μίλησαν στην Εμμανουέλα Φωτάκη και τον Αντώνη Παντινάκη για τις εξελίξεις στη χώρα τους και φυσικά για τους δικούς τους ανθρώπους. Έκτοτε, οι εκδηλώσεις και οι κινήσεις συμπαράστασης στη δοκιμαζόμενη από τον πόλεμο χώρα και τους λαούς που πλήττονται είναι πολύ λίγες και κυρίως στο Ηράκλειο και στα Χανιά.
Το ερώτημα είναι τι μπορούν να κάνουν οι επίσημοι φορείς πέρα από την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας για προσφορά και τη διατήρηση ισορροπιών μη εμπλοκής σε μια διεθνή διένεξη, με γνωστή την ιστορική σχέση της πόλης με το ρωσικό στοιχείο; Ένα πρώτο βήμα, αν δεν έχει ήδη γίνει, θα μπορούσε να ήταν η δημιουργία μιας «γραμμής ζωής» από τον δήμο ή την αντιπεριφέρεια, στην οποία Ουκρανοί πολίτες θα διευκολύνονταν στην προσπάθεια επικοινωνίας τους με τις αρχές τους στη χώρα μας και με διεθνείς οργανισμούς που εδρεύουν στην Κρήτη και την Αθήνα, όπως λόγου χάρη ο «Ερυθρός Σταυρός». Ακόμη και στην εποχή των smart phones κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο.
Μια δεύτερη κίνηση και αφορμώμενοι από τις δηλώσεις του υπουργού Τουρισμού κ. Βασίλη Κικίλια σε τηλεοπτικό σταθμό, θα μπορούσε να ήταν η συνεργασία με ξενοδοχειακούς ομίλους και όχι μόνο, που δραστηριοποιούνται στο Νομό Ρεθύμνης και τους φορείς τους, ούτως ώστε σε ενδεχόμενα κενά σε θέσεις εργασίας να απασχολήσουν Ουκρανούς πρόσφυγες ή Ρωσόφωνους από την περιοχή της Αζοφικής Θάλασσας, που αφού φτάσουν στη χώρα μας θα έχουν άμεση ανάγκη για δουλειά. Το Ρέθυμνο είναι από τους πιο καλά οργανωμένους δήμους στη χώρα και μαζί με την Περιφέρεια Κρήτης διαθέτουν από τα καλύτερα οργανωμένα δίκτυα και υποδομές που μπορούν να απορροφήσουν δημιουργικά όσους πρόσφυγες μεταφέρει το ελληνικό κράτος στην Κρήτη.
Μια τρίτη πρωτοβουλία που θα μπορούσαν κάποιοι ημιεπίσημοι φορείς να αναλάβουν tη διοργάνωση μιας εκδήλωσης που θα συμμετείχαν Ουκρανοί και Ρώσοι που ζουν στον τόπο μας στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα ειρήνης από μια πόλη κι ένα νησί που οι άνθρωποι όλων των εθνών, των φυλών και των χρωμάτων έχουν μάθει να συμβιώνουν αρμονικά και ειρηνικά με στόχο την προκοπή. ‘Ένα μήνυμα καταδίκης του πολέμου και της εισβολής που ταυτόχρονα θα αναδεικνύει το γεγονός ότι Ρώσοι και Ουκρανοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν μεταξύ τους, αντιθέτως ταλανίζονται από τις πολεμικές εχθροπραξίες και χάνονται ανθρώπινες ζωές σε έναν άδικο πόλεμο που έρχεται να σαρώσει ό,τι άφησε όρθιο η πανδημία.
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις, όπως και κάποιες άλλες πιο προχωρημένες όπως κάνουν κάποιοι δήμοι στο εξωτερικό που καλούν τους πολίτες τους να δηλώσουν διαθεσιμότητα φιλοξενίας Ουκρανών προσφύγων, θα μπορούσαν να εξεταστούν από τις αρμόδιες αρχές και να αποτελέσουν ένα βήμα της συμβολής μας στην Ειρήνη, πάντα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας και φυσικά ακολουθώντας κατά γράμμα την επίσημη γραμμή του ελληνικού κράτους, αφού τέτοιες προσπάθειες αν δεν γίνουν συντονισμένα και οργανωμένα μπορούν να καταλήξουν μπούμερανγκ τόσο γι’ αυτούς που λαμβάνουν την πρωτοβουλία όσο και γι’ αυτούς στους οποίους απευθύνονται…
