Ένα απίστευτο, συγκλονιστικό επίτευγμα

Στις 5 Ιανουαρίου του 1919 δηλαδή 466 χρόνια μετά την Άλωση ο Ναός της Αγίας Σοφίας, που ήταν το λαμπρότερο αρχιτεκτονικό επίτευγμα της χριστιανοσύνης και κατέληξε σε τζαμί (σήμερα είναι μουσείο) ξαναζωντάνεψε και ξανάγινε, για αρκετή ώρα Χριστιανικός ναός, όταν εκείνη την ημέρα τελέστηκε εκεί παρα πάσαν προσδοκίαν και χωρίς να το περιμένει κανείς μια κατανυκτική θεία λειτουργία που είναι ένα προαιώνιο όνειρο του Γένους.
Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός παραμένει μέχρι σήμερα μια άγνωστη συγκινητική πτυχή της νεότερης ελληνικής ιστορίας, όπως και ο πρωταγωνιστής ο κρητικός πατέρας Λευτέρης Νουφράκης, όμως για μας τους Ρεθεμνιώτες το επωνύμιο αυτό είναι πολύ γνωστό, καθώς και η γενεαλογική προέλευση από το μικρό χωριό Αλώνες.
Ο πατέρας Λευτέρης Νουφράκης υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη 2η Ελληνική Μεραρχία, η οποία κατά τον διάπλουν των Στενών του Βοσπόρου και τη μεταφορά της στην εκστρατεία της Ουκρανίας 1919 το πλοίο αγκυροβόλησε στα ανοιχτά της Κωνσταντινούπολης.
Ο παπά Λευτέρης αφού, μετά από τις ενθαρρυντικές του προτροπές του έκαμψε τους δισταγμούς του διοικητού του εκστρατευτικού Σώματος ταξιάρχου Κώστ. Φραντζή, επιβιβάστηκε μαζί του και μαζί με τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, το λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου σε μια βάρκα ενός Ρωμιού της Πόλης.
Ο βαρκάρης ο Κοσμάς κωπηλατούσε βιαστικά και σε λίγο όλη αυτή η κουστωδία κατέφθασε στο λιμάνι και αποβιβάστηκε στο μόλο.
Ο βαρκάρης τους οδήγησε μέσα από στενοσόκακο, για να μην υπάρξει κανένα ίχνος της παρουσίας τους, στην Αγία Σοφιά. Το επιβλητικό παρουσιαστικό, το αυστηρό βλέμμα και ακόμα μια εκφοβιστική φράση στα τούρκικα του ταξιάρχου Φραντζή, καθήλωσε τον Τούρκο φρουρό, ο οποίος σάστισε και εμβρόντητος στάθηκε σαν άγαλμα.
Ο παπά Λευτέρης προχώρησε με γοργό βήμα στο ιερό και τοποθέτησε τα ιερά σκεύη που έφερε μαζί του επάνω στην Αγία Τράπεζα, μετά φόρεσε το πετραχήλι του ενώ ο ταξίαρχος Φραντζής και ο ταγματάρχης Λιαρομάτης άρχισαν να ψάλλουν «Δόξα Σοι τω δείξαντι το Φως», η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με το θύμιασμα μέσα στον ιστορικό Ι. Ναό γέμισε καθαγίαση και ευλογία.
Σε λίγο άρχισε να μπαίνει στην εκκλησία πολύς κόσμος Τούρκοι και Ρωμιοί. Οι Τούρκοι έπαθαν σύγχυση. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους. Οι Ρωμιοί παρακολουθούσαν με συγκίνηση, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα αισθήματά τους. Όταν ο ιερέας κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας απήγγειλε μελωδικά την εκφώνηση «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», το εκκλησίασμα των πιστών γονάτισε και ξέσπασε σε κλάματα και σε λυγμούς με αναφιλητά. Τότε όλη η Αγία Σοφία λες και έλαμψε από ένα φως υπερούσιο και ανέσπερο!
Η Θεία Λειτουργία πλησίαζε να τελειώσει. Το τελετουργικό υπήρξε πλήρες, χωρίς να έχει αφαιρεθεί το ελάχιστο. Ο παπά Λευτέρης πρόβαλε στο Άγιο Βήμα, κρατώντας στο χέρι και υψώνοντας το Άγιο Ποτήριο αναφώνησε: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», και όλοι οι αξιωματικοί πλησίασαν με ευλάβεια και με βουρκωμένα μάτια κοινώνησαν. Εν συνεχεία ο δυναμικός ιερέας απευθυνόμενος προς τον υπολοχαγό Νικολάου του ζήτησε να συλλέξουν τα ιερά σκεύη και να τα τοποθετήσουν σε μια τσάντα.
