Ένας θλιβερός μα ενδεικτικός διχασμός

Το δυστύχημα των Τεμπών προκάλεσε μια βαθιά, συλλογική πληγή στην ελληνική κοινωνία, η οποία δεν έχει κλείσει ακόμα. Και παρότι το θέμα μοιάζει ξεχασμένο, δεν θα κλείσει αν δεν αποδοθεί κάποιου είδους δικαιοσύνη, αν δεν τιμωρηθούν με κάποιο τρόπο οι ένοχοι.

Για αυτόν τον λόγο η συμπαράσταση στους συγγενείς των θυμάτων και στην προσπάθειά τους για δικαίωση είναι τόσο μεγάλη και διαπερνά κάθετα κοινωνικά στρώματα και κομματικές προτιμήσεις – θεωρώ ότι η πτώση της κυβέρνησης, τόσο στις Ευρωεκλογές όσο και στα δημοσκοπικά της ποσοστά οφείλεται και στον διαρκή αγώνα αυτών τον πονεμένων ανθρώπων.

Στις 11 Οκτωβρίου είναι προγραμματισμένη στο Καλλιμάρμαρο συναυλία στη μνήμη των θυμάτων με την συμμετοχή σημαντικών καλλιτεχνών όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας. Το εισιτήριο ορίστηκε στα 15 ευρώ. Και αυτό ακριβώς αποτέλεσε την αφορμή (προφανώς την αφορμή, όχι την αιτία) για να ξετυλιχτεί μπροστά στα μάτια μας ένας διχασμός, τον οποίο είχαμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε αλλά δεν γνωρίζαμε την έκτασή του.

Κάποιες από τις οικογένειες των θυμάτων διαφώνησαν με την ύπαρξη αντιτίμου και ο κύριος εκφραστής αυτών των διαφωνιών είναι ο Νίκος Πλακιάς.

Στην άλλη πλευρά (δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να υπάρχει άλλη πλευρά εδώ) βρίσκεται η Μαρία Καρυστιανού, η οποία εξήγησε ότι τα έσοδα θα διατεθούν στον νομικό αγώνα του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών. Αρχικά με αναρτήσεις, στη συνέχεια με δηλώσεις και πλέον με εξώδικα (η κ. Καρυστιανού έστειλε εξώδικο στην οικογένεια Πλακιά) και καυγάδες σε πρωινάδικα, έγινε οδυνηρά φανερό σε όλους μας ότι ακόμα και σε αυτό το θέμα είναι μάλλον αδύνατον να υπάρξει ομοψυχία για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Δεν επιθυμώ και δεν έχω και όλα τα στοιχεία για να μπω στην ουσία του πράγματος (ποιος έχει δίκιο, ποιος έχει άδικο κλπ.).

Ωστόσο δεν γίνεται να μην σκεφτώ κιόλας ότι ετούτη η βαθιά, σχεδόν ενστικτώδης ελληνική τάση να διχαζόμαστε για τα πάντα αποτελεί το διαχρονικά ισχυρότερο όπλο κάθε εξουσίας που επιθυμεί να αποφύγει την ευθύνη και την λογοδοσία. Αν θέλεις να απενεργοποιήσεις μερικούς «ενοχλητικούς» ανθρώπους, οι οποίοι διεκδικούν το δίκιο τους, άσε τους να φτιάξουν ένα σύλλογο. Αργά ή γρήγορα θα διαφωνήσουν, μετά θα διχαστούν, μετά θα τσακωθούν και μετά μάλλον θα διαλυθούν έχοντας κάνει μια τρύπα στο νερό.

Ας ελπίσουμε στην προκειμένη περίπτωση ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν έτσι.

Διότι αν δεν μπορεί και το πιο αδιανόητο πένθος μαζί με την ανάγκη για δικαίωση να ενώσει, τότε ειλικρινά δεν ξέρω τι μπορεί.