Αν σηκωθεί μέσα μας αέρας…! Αν η ψυχή μας αποφασίσει να… «μιλήσει»!
Όταν έρθει η ώρα τα αισθήματα να βγουν στο φως… Αφού πρώτα πετάξουν στην άκρη ότι τα σκέπαζε. Εγωισμό, ατομισμό, ναρκισσισμό, τον «κονιορτό» που δεν τα άφηνε να εκδηλωθούν και να φανερώσουν το αληθινό τους «πρόσωπο»…
Τη στιγμή εκείνη όλα αλλάζουν! Η ζωή ανατρέπεται. Τα «πρέπει» και τα «μη», τα «γιατί» κα τα ταμπού θρυμματίζονται…
Κι αρχίζουμε τότε το «κυνήγι» της ευτυχίας, δηλαδή της «ορθής σχέσης ανάμεσα στις πράξεις και στα αισθήματα». Μα θέλει όλο τούτο δύναμη, αφού θα πρέπει -όπως λέει και ο ποιητής- «να τρως το ψαροκόκαλο και να πετάς το ψάρι»!
Αλλά καθένας θα διαλέξει… Τη στασιμότητα και τη φθορά ή την «αγιότητα χωρίς συγκατάβαση». Θα αποφασίσει αν «θα κάνει άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» ή αν θα παραμείνει δούλος προκαταλήψεων -ταμπού και σκλάβος μιας ζωής αβίωτης, άχαρης, ανούσιας αρκεί να μην σπάσει τα κοινωνικά (υποκριτικά) δεσμά και σίγουρα θα το καταφέρει! Είναι βέβαιο ότι για άλλη μια φορά θα βαλτώσει, θα αρνηθεί το «χάδι», αφού θα έχει διαλέξει το «μαχαίρι»… θα «πνίξει» την ψυχή του και τότε για άλλη μια φορά θα την «χάσει»!
Και τότε πια οι δυστυχείς ξεχνάμε ότι «Της ευτυχίας ισχύουν όλα τα κρατούμενα μείον που είναι αδύνατον να τα προσθαφαιρέσεις»! Κι αρχίζουμε να δικαιολογούμε τον εαυτό μας… φτιάχνουμε τις δικές μας «αλήθειες», όπως ακριβώς και το ψέμα!
Κι η ζωή μας φεύγει, περνάει, χάνεται…
Ο Ελύτης το λέει ολοφάνερα: «Τι πιο απλό και πιο ενδιαφέρον; Τα μυστικά της ζωής, της ζωής μας, τα αισθήματά μας, οι πόθοι μας οι πιο κρυφοί, οι αποτυχίες μας και οι θλίψεις μας είναι τα πιο συναρπαστικά πράγματα που μπορεί να υπάρξουν»…
Κι εμείς… σκεπάζουμε τη ζωή, την ευτυχία με μια φτιαχτή -δήθεν αλήθεια, που πια είναι χειρότερη από ένα απόλυτο ψέμα.
Αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι «ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη»! Παλεύουμε, αγωνιζόμαστε να μη σηκωθεί άλλος αέρας μέσα μας, να μη «θρυμματιστούν τα τζάμια». Αποφεύγουμε να προσφέρουμε ένα χάδι στην ψυχή μας! Κρύβουμε τα αισθήματά μας «κάτω από το χαλί»…
Κι όμως, «Ο Έρωτας ο αληθινός, όταν σου συμβεί πραγματικά, σου αποκαλύπτει σαν θεία χάρις το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων»! Σταματάμε τότε να ζούμε «στα τυφλά»!
Πόσο θα αντέξουμε; Για πόσο ακόμα θα αγωνιζόμαστε να υποστηρίζουμε τις δήθεν αλήθειες μας; Πόσο θα παραμυθιάζουμε την ψυχή μας; Θα ανεχθούμε «ο κόσμος να έχει απολεσθεί» για εμάς πολύ πριν η φύση το αποφασίσει;
Υπάρχει, τελικά, οδός διαφυγής; Υπάρχει λύτρωση; Ο νομπελίστας ποιητής μας το είπε ξεκάθαρα… Η φωνή του, τα λόγια του ηχούν χρόνια τώρα στη σκέψη, την καρδιά και την ψυχή του γράφοντος. Στην πρώτη (και μοναδική συνάντηση μαζί του): «Από τότε που ένας άνεμος μ’ εμπόδισε, με όλους τους ανέμους ταξιδεύω»!
Ο άνεμος της ψυχής είναι ο «οδικός μας χάρτης«, είναι φίλος μας, είναι ο ταξιδευτής μας, είναι αυτός που δείχνει τον κονιορτό και φανερώνει τα αισθήματά μας… Μας επιτρέπει να ζούμε τα πάθη μας, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να βιώσουμε μια «κατά δαίμονα εαυτόν ζωή»! Το αποτύπωμα του ανέμου πάνω μας είναι ζωή!
Κι ας μην ξεχνάμε ότι: «Η σκέψη ξεβάφει, ο νους ποτέ»! Κι όλα τούτα έρχονται, θα έρχονται και θα ξανάρχονται…
Όμως, «κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος -κάθε καιρός κι η Ελένη του»! Γιατί πια είναι ολοφάνερο πως «η ζωή παντού μιμείται τον εαυτό της»…
Κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα!
Αυτό αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε, να ανατρέψουμε… Αναζητούμε την άνοιξη (την αληθινή άνοιξη), την ευτυχία, τη βιωτή ζωή, την «αγιότητα των αισθήσεων»…
Αλλά… «Την άνοιξη αν δε τη βρεις τη φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι»! Το ρίσκο μεγάλο, το πιθανό κέρδος… μέγιστο! Μα τίποτα δεν χαρίζεται (και κυρίως η βιωτή ζωή με τα πάθη και τα λάθη της), όλα κερδίζονται!
«Και να ‘χεις την ψυχή στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από ‘κει μιλάει ο κόσμος», Ελύτης.
Υ.Γ. Πάλι μια εσωτερική ανάγκη οδήγησε σε άλλα μονοπάτια τη σκέψη και το νου.
Στα μονοπάτια της ψυχής, των αισθημάτων και των αισθήσεων…
Οι στίχοι του Οδ. Ελύτη μας κράτησαν συντροφιά και μας έδειξαν το δρόμο σ’ αυτό το ταξίδι…
Σ’ αυτή την «αγιότητα -των αισθήσεων- χωρίς συγκατάβαση»…
Το άστρο της ελληνικής δημοκρατίας 1974-2024
Συμπληρώνονται 50 έτη απρόσκοπτης πολιτικής ομαλότητας και οφείλουμε όλοι οι πολίτες της χώρας, με αμεροληψία και ωριμότητα να αντλήσουμε διδάγματα...