Σε μια εποχή όπου η προσπάθεια άθλησης σε δημόσιους χώρους έχει ανακύψει σε ιδιαίτερο ζήτημα (για τους προφανείς λόγους υγιεινής), η χαρά για παιγνίδι «κοντοστέκεται» σε απλά «θεματάκια» κακολειτουργιών ή ατυχών συγκυριών που προέκυψαν από δημοτικές(;) ή ιδιωτικές πρωτοβουλίες (γι’ αυτό διερωτάται και ο ήρωας της παρακάτω καθημερινής ιστορίας) στο πιο κεντρικό σημείο άθλησης μπάσκετ της πόλης του Ρεθύμνου.
Από τον Παύλο Μάνεση
Ο Αλμέρ Καμύ, τερματοφύλακας της πρώτης παράνομης Εθνικής Αλγερίας ανέφερε το εξής χαρακτηριστικό: «Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση του καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για το μπάσκετ, όπως και για όλα τα αθλήματα που παίζονται στις γειτονιές ή καλύτερα παίζονταν. Μέσα από το ποδόσφαιρο και το μπασκετάκι της γειτονιάς κατανοήσαμε πολλά για τις σοβαρές δοκιμασίες τη ζωής. Αρχές, αξίες, φαντασία, συναισθήματα χαράς και καταξίωσης, συνάμα αποδοκιμασίας και απογοήτευσης εναλλάσσονταν στην πλατεία, στην αλάνα, στα γηπεδάκια. Σε αυτά διαδραματίζεται μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Κυριαρχεί μια απίστευτη ελευθερία, αλλά και η πεποίθηση ότι η δεν είναι μια ζωή πραγματική. «Παίζεται» μια εξόχως σοβαρή βιωματική υπόθεση, καθώς στα γηπεδάκια ήμασταν σίγουροι ότι η κυριολεξία και η μεταφορά του παιχνιδιού μας ήταν ένα στοίχημα που μας εκτοξεύει μέσα στην κοινωνική ζωή, ως πρόσωπα μέσα σε μια ομάδα.
Τα γηπεδάκια αποτελούν έναν από τους τελευταίους χώρους που ορίζονται ως τόποι συλλογικότητας και ειλικρινούς, αυθόρμητης επικοινωνίας που δεν χαρακτηρίζονται από την κατανάλωση, καθώς μπορείς να παίξεις δωρεάν.
Είναι σαφές ότι πρωταγωνιστής σε κάθε πόλη παραμένει ο πολίτης. Κάθε πολίτης οφείλει να διεκδικεί τη σημερινή εποχή την ελάχιστη ποιότητα και ηρεμία που του οφείλει η πολιτεία. Όλα τα προαναφερθέντα είναι απαραίτητα για τη δημιουργία δημόσιων χώρων μέσα από ευρύτερους σχεδιασμούς, όπου όμως αν δεν συνοδεύονται από μια σειρά μέτρων, εγγύηση της ορθής λειτουργίας και διατήρησής τους, δεν θα επιτρέψουν να υπάρξει καμία βιωσιμότητά τους.
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με το γηπεδάκι μπάσκετ που βρίσκεται στην καρδιά της υπέροχης πόλης μας! Πληροί όλα τα χαρακτηριστικά να αποτελέσει ένα χώρο ανακάλυψης, παιχνιδιού, εξερεύνησης, συνάρτησης, επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων.
Μετά από μια περίοδο ανακατασκευής το γήπεδο μεταμορφώθηκε σε ένα στολίδι, πλήρως λειτουργικό και ασφαλές . Την τελευταία περίοδο παρατηρείται μια ολιγωρία που προκαλεί προβλήματα στην εύρυθμη και κυρίως στην ασφαλή λειτουργία του χώρου. Το τελευταίο κωμικοτραγικό είναι ότι η μία από τις τέσσερις μπασκέτες έχει πρόβλημα και έχει δεθεί στο στεφάνι της ένα σχοινί για να την κρατεί. Ποιος ξέρει άραγε ποιος το σκέφτηκε αυτό; To προηγούμενο καλοκαίρι στη Χίο ένας 19 χρόνος σκοτώθηκε από πτώση μπασκέτας!!
Από το γραφείο αθλητισμού του Δήμου μαθαίνουμε ότι δεν είναι υπεύθυνο για τα γήπεδα αλλά το τοπικό σωματείο μπάσκετ που πραγματοποιεί καθημερινές προπονήσεις με τις ακαδημίες του. Από το τοπικό σωματείο μαθαίνουμε ότι «Τα γηπεδάκια στους 4 Μάρτυρες δεν ανήκουν ούτε στον Δήμο, ούτε στην ομάδα μας. Ανήκουν στη νεολαία και στα παιδιά του Ρεθύμνου που παίζουν εκεί καθημερινά και απολαμβάνουν το αγαπημένο τους άθλημα»
Μάλλον περιπλέκεται η κατάσταση. Καθώς πέρα από το λειτουργικό θέμα της μπασκέτας υπάρχουν θέματα με τις πόρτες, που αρκετές φορές είναι κλειδωμένες. Μάλιστα πριν από λίγες μέρες η πόρτα ήταν ανοιχτή, μετά με κάποιο τρόπο έκλεισε και εκλήθη κλειδαράς να ανοίξει την πόρτα, καθώς είχαν εγκλωβιστεί μέσα μικρά παιδιά με γονείς. Επίσης την μετά την κορωνοϊό εποχή, όπου επισήμως επιτρέπονταν η άθληση, τα γήπεδα ήταν κλειστά και ο κόσμος αναγκάζονταν να πηδήξει τα τοιχία. Ακόμη εμφανίζονταν κάποιος παράγοντας του σωματείου μπάσκετ να ελέγχει αθλητές σε δημόσιο χώρο, ζητώντας τους να προσκομίσουν πιστοποιητικά υγείας, λόγω της τρέχουσας κατάστασης με τον κορωνοϊό, για να παίξουν.
