Η εικόνα που αντικρίσαμε προχθές κατά την εορτή του Αγίου Πνεύματος στο ιστορικό μοναστήρι στον Κισσό, γέμισε με θλίψη τις καρδιές όλων μας, ιδιαίτερα δε εμένα ως αποδέκτη των μύδρων, των απύθμενων συκοφαντιών και της λασπολογίας που εξαπέλυσε εναντίον μου ο μαινόμενος μοναχός, εξ άμβωνος, ενώπιον των αρχών και πλήθος λαού, παρόντος και εμού του ιδίου.
Δε μίλησα τότε. Έφυγα θλιμμένος και σκυθρωπός, περιμένοντας μεταμέλεια και συγγνώμη εκ μέρους του. Φευ!
Ξεκίνησε τη θλιβερή παρέμβασή του φωτογραφίζοντάς με επαρκώς, λέγοντας ότι στέκομαι εμπόδιο για τη διάνοιξη μεγάλου αυτοκινητόδρομου βόρεια από τον Κισσό και ότι κατά πληροφορίες λέει που μάζευα υπογραφές για να αποτραπεί η διάνοιξη τέτοιου δρόμου.
Αυτό είναι αλήθεια! Το έγγραφο όμως αυτό δεν το είχε δει ο μοναχός και υπέθετε το περιεχόμενό του από παραπληροφόρηση! Το έγγραφο με τις ενστάσεις, το υπέγραψαν 15 ιδιοκτήτες οικιών συγκεκριμένου τμήματος του Κισσού και κατατέθηκε στον Δήμο Αγίου Βασιλείου με αριθ. πρωτ. 7226 και με ημερομηνία 22 Ιουνίου.
Παραθέτω αυτούσια την αναφορά αυτή και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
«Προς
Τον Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Αγίου Βασιλείου
Κύριοι,
Πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι, τα όμβρια ύδατα που θα μαζέψει ο σχεδιαζόμενος μεγάλος αυτοκινητόδρομος βόρεια από τον Κισσό προς το Άγιο Πνεύμα, δεν έχουν άλλο σημείο απορροής παρά μόνο τους δημοτικούς δρόμους μέσα από το χωριό, από το δημοτικό νεκροταφείο και κάτω και προς την Πέρα-Ρούγα, δηλαδή θα επηρεάσουν αρνητικά το κεντρικό και το ανατολικό τμήμα του χωριού και οι δρόμοι αυτοί κατά τη διάρκεια του χειμώνα θα μετατρέπονται σε χείμαρρους. Σε περίπτωση μάλιστα καταιγίδας ή ακραίων καιρικών φαινομένων πολλές οικίες τίθεται σε άμεσο κίνδυνο, που λόγω του επικλινούς εδάφους μεγεθύνεται το πρόβλημα.
Επιπλέον θα πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι, τα τελευταία χρόνια σημειώθηκαν δύο κατολισθήσεις εγγύς του χωριού. Η πρώτη μεγάλη σε έκταση κατολίσθηση έγινε ΝΔ του χωριού στη θέση «Λαθράκος-Λαδικινή» και πλησίασε σε απόσταση αναπνοής σε κάποιες οικίες. Γι’ αυτήν ευθύνεται αποκλειστικά η κακή διαχείριση των όμβριων υδάτων. Η δεύτερη έγινε το χειμώνα 2014-2015, νότια του κεντρικού τμήματος του χωριού από υπόγεια ύδατα και δημιούργησε ρωγμές σε δύο οικίες τουλάχιστον.
Το χωριό σύμφωνα με το παραπάνω ιστορικό βρίσκεται σε θέση επισφαλή και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιβαρύνεται επιφανειακά με επιπλέον όμβρια ύδατα.
Κατόπιν τούτων γίνεται φανερό ότι η διάνοιξη μεγάλου αυτοκινητόδρομου βόρεια του χωριού εγκυμονεί κινδύνους για την ύπαρξη του ίδιου του οικισμού. Ωστόσο δεν θα έχουμε αντίρρηση εάν πρωτίστως υπάρξει πρόβλεψη και ξεχωριστή μελέτη διαχείρισης των όμβριων υδάτων και υλοποίηση του έργου παράλληλα με τη διάνοιξη του σχεδιαζόμενου δρόμου, σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει ν’ αναλάβετε τις ευθύνες για τις συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Οι ιδιοκτήτες οικιών…».
Ο δρόμος ήταν τελικά το πρόσχημα για να εξαπολύσει επίθεση εναντίον μου «εφ’ όλης της ύλης» και μαινόμενος καθ’ όλη τη διάρκεια της παρέμβασής του είπε περίπου τα εξής: «Υπάρχει κάποιος γνωστός άγνωστος που θέλει να το παίζει παράγοντας και όχι μόνο. Εμπόδισε τη διάνοιξη του δρόμου και επιζητεί τιμητικές διακρίσεις, αν και έχει τιμηθεί εκ μέρους μας, παρεμβαίνει και θέλει να έχει λόγο εμποδίζοντας το έργο μας, ενώ(sic) είναι γνωστό σ’ όλους μας, ότι η όποια προσφορά του εδώ έγινε για προσωπική του προβολή (!!!) και για κομματικούς, ψηφοθηριακούς κ.λπ. λόγους…».
