Η πρώτη μεγάλη νίκη της επανάστασης του 1821, που άλλαξε τα δεδομένα, ήταν άλωση της Τριπολιτσάς. Τελευταία η τουρκική εξωτερική πολιτική προσπαθεί να παρουσιάσει ως γενοκτονία την σφαγή των ομοεθνών τους στην Τριπολιτσά το 1821, για να τις εξισώσει με τις τρεις μεγάλες γενοκτονίες, που έχει διαπράξει στην ιστορία της (γενοκτονία Αρμενίων, γενοκτονία Συρίων, γενοκτονία Ελλήνων του Πόντου και της Μ.Ασίας), χωρίς καν να αναγνωρίζει τα ιστορικά αυτά λάθη της και να ζητήσει συγγνώμη, όπως έχουν κάνει οι Γερμανοί για την γενοκτονία των Εβραίων στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Όμως:
- Δεν μπορεί να συγκριθεί η σφαγή 15 έως 30 χιλιάδων Τούρκων κατακτητών ενός λαού, με τη σφαγή 1,5 εκατομμύριο Αρμενίων, 300 χιλιάδων Ελληνοποντίων και 500 χιλιάδων Μικρασιατών Ελλήνων γηγενών από τους Τούρκους.
- Για καμία σφαγή δεν υπάρχει δικαιολογία, αλλά όταν ένας λαός μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς και στυγνής τυραννίας, παίρνει για πρώτη φορά το πάνω χέρι σε ένα τουρκοκρατούμενο κάστρο πως αλλιώς μπορούσε να αντιδράσει. Βγάζει με τον πιο βίαιο και σκληρό τρόπο όλη αυτή την καταπίεση.
- Κατηγορούν κάποιοι ερευνητές τον Κολοκοτρώνη ότι δεν συγκράτησε τους Έλληνες όταν έπεσε η Τρίπολη. Αλήθεια, μπορούσε κανείς να συγκρατήσει αυτούς τους επαναστάτες, το άτακτο στράτευμα, με αυτό το συσσωρευμένο μίσος αιώνων, οι οποίοι τόσα δεινά είχαν βιώσει από τους κατακτητές; Ανθρώπους που είχαν ζήσει από νήπια τους Τούρκους να στερούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα από τους ίδιους και τις οικογένειές τους, οι οποίοι είχαν τραυματικά οδυνηρά βιώματα αρπαγών, παιδομαζώματος των αδελφών τους, βασανισμών, βιασμών, σφαγών, των ίδιων και των δικών τους. Αυτοί εκείνες τις ώρες ούτε έβλεπαν ούτε άκουγαν κανένα και τίποτα. Μόνο τον Τούρκο, που τόσα τους είχε στερήσει από τη ζωή. Είναι λάθος στη ιστορία να κρίνουμε τα γεγονότα μιας άλλης εποχής με τα σύγχρονα δεδομένα. Πρέπει να μπαίνουμε στα παπούτσια της εποχής που κρίνουμε. Είναι ένα σφάλμα που γίνεται από πολλούς, ιστορικά ημιμαθείς ή και ιστορικά αναλφάβητους, οι οποίοι κρίνουν εκ του ασφαλούς τα γεγονότα του παρελθόντος.
Βέβαια αυτή η σφαγή έγινε και για στρατηγικούς λόγους, γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν Τούρκους στα νώτα τους, όταν θα ερχόταν ο τουρκικός στρατός για να καταστείλει την επανάσταση, όπως και έγινε. Αναφέρει ο Κολοκοτρώνης ότι όταν μετά τρεις ημέρες μπήκε θριαμβευτής στην Τρίπολη με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τα άλογά τους δεν πάτησαν στο έδαφος από τα πτώματα των Τούρκων, μέχρι που έφτασαν στα σεράγια των Πασάδων.
Στο ερώτημα γιατί εκτέλεσαν μαζί με τους Τούρκους δύο με τρεις χιλιάδες Εβραίων της Τρίπολης, η απάντηση είναι ότι: Οι επαναστάτες είχαν πληροφορηθεί ότι στη βεβήλωση του σκηνώματος του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης μετά τον απαγχονισμό του στο Πατριαρχείο, είχαν συμμετάσχει και Εβραίοι. Επίσης και στο παρελθόν είχαν παρακινήσει τους Τούρκους σε βιαιότητες και συντελέσει στη σφαγή ιερωμένων όπως του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Με προτροπή των Εβραίων στους Τούρκους στο Ρέθυμνο, ότι αν βάψουν με το αίμα του Μητροπολίτη Ρεθύμνης τις σημαίες τους θα νικήσουν τους επαναστάτες, οι Τούρκοι τον σκότωσαν και τις έβαψαν.
Αυτά είχαν συντελέσει στη βίαιη αντιμετώπιση τους από τους επαναστάτες.
