Ένας χρόνος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε με τρεις απλές φράσεις την πραγματικότητα που βιώνουμε με τη συμπλήρωση ενός χρόνου διακυβέρνησης της χώρας από τον Αλέξη Τσίπρα, θα συνοψίζαμε στα εξής: η οικονομία βρίσκεται σε διάλυση, η κοινωνία σε απόγνωση, η Κυβέρνηση εκτός πραγματικότητας.

 

Είναι γεγονός ότι η προηγούμενη κυβέρνηση, παρά τα λάθη και τις αστοχίες, εξαφάνισε τα «δίδυμα ελλείμματα» που αποτέλεσαν τις αιτίες της κρίσης και επανέφερε την οικονομία από τη βαθιά ύφεση του -8,9% το 2011 στην ανάπτυξη του 0,8% το 2014. Αντίθετα, η καταστροφική πορεία του κ. Τσίπρα επέστρεψε την οικονομία σε πρωτογενές έλλειμμα, μας φόρτωσε με νέα δανεικά 86 δισ. ευρώ που εκτοξεύουν το δημόσιο χρέος, ενώ χάθηκαν 50 δισ. ευρώ από την απαξίωση του χαρτοφυλακίου συστημικών τραπεζών του ΤΧΣ και άλλα 25 δισ. ευρώ από τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης. Η μείωση της παραγωγής της πραγματικής οικονομίας αγγίζει το 20%. Οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα είναι αυξημένες κατά 65 % σε σχέση με το τέλος του 2014, ενώ τα πρόσθετα μέτρα ανέρχονται στα 5,7 δισ. ευρώ μόνο για την περίοδο 2015-2016.

 

 

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα που επικρατεί, οδηγούν την κοινωνία σε απόγνωση, καθώς οι πολίτες βλέπουν καθημερινά τα προβλήματά τους να αυξάνονται χωρίς να υπάρχει ένα σοβαρό κυβερνητικό σχέδιο διαχείρισης της κατάστασης. Ακόμη και η διάθεση των περιβόητων 200 εκατ. ευρώ για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης δεν θα υλοποιηθεί στο ακέραιο αφού η κυβέρνηση μπορεί να δαπανήσει μόνο 108 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση, η Ελλάδα βρίσκεται στην 32^η θέση μεταξύ των 34 χωρών μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) ως προς το δείκτη απαισιοδοξίας των πολιτών. Συνταξιούχοι, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες και σχεδόν το σύνολο των επαγγελματικών ομάδων αντιδρούν στα προωθούμενα κυβερνητικά μέτρα. Η κοινωνία είδε «ζαλισμένη» μια αριστερή κυβέρνηση που μετέτρεψε το «όχι» σε πιστή εφαρμογή του τρίτου μνημονίου και τώρα αναζητά την επιστροφή στη σταθερότητα.

 

Η κυβερνητική ιδεοληπτική προσέγγιση της πραγματικότητας στο επικοινωνιακό επίπεδο δεν έχει όρια. Πέρασε ένας χρόνος στον οποίο είδαμε τη δήθεν περήφανη διαπραγμάτευση, τη συμφωνία 4μηνης παράτασης του ελληνικού προγράμματος που προεκλογικά λοιδορούσε ο κ. Τσίπρας, ένα δημοψήφισμα, την υπογραφή του πρώτου αριστερού μνημονίου, δύο εθνικές εκλογές, το κλείσιμο των Τραπεζών, την επιβολή capital controls και την επιστροφή στην αβεβαιότητα. Διορισμοί ημετέρων, ακραίες και άστοχες δηλώσεις Υπουργών, έλλειψη ουσιαστικής συνεννόησης και ένας Πρωθυπουργός που αδυνατεί να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της χώρας. Η πρόσφατη έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής για την τήρηση των δημοσιονομικών στόχων αποδόμησε πλήρως τις κυβερνητικές θέσεις για το ασφαλιστικό και την επάρκεια των δημοσιονομικών μέτρων του 2016.

Στην πρόσφατη «σταλινικού» τύπου φιέστα παρουσιάστηκε ως αφετηρία της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία η 25^η Ιανουαρίου. Κατά την άποψή μου, αφετηρία υπήρξε η πολιτικά απερίσκεπτη και, όπως αποδείχθηκε ένα χρόνο μετά, εθνικά επιζήμια επιλογή καταψήφισης του Σταύρου Δήμα κατά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

 

Αν ξαναδούμε σήμερα τη δήλωση του κ. Τσίπρα κατά τη δεύτερη ψηφοφορία, μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της υποκρισίας του Πρωθυπουργού: «Ούτε η βουλή ούτε ο ελληνικός λαός θα δώσουν λευκή επιταγή στον Αντώνη Σαμαρά για να συνεχίσει τα μνημόνια, κόβοντας συντάξεις και μισθούς. Με τη νέα χρονιά θα γυρίσουμε σελίδα και με ισχυρή λαϊκή εντολή θα τα καταφέρουμε».

 

Επίσης ανέφερε με πάθος ότι «το μνημόνιο δεν είναι κάτι από το οποίο μπορεί κανείς να μπαινοβγαίνει. Όποιος το υπηρετήσει, δε βρίσκει εύκολα την πόρτα της εξόδου». Ένα χρόνο και μετά από δύο εντολές σχηματισμού κυβέρνησης, την ώρα που ετοιμάζεται να κόψει μισθούς, συντάξεις και εισοδήματα, επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εκείνον, ενώ -θέλοντας για άλλη μια φορά να παραπλανήσει τους πολίτες- τόνισε ότι «αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε την πραγματικότητα, για να ηττηθούν οι δυνάμεις της λιτότητας». Νομίζω ότι, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν έλεγε πως μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό, είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του.