Αγάπη… θέλεις βρε ζωή
η αγάπη ανασταίνει,
«αγάπη»… θέλεις βρε ζωή
που τη ζωή μακραίνει!
Βάρος σαν νιώσεις στην καρδιά
και τα «σοκάκια» πιάσεις,
σαν βρεις αγάπης γιατρειά
πρόσεξε!! μην τη χάσεις!
Αυτή ανασταίνει τους λαούς
αυτή φιλιώνει κόσμο,
αυτή φροντίζει ορφανά
αυτή το σύμπαν όλο!
Τρέμει μωρό στην κούνια του
κι αλλοδαπός στο δρόμο
και άρρωστος στη μοναξιά
που ’χει ’πομείνει μόνος.
Γέρος, φτωχός κι ανήμπορος
γονιός … είναι και πάλι,
τώρα κι εκείνος σε ζητά
Βάλε τον … στην αγκάλη!
Παντού φέρνεις την άνοιξη
και στο βαρύ χειμώνα
και μ’ ένα πέπλο μαγικό
σκέπεις ψυχή και σώμα.
Αγάπη, αγάπη στην ψυχή
φάρμακο των φαρμάκων
της σκέψης είσαι γιατρικό,
φέρνεις τα πάνω, κάτω!
Την πιο βαριά ασθένεια
«εσύ» τη θεραπεύεις
«εσύ» φιλιώνεις τους λαούς,
πόλεμο δεν γυρεύεις.
«Ειρήνη-Ειρήνη» εσύ σκορπάς
γαλήνη και «Αγάπη»
κι’ όλα τα μίση των λαών
βάζεις τα εις την άκρη!
Σε ψάχνω, μα πού να σε βρώ;
Όχι στα μεγαλεία,
όχι εις τα ανάκτορα
δεν έχεις ’κει πατρίδα.
Μέσα στη φτώχεια σ’ εύρηκα
χωρίς περίσσια κάλλη
μέσα σε ταπεινή καρδιά,
σε διάπλατη αγκάλη.
Εκεί μοιράζεις τ’ αγαθά,
εκεί γιατρεύεις κόσμο,
χωρίς «εσένα» η ζωή
είναι γεμάτη πόνο.
Βασίλισσα των αρετών
μάγεψε τον πλανήτη
μόνο με αγάπη στην καρδιά,
τίποτα δεν σου λείπει!
«ΑΓΑΠΗ» θέλεις βρε ζωή
τον κόσμο να μαγεύεις,
μόνο με αγάπης γιατρειά
να τον-ε κυριεύεις!
