Μάλιστα βρίσκεται κυριολεκτικά στα μαχαίρια με την κυρίαρχη οικονομική δύναμη στην Ε.Ε., τη Γερμανία της Άνγκελας Μέρκελ, ενώ κατά την επίσκεψή του στη Γαλλία, τη δεύτερη ισχυρότερη χώρα της Ε.Ε, ο πρόεδρος του κόμματος πρόσβαλε τον Φρανσουά Ολάντ αποκαλώντας τον «Ολανδρέου». Φαντάζεστε ότι υπάρχει χώρα στον κόσμο που θα μπορούσε να ασκήσει εξωτερική και οικονομική πολιτική υπό αυτούς τους όρους χωρίς ολέθριες συνέπειες για την ίδια; Αυτά συμβαίνουν μόνο στον κόσμο των παραμυθιών.
Παρά τις υποσχέσεις που έδωσε, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κρατά ως επτασφράγιστο μυστικό το κυβερνητικό οικονομικό της πρόγραμμα. Και αυτό γιατί στην ουσία δεν έχει διαμορφώσει οικονομική στρατηγική, ζει στη δική της εικονική πραγματικότητα και το μόνο που έχει να επιδείξει είναι η πολιτική της γροθιάς. Η σύγκρουση με τους εταίρους είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει σε έξοδο από την Ε.Ε. και θα κλείσει τη στρόφιγγα του δανεισμού. Για την άμεση άντληση ρευστότητας, ώστε να ικανοποιηθούν οι πιεστικές ανάγκες της χώρας, οι επιλογές θα είναι δύο. Η πρώτη θα είναι η δέσμευση των τραπεζικών καταθέσεων, όπως είχε αποκαλύψει προ καιρού ο Δ. Στρατούλης. Η δεύτερη θα είναι η επιστροφή στη δραχμή, που θα μας δώσει πρόσκαιρη ρευστότητα αλλά, εφόσον προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους, θα οδηγήσει τη χώρα σε πλήρη διεθνή απομόνωση για πολλές δεκαετίες, χωρίς προοπτική οικονομικής ανάκαμψης.
Ως παραδείγματα προς μίμηση για μια υπερήφανη και ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει, ή τουλάχιστον πρόβαλε μέχρι πρόσφατα, την Κύπρο, την Αργεντινή και τη Βενεζουέλα. Η Κύπρος, παρόλο που αναμένει στο μέλλον έσοδα 800 δις από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που διαθέτει, προσέφυγε και αυτή στη βοήθεια της τρόικας, γιατί η Ρωσία αρνήθηκε να της δώσει δάνειο χωρίς παραχώρηση δικαιωμάτων στο φυσικό αέριο. Η σοσιαλιστική Αργεντινή υπό την Κριστίνα Κίρχνερ, που πρόσφατα εθνικοποίησε περιουσία ξένων χωρών, βαδίζει ολοταχώς προς δεύτερη χρεωκοπία, ενώ οι πιστωτές, των οποίων τα ομόλογα δεν εξοφλήθηκαν στο παρελθόν, κέρδισαν τη μάχη στα διεθνή δικαστήρια και εισπράττουν τα χρήματά τους με κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Όσο για την πετρελαιοπαραγωγική Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες, δεν υπάρχει προς το παρόν καμιά πληροφορία ότι θα σπεύσει να συνδράμει οικονομικά, ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει στη μετωπική αντιπαράθεση με την Ε.Ε. και υπόσχεται ότι, μόλις η ηγεσία του χτυπήσει τη γροθιά στο τραπέζι, οι εταίροι μας θα δεχτούν τη μονομερή διαγραφή του χρέους, θα συνεχίσουν να μας δανείζουν χωρίς καμιά δική μας δέσμευση και στο εξής θα μας βλέπουν και θα τρέμουν σύγκορμοι. Η ριζοσπαστική Αριστερά διακατέχεται από το σύνδρομο του νηπίου που απειλεί με το γάντι του μποξ, και φαντασιώνεται ότι η Γερμανίδα καγκελάριος θα σωριαστεί στο έδαφος μόλις το χρησιμοποιήσει εναντίον της, όπως συμβαίνει με τον πατέρα που πέφτει ανάσκελα, μόλις ο γιος του τον χτυπήσει παίζοντας με το μικροσκοπικό γάντι του.
Διότι τι άλλο παρά εκδήλωση νηπιακής νοημοσύνης είναι να απειλείς με τη γροθιά σου, όταν είσαι ουσιαστικά χρεωκοπημένος, όταν δεν έχεις κανέναν απολύτως σύμμαχο στα διεθνή κέντρα εξουσίας, όταν αποτρέπεις τους ξένους επιχειρηματίες από το να επενδύσουν στην Ελλάδα (βλ. την πρόσφατη συνέντευξη του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην εφημερίδα Die Zeit) και υπόσχεσαι να ακυρώσεις επενδύσεις που έγιναν, όταν αγωνίζεσαι να αποτύχει η κυβέρνηση στη διασφάλιση της χρηματοδότησης της χώρας και όταν δεν έχεις καμιά στρατηγική για το μέλλον αλλά ευαγγελίζεσαι μόνο την τυφλή σύγκρουση; Να θυμίσω ότι μετά τον πόλεμο η ελληνική Αριστερά, επιδεικνύοντας την ίδια νηπιακή νοημοσύνη, επέλεξε τη λύση της εμφύλιας σύγκρουσης, με μακρόχρονες τραγικές συνέπειες για τον τόπο, σε αντίθεση με την ιταλική Αριστερά, η οποία διάλεξε τον ειρηνικό δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατικής αντιπαράθεσης;
Η ανάκτηση της εθνικής περηφάνιας περνά μέσα από την οικονομική ανεξαρτησία, την οποία δυστυχώς απεμπολήσαμε οι ίδιοι με τις πολιτικές του παρελθόντος, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η δύναμη που μπορεί να την εξασφαλίσει. Όσοι νομίζουν ότι ζούμε τις χειρότερες μέρες ας φανταστούν τι θα συμβεί με τις συνθήκες που περιέγραψα παραπάνω. Γιατί κανείς από τους πολίτες αυτής της χώρας δεν θα δικαιούται να ισχυριστεί, στο απευκταίο ενδεχόμενο μιας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν είδε, δεν άκουσε, δεν γνώριζε, δεν κατάλαβε. Τότε θα είναι πολύ αργά.
* Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