Με τα τελευταία αυτά λόγια φανέρωσε και τους υποβολείς του, (μωραίνει γαρ ο Κύριος…) γιατί τη λασπολογία αυτή την ακούω τώρα και μια 15ετία από μια μερίδα συγχωριανών μου, 10 χρόνια πριν από την έλευση του μοναχού.
Η παρουσία μου εκεί ήταν σε αραιά διαστήματα και απόλυτα διακριτική, επειδή αισθανόμουν έντονα τη σιωπηρή του αντιπάθεια, χωρίς να ξέρω τον λόγο. Η μόνη παρέμβασή μου ήτανε για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και αφορούσε τη σφαγή των Μοναχών από τους Τούρκους το 1821. (βλέπε εφ. Ρέθεμνος 24-10-2015, Οι ανακρίβειες ενός χειρόγραφου για τη Μονή Αγίου Πνεύματος Κισσού).
Δεν είπα τίποτα ούτε για τον πανέμορφο πλάτανο που εξαφάνισε από τον περίβολο της Μονής, ούτε για την ασέβειά του προς τους 200 νεκρούς εθελοντές του Πετροπουλάκη, που δίπλα στο καλαίσθητο μνημείο του έχτισε τις εξωτερικές τουαλέτες, ούτε για την απλοποιημένη επανέκδοση του βιβλίου μου χωρίς ν’ αναφερθεί η πηγή των πληροφοριών κ.λπ.
Για όλα αυτά σιώπησα! Πού λοιπόν θέλω να ασκώ έλεγχο;
Η ζημιά δυστυχώς έγινε από τη θλιβερή κάστα ανθρώπων, που λέγονται αυλοκόλακες, οι οποίοι παραμύθιαζαν χρόνια τώρα νεανία μοναχό, τον έφεραν με τα νερά τους, είπε αυτά που είπε και αμαύρωσε τη γιορτή.
Έγινε απλά αυτό που με σοφά λόγια λέει ο Λαός μας: «Του μπουνταλά τη χέρα βάζουν στου καβρού την τρύπα».
Το σκηνικό είχε προσχεδιαστεί και προμελετηθεί!
Έτσι νόμιζαν ότι θα αμαύρωναν μια 30χρονη εξαντλητική προσπάθεια (1980-2010), που χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί η απαλλοτρίωση, να ανακαινιστεί εκ βάθρων ο δίκλιτος Ναός, το Ηγουμενείο, ο περίβολος και ο περιβάλλοντας τη Μονή χώρος.
Από 15ετίας και πλέον εκτόξευαν απίστευτες συκοφαντίες και τόνους λάσπης στο πρόσωπό μου, επειδή πήρα την πρωτοβουλία, πάλεψα αταλάντευτα και έφερα σε πέρας το έργο αυτό, με την ουσιαστική συμβολή του Μητροπολίτη από το έτος 2001 και μετά, και των ολίγων σταθερών υποστηρικτών της Μοναστηριακής Επιτροπής και όχι μόνο, μέσα κι έξω από τον Κισσό.
Οι πλείστοι από τους σημερινούς αυλοκόλακες, μας υπονόμευαν και μας λασπολογούσαν κατά την πολύχρονη αυτή προσπάθεια.
Σ’ αυτούς προστέθηκε και ο μαινόμενος ρασοφόρος, που βάλθηκε να με προσβάλλει στον χώρο που κατά κόρον ευεργέτησα με την πολύχρονη προσφορά μου. Τι ειρωνεία!
Γιατί οι θλιβεροί αυλοκόλακες πλημμύρισαν την καρδιά αυτού του νέου ανθρώπου με τόσο μίσος και τόση εμπάθεια; Ήθελαν το καλό του; Ο ρόλος του μοναχού και της εκκλησίας εντέλει είναι να διχάζει και να πωρώνει μια κοινωνία;
Ξέχασε ότι από το ίδιο βήμα και την ίδια ημέρα πριν από 5-6 χρόνια η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης, διά του Μητροπολίτου Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων, με τίμησε με την ανώτατη διάκρισήν της, δηλαδή τον Τίμιον Σταυρόν των Αποστόλων Παύλου και Τίτου;
Το Συνοδικό γράμμα μεταξύ των άλλων γράφει:
«… Τιμώσα την τε άλλην αρετήν του κ. Γεωργίου Τσιγδινού εκπαιδευτικού, ως και την, μετά ένθεου ζήλου, μέριμναν αυτού, διά την ανάδειξιν της Ι. Μονής Αγίου Πνεύματος Κισσού απονέμει αυτώ τον τίμιον Σταυρόν…»-Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης.
Δέχτηκα μ’ ευχαρίστηση την τιμητική αυτή διάκριση, ως δείγμα αναγνώρισης και ηθικής δικαίωσης της πολύχρονης προσφοράς μου, χωρίς αυτό να είναι ο αυτοσκοπός μου.
Ωστόσο η τοπική εκκλησία παρουσίασε μια θλιβερή εικόνα με τα όσα είπε και έπραξε ο φιλόδοξος μοναχός, που εξέθεσε στο σύνολό της την Ιερά Σύνοδο, την Εκκλησία της Κρήτης και τη Μητρόπολη Λάμπης, οι οποίοι οφείλουν ν’ αποκαταστήσουν την τιμή και την υπόληψή μου άμεσα…
* Ο Γιώργης Ν. Τσιγδινός είναι συν. εκπαιδευτικός-συγγραφέας