Όταν ετοιμάστηκαν να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο ο παπά Λευτέρης με τους αξιωματικούς πρόσεξαν ότι οι παρευρισκόμενοι Τούρκοι έδειχναν εξαγριωμένοι. Έριχναν ματιές απειλητικές και άρχισαν να γίνονται επιθετικοί. Για να προστατευθούν οι αξιωματικοί έβγαλαν και προέταξαν τα πιστόλια τους και τρέχοντας κατευθύνθηκαν προς την προκυμαία. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολούθησε και τους πρόλαβε όταν έμπαιναν στη βάρκα. Όρμησε κατά πάνω στον παπά Λευτέρη, σήκωσε ψηλά μια μαγκούρα για να του τη φέρει στο κεφάλι. Ευτυχώς όμως το ξύλο τον χτύπησε στον ώμο και ο ιερέας διέφυγε τον θανάσιμο κίνδυνο, μ’ ένα ελαφρό κάταγμα. Ο Τούρκος όμως παρ όλα αυτά επιχείρησε μ’ ένα δεύτερο χτύπημα να αποτελειώσει τον παπά Λευτέρη, αλλά πριν προλάβει του πήραν τη μαγκούρα απ’ το χέρι ο ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο νεαρός λοχαγός Σταματίου.
Ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο με έντονες διαμαρτυρίες της Τουρκικής κυβέρνησης στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπά-Λευτέρη.
Τον κάλεσε όμως στο σπίτι του και παρασκηνιακά επικοινώνησε μαζί του, τον συνεχάρη, τον φίλησε και του είπε: «Αν η Ελλάδα είχε δέκα παπάδες σαν εσένα θα ‘ταν μια δύναμη κραταιά σε όλο τον κόσμο και ανυπολόγιστη!».
Ποιός ήταν όμως ο παπά Λευτέρης Νουφράκης του οποίου η μνήμη αγνοείται στις μέρες μας;
Ο παπά Λευτέρης Νουφράκης γεννήθηκε στο χωριό Αλώνες του Δήμου Λαππαίων περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1870 και πέθανε στην Αθήνα στις 5 Αυγούστου 1941.
Το 1911 αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η κήρυξη του απελευθερωτικού πολέμου 1912-13 τον βρήκε να διδάσκει στο Ελληνικό Σχολείο του Αιτωλικού. Εγκατέλειψε τη θέση του στην εκπαίδευση για να καταταγεί αργότερα εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό, αφού ξεπέρασε πολλά εμπόδια και μετά από χειροτονία του σε διάκονο.
Παρ’ ότι η επίσημη ιδιότητά του στο στρατό, ήταν στρατιωτικός Ιεροκήρυκας, εν τούτοις έλαβε μέρος σε πολλές μάχες και αναδείχτηκε σε γενναίο πολεμιστή.
Στην περιώνυμη «Μάχη των Γιαννιτσών 10-12 Οκτωβρίου 1912 η οποία έληξε με νίκη του Ελληνικού Στρατού και η οποία άνοιξε το δρόμο για την κατάληψη της Μακεδονίας, υπήρξε επίκεντρο θαυμασμού από τους συμπολεμιστές του και από τους ανωτέρους του και παρασημοφορήθηκε για την ανδρεία του.
Στην ιστορικής όσο και στρατηγικής σημασίας «Μάχη της Δοϊράνης 23 Ιουνίου 1913 επέδειξε και πάλι ανάλογη ανδρεία και συνέχισε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή» μέχρι το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων.
Μετά ταύτα μονιμοποιήθηκε στον Ελληνικό Στρατό και χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης με το όνομα Ελευθέριος.
Η συνειδητή πολεμική του δράση συνεχίζεται στην «πρώτη γραμμή» και πάλι κατά τη «Μικρασιατική Εκστρατεία» όπου διακρίθηκε για τη θαρραλέα του στάση και στην οποία τραυματίσθηκε βαριά.
-Ο πατέρας Ελευθέριος Νουφράκης ήταν πασίγνωστος σε όλον τον Ελληνικό Στρατό για τα θρυλικά του κατορθώματα τιμήθηκε με πλήθος από παράσημα και με μετάλλια (αριστεία ανδρείας, πολεμικούς σταυρούς κ.λπ.).
Παρά τις αντιδράσεις και τα προβλήματα (λόγω ηλικίας ήταν 70 ετών) επέμενε και ζήτησε να μετάσχει στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-41 και τελικά τα κατάφερε να βρεθεί και πάλι στην «πρώτη γραμμή». Στο μέτωπο της Αλβανίας αρρώστησε από κρυοπαγήματα και πέθανε από γάγγραινα στην Αθήνα.
-Ο ψυχωμένος ιερωμένος κρητικός με την ακτινοβόλα προσωπικότητα παπά-Λευτέρη Νουφράκης πέθανε με το παράπονο ότι δεν έπεσε σε κάποια από τις 27 μεγάλες μάχες στις οποίες είχε λάβει μέρος πολεμώντας πάντοτε στην «πρώτη γραμμή».