Νομίζω πως έχουμε χάσει το μέτρημα αναφορικά με τον αριθμό των μνημονίων, που έχει συνάψει η χώρα μας με τους δανειστές και κυρίως τον τρόπο φορολόγησης και εισοδηματικής πολιτικής.
Η αδυναμία της Ελλάδας και η έλλειψη εθνικής συνεννόησης, σε συνδυασμό με το πάθος για εξουσία που διακατέχει τους έλληνες πολιτικούς, έχουν δημιουργήσει ένα αμάχητο όπλο αυτοκαταστροφής μας.
Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να αναχαιτίσει την πορεία προς τον κατήφορο αποικιοκρατίας του ελληνικού κράτους και να δώσει την ελπίδα, για την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.
Η πιθανή αναχώρηση του Δ.Ν.Τ. κατά τη γνώμη μου, θα είναι ένα πολύ κακό γεγονός, καθώς επίσημα πλέον θα εκχωρηθούν τα δικαιώματα οργανισμού, στο συμβούλιο υπουργών οικονομικών κρατών μελών.
Το Δ.Ν.Τ. έπαιζε το ρόλο του «κακού», όμως ταυτόχρονα ήταν σταθεροποιητικός παράγοντας που εξισορροπούσε τις δυνάμεις, θέτοντας ισχυρό βέτο προκειμένου να υπάρξει μια στάθμιση στη δομή συμφερόντων δανειστών.
Πιστεύω ότι εκτυλίσσεται το παιχνίδι του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, ο οποίος προσχεδίασε την πιθανή έξοδο του Δ.Ν.Τ. προκειμένου να ενδυναμώσει την θέση του και να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.
Ως γνωστόν, το Δ.Ν.Τ. έθετε σοβαρά εμπόδια στην πολιτική Σόιμπλε καθώς το ταμείο πίεζε συνεχώς για γενναία μείωση του ελληνικού χρέους, ώστε αυτό να καταστεί «βιώσιμο». (Ο σωστός όρος είναι «διαχειρίσιμο»).
Αρχές Μαρτίου, θα δημοσιευτεί η έκθεση D.S.A. αναφορικά με το ελληνικό χρέος και ίσως σηματοδοτήσει την έξοδο του ΔΝΤ από το πρόγραμμα προς νίκη του κ. Σόιμπλε, ο οποίος πλέον θα έχει τρείς λόγους να χαίρεται.
1. Δεν θα έχει τον «πονοκέφαλο» μείωσης χρέους που επιτακτικά ζητούσε το ΔΝΤ και μεταφραζόταν σε πρόσθετη χρηματοδότηση.
2. Με όπλο το ελληνικό χρέος θα «αυτοσχεδιάζει ελεύθερα απολαμβάνοντας το παιχνίδι», επιβάλλοντας την τακτική του,
3. Μακροπρόθεσμα θα αποκομίζει τα μέγιστα οφέλη για την χώρα του και τους ψηφοφόρους του, αυξάνοντας την πολιτική επιρροή του.
Για την κατάσταση που βιώνουμε, κατόπιν σχετικής διένεξης με βασικό τοπικό στέλεχος της κυβέρνησης, το οποίο είχε εσφαλμένη εντύπωση για μένα, θεωρώ αποκλειστικό υπαίτιο τον Κ. Καραμνλή τον «μπούλη».
Είναι αδύνατο να ξεχάσω τα γέλια του, όταν συγκαλούσε επείγον υπουργικά συμβούλια για την οικονομία το 2007, τις πρόωρες εκλογές την ίδια χρονιά και ξανά πρόωρες εκλογές το 2009.
Η ευθύνη του είναι αμείλικτη και πολλαπλή σε σχέση με την σημερινή κυβέρνηση, καθώς είχε την εξουσία και την δέσμια λαϊκή εντολή, να λάβει έγκαιρα μέτρα αποτροπής των επερχόμενων καταστάσεων.
Μόνο για το πολιτικό «τομάρι» του πήρε μέτρα προστασίας και θυσίασε μια ολόκληρη χώρα για να σώσει το κόμμα του και την πολιτική του καριέρα και τα κατάφερε.
Κι αν βρίσκεται εντός βουλής, κι αν έχει κάποιους χιλιάδες ψηφοφόρους να τον στηρίζουν, κι αν η παράταξη του ετοιμάζεται για εξουσία, τίποτα δεν θα τον γλυτώσει από την υπαιτιότητά του για τα «συντρίμμια» που άφησε.
Αντίθετα, με την «επανίδρυση του κράτους», που τόσο συχνά αναφερόταν, έφερε την απεχθή αναθεώρηση συντάγματος 2008 με την άρση ασυμβίβαστου, ώστε να ασκούνε οι βουλευτές παράλληλο επάγγελμα.
Μπροστά του, οι σημερινοί κυβερνώντες ωχριούνε, και το μόνο που τους καταλογίζω είναι επιπολαιότητα, γιατί παρέλαβαν μια «εμπόλεμη» κατάσταση για την οποία όφειλαν να εκτιμήσουν σωστά.
Έπρεπε ως αντιπολίτευση η κυβέρνηση να «συνθηκολογήσει» παρακάπτοντας τις πολιτικές πεποιθήσεις με τους «έσω» παρά με τους «έξω», γιατί τώρα έβαλε τον ελληνικό λαό να «χορεύει μαρς» στο ρυθμό της Γερμανίας.
