Αγάλι, Αγάλι …, λοιπόν

Η μνημονιακή «ακροδεξιού» προφίλ κυβέρνηση Σαμαρά, παραπαίει μέρα με την ήμερα. Από την μια η υποχρέωση να εφαρμόσουμε τα συμφωνημένα, με τους ξένους δανειστές μας και από την άλλη η σκληρή πραγματικότητα ότι νέα μέτρα δεν περνούν χωρίς απώλειες από τη βουλή. Συνηθίσαμε πια και την «εικονική» διαπραγμάτευση με την τρόικα για τις ανάγκες των ΜΜΕ και των δημοσκοπήσεων. Έρχονται, λοιπόν, νέα σκληρά μέτρα για το 2014-2016 κόστους δεκάδων δις ευρώ. Περιλαμβάνουν, απολύσεις, εκποιήσεις δημόσιας περιούσιας, ιδιωτικοποίηση σε ενέργεια, λιμάνια, αεροδρόμια, νερό, σκουπίδια, ορυκτούς πόρους, οικόπεδα «φιλέτα» κ.λπ. Επίσης, έχουμε αποδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, κλείσιμο αμυντικών βιομηχανιών, περικοπή κοινωνικών δομών σε Υγεία, Παιδεία, ΟΤΑ κλπ. Η άδικα κατανεμημένη υπερφορολόγηση συνεχίζεται και επιτείνεται με νέα «χαράτσια» και με αδυναμία ενεργοποίησης του εισπρακτικού μηχανισμού να κάνει τα στοιχειώδη προς την πάταξη της φοροδιαφυγής. Παράλληλα, πλησιάζει – έφτασε η ώρα που πολλοί από εμάς θα χάσουμε το «κεραμίδι» που έχουμε χρυσοπληρώσει άλλα δεν έχουμε εξοφλήσει στις τράπεζες. Το ανύπαρκτο, μικρό, πολυδιαφημισμένο «πρωτογενές πλεόνασμα» είναι θνησιγενές και μη αναπαράξιμο. Δεν βασίζεται σε οικονομική ανάπτυξη, στην αύξηση των παραγωγικών δομών και την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, άλλα βασίζεται κυριολεκτικά στο «αίμα» του λαού μας. Στην κυβέρνηση το πάνω χέρι έχουν «φασιστοειδή» τύπου Γεωργιάδη – Βορίδη, άκρατοι νεοφιλελεύθεροι τύπου Χατζηδάκη, Κ. Μητσοτάκη με γαρνιτούρα το δίδυμο Δενδιά – Στουρνάρα.

 

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας, παράλληλα, λόγω της αριστεράς, ζούμε ιστορικές στιγμές παρόμοιες της εποχής του ΕΑΜ. Έτσι, η αριστερά είναι, πια, αξιωματική αντιπολίτευση, που παρά τις Κασσάνδρες έχει καταξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως η εναλλακτική, στην υπάρχουσα, πρόταση εξουσίας. Οι δημοσκοπήσεις πια δίνουν, προβάδισμα στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ενίοτε, δίνουν προβάδισμα και στον σ. Τσίπρα, ως προς την καταλληλότητα για πρωθυπουργός.

 

Παράλληλα, κάναμε, ένα πολύ πετυχημένο, συνέδριο δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα που απασχολούσαν την κοινωνία και το κόμμα, ενώ σιγά – σιγά στελέχη του μνημονιακού χώρου αποδέχονται τις απόψεις μας και εναντιώνονται ενεργά στη μνημονιακή πολιτική. Σταδιακά, καλύψαμε τα όποια κενά στο πρόγραμμα εξουσίας και δηλώνουμε πια έτοιμοι να αναλάβουμε τις κυβερνητικές ευθύνες τόσο σε εθνικό όσο και τοπικό επίπεδο. Δεξιοί – μνημονιακοι, ομολογούν στα «πηγαδάκια» τους την παταγώδη αποτυχία τους και μιλούν ανοικτά, πια, για διάλειμμα ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Σίγουρα ο δρόμος προς τη κυβέρνηση είναι μακρύς, ανηφορικός και με σκαμπανεβάσματα. Το παράδειγμα των εκλογών στο ΤΕΕ, εθνικά και τοπικά, δείχνει ότι θα υπάρξουν και παταγώδεις αποτυχίες σε αυτή την πορεία.

 

Αγάλι, αγάλι, λοιπόν μια που ο δρόμος φαίνεται μακρύς και δύσβατος. Είμαστε όμως πια βέβαιοι ότι στις επόμενες εθνικές εκλογές, ο χρόνος διεξαγωγής τους δεν είναι μονομερής επιλογή μας, θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση της αριστεράς με βασικό στυλοβάτη το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που ελπίζουμε να παραμείνει πλουραλιστικός, μη αλαζονικός, βαθιά γειωμένος με την κοινωνία και τα κινήματα. Κάποιοι, θυμούνται τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ την τετραετία 1977-1981 και αναρωτιούνται καλοπροαίρετα αν υπάρχουν αναλογίες, που ευτυχώς, προς το παρόν, δεν υπάρχουν ή δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμες. Στο ΣΥΡΙΖΑ τα κεντρικά όργανα, ΚΕ – ΚΟ, παραμένουν  ισχυρά, πολυτασικά και μη ποδηγετούμενα, δίπλα στον σ. Τσιπρα. Η διάθεσή μας στο κόμμα να συγκρουστούμε, πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους παραμένει ισχυρή, στους πιο πολλούς. Παρά πολλοί συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε και αξίζει να συνεχίσουμε τον αγώνα και την προσπάθεια. Πέρα από την ανάγκη ανάληψης της εξουσίας από την αριστερά ο λαός μας έχει και τεράστια προβλήματα που παραμένουν και πρέπει να επιλυθούν. Το επίδικο πια δεν είναι αν θα πάρουμε την κυβέρνηση, άλλα αν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε δομές, αντιλήψεις, να φέρουμε νέα ήθη και νέα πρόσωπα. Ο κόσμος αυτά περιμένει από ένα κόμμα της αριστεράς.