Σε ένα Ρέθυμνο, που την περασμένη Κυριακή, ευτυχώς ανεπιτυχώς, προσπάθησε «να αυτοκτονήσει» και να επιστρέψει τριάντα χρόνια πίσω, με την ψήφο του στις Δημοτικές εκλογές.
Σε μια Λακωνία, όπου για πρώτη φορά η Χρυσή Αυγή ξεπέρασε το 15%.
Σε μία Θράκη, που για πρώτη φορά σε πολιτική αναμέτρηση «βάφτηκε άσπρη», χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός Πολιτικού από τις πιθανές συνέπειες του πρώτου αποσχιστικού βήματος των μουσουλμάνων της περιοχής.
Σε μια Ελλάδα που εκδικείται τον εαυτό της κάνοντας τις παραπάνω επιλογές και στέλνοντας στις Βρυξέλλες, στην Ευρωβουλή, τρεις βουλευτές της Χρυσής Αυγής, ενώ επιλέγει την ακόμη μεγαλύτερη πολυδιάσπαση στο πολιτικό σκηνικό, που δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά μόνο στην αστάθεια και τη σταδιακή διάλυση της Χώρας.
Σε μια Ευρώπη που, με γρήγορα βήματα απαρνιέται την αλληλεγγύη, τον πολιτισμό και όσα οικοδόμησε τα τελευταία πενήντα χρόνια, είτε με την επιβολή αυστηρής λιτότητας σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της, είτε εκλέγοντας ευρωσκεπτικιστικά, διχαστικά και επικίνδυνα για τη συνοχή της κόμματα και εκπροσώπους.
Σε ένα κόσμο που ξαναμπαίνει σιγά σιγά, στον «ανταγωνισμό των δύο πόλων» και σε ένα νέου είδους ψυχρό πόλεμο, με έντονες περιφερειακές συγκρούσεις και με θερμές επεκτάσεις, αφού τόσο στην Ουκρανία, όσο και στη Συρία, το Αφγανιστάν, την Αίγυπτο και την Κορέα, είχαμε και έχουμε πραγματικές μάχες.
Νοιώθω και εγώ πολύ κουρασμένος και αισθάνομαι πως δε μπορώ πια να γράφω και να σχολιάζω αμέριμνα, τα περί της τιμής της τομάτας, της θρυλούμενης αλλά μηδέποτε πραγματοποιούμενης εκ νέου έλευσης του Elli T και της αντιτουριστικής συμπεριφοράς που επιδεικνύουν σταθερά και χωρίς συνέπειες, οι «μαγαζάτορες» στο παλιό λιμάνι, αλλά και αλλού.
Κατόπιν αυτού, αιτούμαι για τη στήλη μου μια μακροχρόνια άδεια άνευ αποδοχών (που ποτέ δεν έπαιρνα άλλωστε) και δηλώνω στους όποιους αναγνώστες μου, ότι θα φροντίζω να είμαι πάντα «παρών», κάθε φορά που θα εκτιμώ πως έχω κάτι να πω ή να γράψω, για ένα σημαντικό κατά τη γνώμη μου ζήτημα.
Καλό και αδιατάρακτο καλοκαίρι, να έχουμε όλοι μας.
