Ένας χρόνος πέρασε, αλλά «ελπίδα» δεν είδαμε…

Τέτοιες μέρες πέρσι ήταν που, όντας φοιτήτρια ακόμη, έσπευσα κι εγώ να πάω να δω τον… «άντρα που κάθε κνίτισσα θα ήθελε», «τον γιο που κάθε μάνα θα έκανε υπερήφανη» και «το αγαπημένο εγγόνι κάθε γιαγιάς»…

 

Με άλλα λόγια μόνο εισιτήριο που δεν κόβαμε πριν ένα χρόνο για να παρακολουθήσουμε μια από τις προεκλογικές ομιλίες του Α. Τσίπρα, που μεταξύ μας για λαϊκό προσκύνημα των ΚΑΠΗ παρά για ομιλία έμοιαζε. Κι ενώ οι υποσχέσεις για μια ζωή με όραμα, αξιοπρέπεια και ελπίδα έδιναν κι έπαιρναν, δεν θα ξεχάσω ένα ζευγάρι ηλικιωμένων δίπλα μου, που κλαίγοντας από χαρά και φυσικά ελπίδα, είδα στα μάτια τους αποτυπωμένη την τόση μεγάλη ανάγκη τους να πιστέψουν και να εμπιστευτούν κάποιον! Και δεν το κρύβω πως μέσα σε εκείνο το κλίμα των υποσχέσεων, των χειροκροτημάτων και της συγκίνησης ανθρώπων βιοπαλαιστών κι εγώ κάπου μέσα μου πίστεψα, ότι τα πράγματα όντως θα άλλαζαν άρδην. Φτάνοντας με το ηθικό ακμαιότατον στις 25 Γενάρη να ζούμε αυτό που κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει, αναλύσει, συνειδητοποιήσει… Κυβέρνηση Αριστεράς στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας από πολιτικό πρόσωπο μετουσιώθηκε σε ιστορικό υποκείμενο, ο Γιάνης με ένα ν σε ροκ σταρ κι όλο το κυβερνητικό σχήμα μεταμορφώθηκε σε ένα κίνημα κατά της γραβάτας.

 

Και τότε όλα άρχισαν… H ελπίδα για πρώτη φορά διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Η ελπίδα ότι η μεγάλη αλλαγή στην Ευρώπη πλησιάζει, με την Ελλάδα μάλιστα να επηρεάζει κινήματα στην Ισπανία, την Πορτογαλία μέχρι και την κόκκινη στροφή των Βρετανών Εργατικών. Η ελπίδα ότι η φίμωση και η λογοκρισία έφτασαν στο τέλος τους, με την ΕΡΤ να κάνει δυναμικό come back. H ελπίδα ότι η «κατάργηση του ΕΝΦΙΑ», το «αφορολόγητο στα 12 χιλιάδες ευρώ» και ο «κατώτατος μισθός 751 ευρώ» θα είχαν μια μικρή έστω και αμυδρή δόση αλήθειας.

 

Η μόνη αλήθεια βέβαια που βλέπω είναι πως η ΕΛΠΙΔΑ μονοπώλησε αρκετά της εντυπώσεις μέχρι και το ιστορικό δημοψήφισμα που όλοι ζήσαμε το όνειρο του να είσαι επαναστάτης για μια ημέρα. Κι από κει και πέρα βέβαια τη θέση της πήρε η απογοήτευση. Οι ζουρνάδες και οι χοροί μέχρι πρωίας στο Σύνταγμα έδωσαν τη θέση τους στην υπογραφή ενός ακόμη οδυνηρού μνημονίου. Το επαναστατικό γόητρο μετατράπηκε σε αλαζονεία με δηλώσεις και τοποθετήσεις αριστερόφρονων βουλευτών πέραν προηγουμένου. Η λογική «να ανοίξουμε δουλειές δίνοντας μια θέση στα νέα παιδιά» μεταφράστηκε στο «βόλεμα των συγκεκριμένων δικών τους παιδιών». Κάτι που εύκολα καταλαβαίνεις κάνοντας μια βόλτα στα υπουργικά γραφεία, μιας κι έχεις αίσθηση ότι πήγες οικογενειακή επίσκεψη…

 

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα βλέποντας το «ΟΧΙ» να γίνεται «ΝΑΙ» και τα δάκρυα των παππούδων, που πίστεψαν ότι οι περικοπές στη σύνταξη και στη ζωή των εγγονιών τους έφτασε στο τέλος της, να γίνονται πλέον δάκρυα απόγνωσης και απογοήτευσης… Εν όψει και του νέου ασφαλιστικού, η όλη παραπάνω παρουσιαζόμενη ως αστεία αλλά πέρα για πέρα τραγική κατάσταση, εγείρει ένα σοβαρό ζήτημα ηθικής.

 

Μιας και ένας ολόκληρος λαός εξαπατάται κατ’ εξακολούθηση τόσα χρόνια, πως κάθε βάναυσο μέτρο που παίρνεται σε βάρος του θα είναι και το τελευταίο.

 

Ένας λαός που κόντρα στα προγνωστικά δεν διστάζει να εμπιστευτεί για ακόμη μια φορά τους πολιτικούς αυτού του τόπου, έχοντας την ανάγκη να οραματιστεί ένα καλύτερο μέλλον.

 

Ένας λαός που όμως με τρόπο τραγικό έχασε όλες του τις ελπίδες και τις προσδοκίες, παύοντας πια να πιστεύει σε κανέναν και τίποτα, μιας και είναι πεπεισμένος πλέον πως όλα τα δοκίμασε.

 

Ένας λαός που έχει γονατίσει, όχι μόνο από τον ένα χρόνο Αριστεράς αλλά και από όλους όσους τώρα σαν αντιπολίτευση κάνουν κριτική σε πολιτικές πρακτικές που προσκύνησαν λίγα χρόνια πριν.