Στις 23 Μαΐου του 2006 πέθανε ο Κώστας Ηλιάκης μάχιμος πιλότος της πολεμικής αεροπορίας που δόξασε την Ελλάδα και μας χρέωσε την ανάμνησή του.
Θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφέρω πραγματικά γεγονότα από την εφηβική μας φιλία για να τονίσω το εξαιρετικό ήθος του και την απίστευτη αγωνιστικότητά του.
Για ένα διάστημα καθόμασταν στο ίδιο θρανίο κι είχαμε μια πολύ καλή σχέση στο τότε ενιαίο πολυκλαδικό λύκειο Χανίων στα Κουνουπιδιανά Ακρωτηρίου σε μια περίοδο που ο άνθρωπος χτίζει τα όνειρά του.
Θυμάμαι με πόσο πάθος ξετύλιγε το στόχο του να γίνει ιπτάμενος και περιέγραφε λεπτομέρειες για τις δυσκολίες που είχε η επίτευξή του.
Ανατριχιάζω από δέος όταν έλεγε πόσο απλό είναι να πεθάνει κάποιος πιλότος από λάθος με μια χαρακτηριστική ιστορία του καλύτερου μαθητή της σχολής, που αφαιρέθηκε στην απογείωση με αποτέλεσμα τον θάνατό του.
Ο Κώστας ήταν παλικάρι και δεν λογάριαζε τον θάνατο, καθώς ήταν αποφασισμένος να γίνει ένας μάχιμος ιπτάμενος πιλότος με κάθε τρόπο ότι κι αν σημαίνει.
Παρά ότι ήταν μέτριος μαθητής στην πρώτη και δευτέρα τάξη την περίοδο που ήμασταν μαζί έδωσε προσωπική μάχη με πολλές θυσίες για να καλύψει τα κενά και τις ελλείψεις του.
Οι δρόμοι μας πριν τις πανελλήνιες χώρισαν, καθώς αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σχολείο κι έμαθα το κατόρθωμά του λίγα χρόνια αργότερα που ήταν δευτεροετής στη σχολή ικάρων.
Έλαμπε από τη χαρά του και μου μετέδωσε ενέργεια αισιοδοξίας εκείνα τα δύσκολα χρόνια κι ένιωσα περήφανος που τα κατάφερε κι έκανε το όνειρό του πράξη.
Μαθημένος στον αγώνα ήταν και διακεκριμένος αθλητής στο βόλεϊ με κύρια στοιχεία την ψυχραιμία, την επιμονή και τη μεθοδικότητα, τα οποία τον βοήθησαν ιδιαίτερα στην λαμπρή πορεία του.
Τελευταία φορά τον είδα λίγους μήνες πριν αναχωρήσει για την αιωνιότητα, με ένα αμοιβαίο και φευγαλέο χαιρετισμό, με εκείνο το αγέρωχο χαμόγελο που διέλυε κάθε φόβο.
Σκόπιμα δεν κάνω καθόλου νύξη για την αποτρόπαια συμπεριφορά της Τουρκίας ούτε για τους διπλωματικούς χειρισμούς, γιατί με ενδιαφέρει η υπέρβαση και η ηρωική υπόσταση του ανθρώπου που στιγμάτισε τον χρόνο.
Κώστα, εκεί που ψηλά που βρίσκεσαι, στην γειτονιά των αγγέλων, δίνε κουράγιο και συγχώρεση και εμείς εδώ κάτω σου χρωστάμε ένα βαθύ ευχαριστώ.
