Δεν
μπορώ να σκεφτώ χειρότερη κατάσταση για την προοπτική της Ελλάδας, απ’ όταν οι
δημόσιοι λειτουργοί της παιδείας (καθηγητές μέσης εκπαίδευσης) κάνουν απεργία
αορίστου χρόνου (επαναλαμβανόμενες 5ήμερες ή 48ωρες απεργίες!) για να βοηθήσουν
δήθεν τη δημόσια παιδεία (διώχνοντας όσους μπορούν να πάνε έστω και με το ζόρι
στην ιδιωτική) και οι μαθητές καθοδηγούμενοι από τους απεργούς καθηγητές και
τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεκινούν καταλήψεις για να …βοηθήσουν
δήθεν τη δημόσια παιδεία. Από κοντά και τα πανεπιστήμια, όπου πρώτα απεργούν οι
διοικητικοί υπάλληλοι, μετά διαμαρτύρονται οι πρυτάνεις της ανομίας που βάζουν
τις φοιτητικές παρατάξεις να οργανώσουν νέους αγώνες για την ανύψωση της
δημόσιας παιδείας, δηλαδή να κάνουν καταλήψεις.
Η
πρώτη μου σκέψη είναι ότι αυτοί οι καθηγητές που αποφασίζουν απεργίες αορίστου
χρόνου, προκειμένου να μην χάσουν κάποια από τα απαράδεκτα προνόμιά τους (όπως
το προνόμιο να μην αξιολογούνται για την εργασία τους), όχι μόνο δεν πιστεύουν
και δεν εργάζονται για τη δημόσια παιδεία, όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τους
μαθητές τους, αφού κατεβάζουν τα ρολά της εκπαίδευσης, αλλά απλώς
ευθυγραμμίζονται ασυστόλως με τη στρατηγική του κόμματος της αξιωματικής
αντιπολίτευσης με σκοπό να καταργήσουν το …μνημόνιο και να ρίξουν την
κυβέρνηση. Και τα λεγόμενα περί …έρωτος για τη δημόσια παιδεία είναι απλώς
φούμαρα.
Ασφαλώς
από τους εραστές της δημόσιας παιδείας δεν πρέπει να ξεχάσουμε ούτε στιγμή το
συνδικάτο των πρυτάνεων, οι οποίοι έχουν θέσει ως μοναδική τους προτεραιότητα
την παραμονή τους στον πρυτανικό θώκο, με την αρωγή βέβαια των κομματικών
νεολαίων. Σήμερα λοιπόν τορπιλίζουν το αίτημα (όχι της κυβέρνησης, όχι της
τρόικας, αλλά της ελληνικής κοινωνίας) για αξιολόγηση του προσωπικού τους,
στέλνοντας έτσι τους μεν υπαλλήλους στην απεργία, τους δε φοιτητές των εν λόγω
κομματικών παρατάξεων στις καταλήψεις.
Από
τους μαθητές των γυμνασίων και λυκείων δεν μπορεί να έχουμε παράπονα (και όχι
μόνο γιατί είναι τα κυρίως θύματα αυτής της …ερωτικής πρεμούρας για τη
δημόσια παιδεία). Το νεαρό της ηλικίας, η εμφάνιση του αρχηγού της αξιωματικής
αντιπολίτευσης στην πρεμιέρα (αγιασμός) της σχολικής περιόδου, όπου ζήτησε από
τους μαθητές να συνταχθούν με τους απεργούς καθηγητές τους και φυσικά η στάση
των καθηγητών, στέλνει αρκετούς απ’ αυτούς στις καταλήψεις των σχολείων (που
ανάμεσα στα πολλά θα βοηθήσουν τους καθηγητές να μην χάσουν τα μεροκάματά τους,
αφού θα απεργούν οι μαθητές αντ’ αυτών).
Βέβαια
οι γονείς των μαθητών δεν είναι καθόλου άμοιροι ευθυνών (και κυρίως οι σύλλογοι
γονέων) που δεν πιέζουν την πολιτεία, το κομματικό σύστημα και τους καθηγητές
στο να υπάρχουν όχι μόνο ανοιχτά δημόσια σχολεία, αλλά σχολεία που θα μαθαίνουν
τα παιδιά τους γράμματα (αντί να είναι πρυτανεία σίτισης μη αξιολογημένων
εκπαιδευτικών), σχολεία που θα έχουν σκοπό να κλείσουν τα φροντιστήρια (και όχι
να τα πολλαπλασιάζουν). Τέλος, οι γονείς πρέπει να καθοδηγούν τα παιδιά τους
ότι η γνώση και η μόρφωση επιτυγχάνεται με ανοιχτά και ζωντανά σχολεία και όχι
με καταλήψεις.
Τεράστια
ευθύνη για το μπάχαλο της παιδείας φέρει το κομματικό σύστημα της χώρας. Τα
κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης υποστήριζαν και υποστηρίζουν με υπερβολικό
σθένος όλα τα μαξιμαλιστικά (ακόμα και τα εμφανώς παράλογα) αιτήματα των
εκπαιδευτικών κάθε βαθμίδας, ενώ όταν είναι στην κυβέρνηση καθυστερούν ή
αρνούνται καν να φέρουν σε πέρας τα ώριμα αιτήματα της κοινωνίας (π.χ.
αξιολόγηση εκπαιδευτικών), πράγμα που μεγαλώνει τις ρήξεις και συμβάλλει στην
αναστάτωση της παιδείας. Μήπως είναι καιρός να καταλάβουν οι κυβερνώντες ότι
χωρίς ρήξεις στο αποτελματωμένο καθεστώς της ελληνικής παιδείας, δεν θα έχουμε
ποτέ την παιδεία που χρειάζονται τα παιδιά μας και η πατρίδα μας;
Το
σίγουρο είναι ότι δημόσια παιδεία δεν γίνεται με κλειστά (λόγω απεργίας των
καθηγητών ή λόγω καταλήψεων των υποκινούμενων μαθητών και φοιτητών) σχολεία.
Ούτε με εκπαιδευτικούς που δεν αξιολογούνται για την εργασία τους. Ας
προχωρήσει η κυβέρνηση και η κοινωνία θα ακολουθήσει.
* Ο Δημήτρης Χρ. Ράπτης είναι
χημικός, πρ. διευθυντής ΕΛΠΕ
