Κοιτώ έξω από το παράθυρο. Ο χρόνος αυτός, με τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά και τις ώρες συνοδεία του, τρέχει και η χρονιά, με τις αναμνήσεις όσων έγιναν ή ζήσαμε, γοργοφεύγει. Πολλές και διάφορες οι εικόνες πηγαινοέρχονται εντός μου, κουβαλώντας ένα σωρό μαζί τους συνειρμών και σκέψεων αγόγγυστα όπως η χελώνα το καβούκι της.
Το παν στις ανθρώπινες σχέσεις είναι να μην πληγώνεις τον άλλο. Να τον κάνεις να είναι και να νιώθει καλά και άνετα. Να χαμογελά. Να του βγάζεις τον καλύτερό του εαυτό, σε μιαν εποχή που κυριαρχούν τα πληγώματα, οι υποκρισίες, οι μικροψυχίες και τελικά, όπως μας παραγγέλλει η μάνα μου, ό,τι αξίζει πραγματικά γιατί σπανίζει ή κρύβεται πολύ καλά, για να μην καταβροχθίσουν οι λαίμαργοι ανθρωποφάγοι, είναι η αληθινή αγάπη…
Και μεγάλη μαγκιά, ακούω τον πατέρα μου να λέει, στους δύσκολους, περίεργους και απαιτητικούς καιρούς μας, δεν είναι να κάνεις ό,τι πρέπει, αλλά να μην κάνεις ό,τι δεν πρέπει, είναι να υποτάσσεις το εγώ στο εμείς…
Η ζυγαριά της ζωής, λοιπόν, ταλαντεύεται, κάθε στιγμή, ανάμεσα στα όνειρά μας και στην πεζή καθημερινότητα! Πού θα γείρει χωρίς να πληγωνόμαστε; Ρωτήστε την καρδιά και ακούστε προσεχτικά τη συμβουλή της.
Εν προκειμένω, η καρδιά συμβουλεύει όλους μας ότι μια νέα χρονιά είναι έτοιμη να ξεκινήσει και το φως της κανένα μαυροσύγνεφο δεν μπορεί να κρύψει ακόμα και όταν όλα μοιάζουν πανέτοιμα δυνατή βροχή να φέρουν, εάν στην ελπίδα και την αισιοδοξία στο τιμόνι της ζωής σου έχεις…
Κοιτώ έξω από το παράθυρο. Ο νους μου τρέχει στα αγαπημένα μου πρόσωπα, στους γονείς, τους συγγενείς και τους φίλους και σε όσα, με ή χωρίς τη θέλησή μου, έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα.
Συλλογιέμαι πόσο όμορφος και γαλήνιος θα ‘ταν ο κόσμος μας εάν όλοι αγκαλιασμένοι χόρευαν σαν άκακα και ανέμελα παιδιά, μεθυσμένοι από αγάπη. Προς τούτο, στη δύση πια και αυτής της χρονιάς σας παρακινώ, για να ‘ναι καλό και καλύτερο από κάθε προηγούμενο το καινούργιο έτος, κάθε του ξημέρωμα, πουρνό – πουρνό, σαν τον εύψυχο Προμηθέα στους δρόμους ας ξεχυθούμε, αγάπη και φωτιά σε όλον τον κόσμο να δίνουμε, τη βαριά πίκρα του να εκδιώξουμε και τα μαύρα σκοτάδια, ακόμα και αν ξέρουμε πως για τούτο Καύκασος πικρός και ανελέητος θα μας περιμένει…
Κλείνοντας, κατόπιν όλων των παραπάνω, τούτο το σημείωμα, αποχαιρετώντας το 2019 δηλαδή και προϋπαντώντας το 2020, ένα θα θέλω να σας υπενθυμίσω και το οποίο και οι δύο γονείς μου συχνά, από τα παιδικά μου χρόνια έως και σήμερα, μου λένε: Για τον καθένα μας υπάρχει ένα αστέρι λαμπρό και φωτεινό εκεί ψηλά στον ουρανό. Μπορεί να μας πάρει χρόνια και να χρειαστεί πολύς κόπος μέχρι να το βρούμε, αλλά να ‘στε σίγουροι πως εάν θέλαμε με ανθρώπινο πρόσωπο να το αναπαραστήσουμε, με ένα πλατύ χαμόγελο και δυο ορθάνοιχτα μάτια θα τ’ απεικονίζαμε, αγάπη και θάρρος να μας δίνουν ακόμα και στις πιο δύσκολες φάσεις της ζωής μας ή/και στο ξεκίνημα κάθε νέου έτους!
