Σήμερα βρισκόμαστε ίσως στην πιο κρίσιμη καμπή μιας σύνθετης και πολύπλοκης περιόδου στην οποία εισήλθαμε από την 25η Γενάρη και τις τελευταίες εκλογές. Αυτό δεν προκύπτει κυρίως από τα πρωτόγνωρα φαινόμενα που ζούμε και την καταστροφική σεναριολογία που επικρατεί τις τελευταίες μέρες. Προκύπτει όμως με μια ψύχραιμη ματιά από τη σημερινή δυνατότητα να αρχίσουμε να περπατάμε έναν όντως συνολικά διαφορετικό αλλά αχαρτογράφητο δρόμο με μόνο εχέγγυο το λόγο και την παρουσία της κοινωνίας σε όλα αυτά.
Όσο απροετοίμαστοι και αν είμαστε, όσο δύσκολος, άγνωστος και περίπλοκος να είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας ήρθε η ώρα να κάνουμε τη δική μας επιλογή. Μια επιλογή που περνά από το δημοψήφισμα της Κυριακής όντας όμως μέρος ενός «μαραθώνιου» που έχουμε να διανύσουμε μπροστά μας. Με αυτή, λοιπόν, την συνείδηση ήρθε η ώρα να αμφισβητήσουμε ουσιαστικά την κατάσταση που μας έφερε ως εδώ λέγοντας:
• Όχι στον εκβιασμό, την τρομοκρατία, τον φόβο που προσπαθούν να επιβάλλουν.
• Όχι στα τελεσίγραφα των μνημονίων και της διάλυσης που προσπαθούν να επιβάλλουν η ευρωκρατία σε πλήρη συνεργασία με το πολιτικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Είναι εμφανές ότι το σχέδιο οικονομικής και πολιτικής ασφυξίας με συμφωνίες και συμβιβασμούς που καθόλου αμοιβαίοι και καθόλου επωφελείς δεν ήταν και το οποίο έχει επιβληθεί εδώ και πέντε μήνες μετά από το μαρτύριο της σταγόνας που ζούσαμε τα πέντε τελευταία χρόνια πρέπει να φτάσει στο τέλος του. Η πορεία μιας ολόκληρης χώρας δεν χωρά ούτε σε τελεσίγραφα ούτε σε μονοδρόμους μνημονίων που προσπαθούν να μας πείσουν.
• Όχι σε μια χώρα αποικία. Αποικία γιατί η δημοκρατία θεωρείται το μεγαλύτερο ατόπημα σήμερα. Αποικία γιατί με όπλο την χρεομηχανή μια χώρα γίνεται βορά για τα μεγάλα αρπακτικά της Ευρώπης και όχι μόνο. Αποικία γιατί το μόνο σχέδιο που υπάρχει για αυτή τη χώρα είναι ο διαμελισμός της, η εκμετάλλευση και η φτωχοποιήσή της.
• Όχι στην προσπάθεια διάλυσης οποιαδήποτε οράματος και ελπίδας που μας κράτησε «ζωντανούς» τα πέντε χρόνια που καλλιεργούσαν την μιζέρια, την φτώχεια και την κατάθλιψη των μνημονίων.
Το μόνο Ναι που χρειάζεται να ειπωθεί σήμερα αφορά το ότι μπορούμε να τραβήξουμε έναν διαφορετικό δρόμο μακριά από την διαφθορά, την οικονομική και πολιτική διάλυση, την ανθρωπιστική κρίση. Μπορούμε να υπάρξουμε σε μία δημοκρατική, ανεξάρτητη και πάνω από όλα παραγωγική χώρα, μπορούμε διατηρήσουμε την αξιοπρέπεια μας , μπορούμε να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή.
Η επιλογή που καλούμαστε να κάνουμε τις επόμενες μέρες είναι αλήθεια ότι βαρύνεται από δύο ακόμα πράγματα:
• Την ιστορική της διάσταση και σήμερα αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα. Κοιτώντας πίσω στην ιστορία είναι αντιληπτό ότι δεν βρισκόμαστε συχνά σε μια τέτοια συγκυρία, με τόσο συμπυκνωμένο τον πολιτικό χρόνο και με τόσο ξεκάθαρη και υπαρκτή την δυνατότητα της επιλογής μια μεγάλης πορείας προς τα εμπρός και
• Την συλλογική της έκφραση. Ένα σημερινό Όχι δεν μπορεί παρά να αφορά και να αγκαλιαστεί από την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Ένα μαζικό Όχι όλων αυτών που πέντε χρόνια βίωσαν την καταστροφή των μνημονίων δημιουργώντας παράλληλα την μέγιστη λαϊκή ενότητα απέναντι στα σχέδια διχασμού που απεργάζονται τα τελευταία 24ώρα. Μια λαϊκή ενότητα και συνάμα ενεργοποίηση η οποία είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μην αποτελέσει το δημοψήφισμα της Κυριακής μόνο ένα διαπραγματευτικό «χαρτί» αλλά την αρχή μιας διεξόδου για τον τόπο.
Με βάση, λοιπόν όλα τα παραπάνω, αντιλαμβανόμενοι την δυσκολία των συνθηκών χρειάζεται να σκεφτούμε ψύχραιμα και καθαρά, να δείξουμε εμπιστοσύνη στον διπλανό μας, να στηριχτούμε στις δυνάμεις και να πιστέψουμε στις δυνατότητες μας και την δυναμική όλων αυτών των όχι που φωνάξαμε πέντε χρόνια τώρα. Μόνο αυτή η σκέψη μπορεί να γεννήσει τα μεγάλα όχι των λαών που μπορούν να αλλάξουν την τροπή της ιστορίας της χώρας και ολόκληρης της Ευρώπης. Για να αναμετρηθούμε με τις ευκαιρίες και τα καθήκοντα της εποχής μας σαν πολίτες, σαν κοινωνία, σαν χώρα…
* Η Ισμήνη Αναγνωστάκι είναι γιατρός
