Του ΑΝΤΩΝΙΟΥ Σ. ΚΑΣΣΩΤΑΚΗ
Δύσκολη εποχή και τα νεύρα τεντωμένα!
Καλημέρα λες, γκρίνια ακούς. Κατεβασμένα πρόσωπα, αγωνία για το αύριο, παράπονα παντού… Εντύπωση δεν κάνει… Αναμενόμενο, μετά από τόσο εγκλεισμό και …στάσου, όχι εγκλεισμό.
Έξω ακούς και την γκρίνια, έξω και τα παράπονα. Και τα πρόσωπα με τις μάσκες, τα κατεβασμένα, έξω τα θωρείς και αυτά.
Αναμενόμενο λοιπόν, όχι λόγο εγκλεισμού, αλλά λόγο όλων των άλλων, που καλώς ή κακώς έπρεπε όλοι να τα διαχειριστούμε, ανάλογα.
Μέσα σε όλη αυτήν την μουντή και συννεφιασμένη εποχή, βρέθηκα να αντιμετωπίζω ένα χαρούμενο πρόσωπο!!!
Ένα πρόσωπο που κάθε μέρα, παρόλο που ζει την εποχή αυτή, με τον χειρότερο τρόπο, είναι πάντα με το χαμόγελο. Μπορεί με έναν μαγικό τρόπο να συνδυάζει την λογική με το συναίσθημα, όπως την τσικουδιά με τις αγκινάρες!!! Και έχει αποτέλεσμα!!! Το ζω…
Ας πούμε αυτό το πρόσωπο «Πι».
Δουλεύει τώρα και το μεσημέρι που θα γυρίσει θα κοιμηθεί, γιατί δουλεύει και νύχτα, η Πι απόψε.
Θα σχολάσει το πρωί, θα ξαπλώσει λίγο και θα σηκωθεί, με το ίδιο χαμόγελο, εκεί κολλημένο στα χείλη.
Θα ετοιμάσει τα παιδιά, θα πλύνει, ψήσει, ντύσει, απλώσει, ψωνίσει… σαν την Παναγιωταρά ένα πράμα…
Πέρασε η ώρα… την νύχτα ξανά δουλειά ή Πι.
Εγώ λοιπόν δεν μπορώ να πάω αύριο το πρωί για περπάτημα, δούλευε η Πι και πρέπει να μείνω με τα παιδιά, να ξεκουραστεί λίγο.
Και για να βάλουμε τα πράματα σε μια σειρά… η Πι είναι νοσηλεύτρια στην ΜΕΘ.
Εκεί που δεν θέλει να βρεθεί ποτέ κανείς, ειδικά τώρα… Και εγώ, ο σύζυγος.
Αντιμετωπίζοντας την Πι, απορώ βλέποντας ανθρώπους να απολαμβάνουν την βόλτα στην παραλιακή, παρέα με εκατοντάδες άλλους και να παραπονιούνται.
Να γκρινιάζουν για πρόστιμα, που δεν τους δόθηκαν ποτέ, για εγκλεισμό, ενώ σαλεύουν έξω, για βαρεμάρα, ενώ είναι με την οικογένειά τους όλοι μέρα και εκείνη (η Πι) χαμογελάει…
Κάπως έτσι λοιπόν, κατάλαβα, πως ο καθένας από εμάς, πέρασε αυτήν την κατάσταση με τον δικό του τρόπο. Με τις δικές του ανησυχίες. Με το δικό άγχος, φόβο, αγωνία…
Τα έχω όλα αυτά κι εγώ!!! Μα έχω και αυτό το χαμόγελο δίπλα μου που τα νικάει όλα. Και ένα τέτοιο χαμόγελο το έχουμε όλοι κάπου δίπλα μας!!! Αρκεί να το προσέξουμε και να του δώσουμε δρόμο να φανεί. Ίσως να είμαστε και εμείς ένα τέτοιο χαμόγελο δίπλα σε κάποιον που το έχει ανάγκη.
Αν δεν είμαστε, ήρθε η ώρα να γίνουμε…
Εγώ, Πι, σε ευχαριστώ.
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς, που στάθηκαν μπροστά από όλους εμάς.
