O Καβάφης προέτρεψε τον Αντώνιο να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που χάνει. Γι’ αυτόν ο αποχαιρετισμός είναι η αποδοχή και η αναγνώριση όσων ανταλλάχθηκαν. Κάνοντας τον απολογισμό μας, ευχαριστώντας για ό,τι πήραμε και δώσαμε είναι σαν να κλείνουμε συμβολικά αλλά κυρίως συνειδητά ένα κεφάλαιο της ζωής μας. Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, ζώντας το κάθε παρόν απαλλαγμένο από νοσταλγία και λύπη για το παρελθόν που αφήνουμε πίσω μας. Εκτός του ότι ο αποχαιρετισμός είναι και η τελευταία σου ευκαιρία να δημιουργήσεις ακόμη μια ωραία ανάμνηση με τους δικούς σου ανθρώπους που σε συντρόφευσαν μια περίοδο της ζωής σου.
Άνθρωποι που μοιράστηκες στιγμές μαζί τους, άλλοτε γέλιου και άλλοτε κόντρας και αντιπαράθεσης.
Άνθρωποι που στιγμάτισαν με την παρουσία τους τις βόλτες, τις εκδρομές, τις εξόδους, τις συζητήσεις και είναι απόλυτα ταυτισμένοι με το κάθε τετραγωνικό αυτής της πόλης.
Άνθρωποι που δεν χρειάστηκε και πολύ για να γίνουν αγαπημένοι φίλοι, απλώς έτυχε να κάτσουν σε κάποια συνάντηση σε διπλανές καρέκλες.
Άνθρωποι που σου άνοιξαν την καρδιά και το σπίτι τους με τρόπο αυθόρμητο, απλό και όμορφο, χωρίς φαμφάρες και μεγάλα λόγια. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους από το βλέμμα κι όχι από την εμφάνιση, τις δήθεν ευγένειες και τους «ωραίους» τρόπους.
Άνθρωποι που δεν περιγράφονται με λόγια, αλλά με αποσιωπητικά. Κι αυτό γιατί για να τους περιγράψεις πρέπει να μιλήσεις για συναισθήματα κι όχι για εξωτερικά χαρακτηριστικά.
Άνθρωποι που σου έμαθαν και κάτι από τη ζωή τους. Όχι από τη ζωή που φαίνεται σε όλους, αλλά από την εμπειρία και τη γνώση τους που την φυλάνε για τους φίλους.
Άνθρωποι που στη δίνη της καθημερινότητας συνεχίζουν να μένουν άνθρωποι και να ζουν έτσι μαζί σου τις μικρές όμορφες στιγμές της μέρας.
Άνθρωποι που σου έδωσαν απλόχερα τη συμβουλή, την κατανόηση και το χαμόγελό τους.
Άνθρωποι που ανέχτηκαν τις ιδιοτροπίες, το ιδιόρρυθμο του χαρακτήρα σου και την κριτική σου που δεν έχεις πάρει χαμπάρι ακόμη πως τσακίζει κόκκαλα.
Άνθρωποι διαφορετικοί από εσένα που σου έμαθαν να σέβεσαι και να εκτιμάς τη διαφορετικότητα επί του πρακτέου κι όχι μόνο στα λόγια.
Άνθρωποι εκρηκτικοί, άνθρωποι ήσυχοι, ανέμελοι και χαλαροί, άνθρωποι δυναμικοί, άνθρωποι με ευγένεια ψυχής και καλοσύνη. Άνθρωποι διαφορετικοί και ξεχωριστοί μεταξύ τους, που ο καθένας άφησε το δικό του ίχνος στην καρδιά και τις αναμνήσεις…
Και κάπως έτσι ήταν και οι δικοί μου άνθρωποι στο Ρέθυμνο. Άνθρωποι που μπορεί από εδώ και πέρα να μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα, όμως όσα μου έμαθαν θα με συνοδεύουν στην πορεία της ζωής μου. Παρότι οι αποχαιρετισμοί είναι συσχετισμένοι με συναισθήματα αρνητικά, μιας και σε αναγκάζουν να συνοψίσεις σε λίγα λόγια όσα έζησες με τους δικούς σου πλέον ανθρώπους… Εν τούτοις εμείς θα γιορτάσουμε αυτό τον αποχωρισμό γιατί είναι η χαρά και η ευγνωμοσύνη της γνωριμίας που υπερέχει!
Υ.Γ Ας πιούμε λοιπόν στο «θα τα ξανά πούμε σύντομα» και όχι στο «αντίο»…
*Η Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα ειδικής αγωγής
