Αγαπώ το σχολείο, όταν και εκείνο ενδιαφέρεται για μένα

Ένα παιδί χρειάζεται ένα δάσκαλο να κατανοεί ότι κάποιες φορές τα πράγματα είναι δύσκολα στη ψυχή του. Τόσο δύσκολα που δεν μπορεί να εστιαστεί στις λέξεις, γιατί το επώδυνο συναίσθημά του, το κρατά εγκλωβισμένο και διώχνει τις λέξεις μακριά. Αποκτά νόημα κάτι, μόνο όταν το καταλαβαίνουμε. Και μπορούμε να το καταλάβουμε, όταν η σκέψη μας είναι καθάρια από συναισθήματα. Όταν αυτά μας κυβερνούν, τότε η λογική χάνει κάτι από τη λειτουργικότητά της.
Αυτό το παιδί χρειάζεται σεβασμό και αποδοχή, γιατί όταν ένα παιδί πονά ψυχικά, αυτό που θέλει είναι ένα βλέμμα κατανόησης να το συντροφεύει. Η γνώση θα έρθει στη συνέχεια, όταν θα αισθανθεί εσωτερική ασφάλεια μέσα του. Ένας μαθητής χρειάζεται ευαισθητοποιημένους ανθρώπους, οι οποίοι να κατανοούν ότι ο ρυθμός του κάθε μαθητή είναι διαφορετικός και αυτό που περιμένει ως ανθρώπινο ον είναι σεβασμός, αποδοχή, έλλειψη επικριτικής διάθεσης.
Υπάρχουν μαθητές, που το θυμωμένο βλέμμα ενός εκπαιδευτικού, τους ακυρώνει, τους κάνει να αναστέλλουν την προσπάθεια. Τα παιδιά και οι έφηβοι καταγράφουν την αντίδραση των εκπαιδευτικών, στη συμπεριφορά τους. Όσο κι αν αντιπαρατίθενται σε εκείνους, το βλέμμα των εκπαιδευτικών τους προσδιορίζει. Είναι οι σημαντικοί ενήλικες, όσο και αν κάποιες φορές δείχνουν να το αμφισβητούν.
Η χώρα της μάθησης προσφέρεται μόνο σε εκείνους, που ανεπηρέαστοι από τα συναισθηματικά προβλήματα, μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που τους προσφέρονται και να προχωρήσουν.
Υπάρχουν παιδιά, που αντιμετωπίζουν προβλήματα, τα οποία στη παιδική τους φαντασία είναι άλυτα. Όταν συμβαίνει αυτό, εστιάζονται στο συναίσθημα που νιώθουν και αδυνατούν να επικεντρωθούν στη λύση ενός προβλήματος, στην άσκηση που τους ζητάει ένα αποτέλεσμα. Για να επικεντρωθεί ένας μαθητής στο μάθημα, θα πρέπει η συναισθηματική του κατάσταση να είναι τέτοια, που θα του επιτρέψει να απορροφήσει τη γνώση. Εάν ταλανίζεται από προβλήματα που ταράζουν τη ψυχή του, θα ασχοληθεί πρώτα με τρόπους διαφυγής από το πρόβλημά του, που θα του επιτρέψουν τη συναισθηματική ισορροπία μέσα του.
Ένα παιδί που κάνει χιούμορ μέσα στην τάξη και γίνεται ο ταραξίας που διακωμωδεί το κάθε τι που συμβαίνει, είναι ο μαθητής που ίσως έχει βρει αυτό το μηχανισμό φυγής από τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει. Βιώνει έντονα μια εσωτερική αναταραχή που τον έχει αφήσει στο έλεος των συναισθημάτων του και επιστρατεύει το κωμικό στοιχείο, για να προστατευθεί από τον ψυχικό όλεθρο. Είναι ένας μηχανισμός που αναπτύσσει, για να προστατεύσει τον εαυτό του. Εάν ο εκπαιδευτικός του το αφαιρέσει, κινδυνεύει αυτό το παιδί να βυθιστεί σε μια δίνη συναισθημάτων, που θα είναι πολύ δύσκολο να την αντέξει.
Εκείνο που θα μπορούσε να κάνει ένας εκπαιδευτικός είναι όχι βέβαια να ασχοληθεί με το γιατί συμβαίνει αυτό, άλλωστε η ερμηνεία σε αυτή τη περίπτωση έχει μηδαμινά αποτελέσματα, αλλά να χρησιμοποιήσει το ίδιο το τέχνασμα. Ένα παιδί που μέσα από την επώδυνη κατάσταση που ζει, έχει καταφύγει σε αυτό το μηχανισμό, σημαίνει ότι είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος, που έχει μάθει να επιβιώνει μέσα από αυτό τον τρόπο, αλλά χρησιμοποιεί το χάρισμα του αυτοκαταστροφικά, ακριβώς, γιατί κανείς δεν του έχει δείξει το δρόμο. Ένα παιδί χρειάζεται κατευθύνσεις. Δεν είναι όπως ο ενήλικας. Χρειάζεται κάποιος να εστιάσει στο ταλέντο του, να το επαινέσει και να το βοηθήσει να του δώσει μια διέξοδο με άλλους τρόπους, που θα είναι ευχάριστοι για το ίδιο αλλά και για τους εκπαιδευτικούς. Για παράδειγμα, συμμετοχή σε ένα θεατρικό σκετς ή σε άλλες δραστηριότητες θα μπορούσαν να το βοηθήσουν να εκτονώσει την ενέργεια του.
Τα παιδιά που κάνουν φασαρία μέσα στη τάξη έχουν μια υπερβολική ενέργεια που ξεχειλίζει, γιατί κανείς δεν τους έδωσε ένα πλαίσιο να την τοποθετήσουν. Εάν συμβεί αυτό από έμπειρους ανθρώπους, τότε αυτή η ενέργεια γίνεται δημιουργία. Τα παιδιά που ζητούν την προσοχή της τάξης είναι συχνά ιδιαιτέρα κοινωνικά παιδιά, που όμως, επειδή δεν έχουν την απαραίτητη αποδοχή από το οικογενειακό και στη συνέχεια από το σχολικό πλαίσιο, την αισθάνονται ως επιβλαβή και τη χρησιμοποιούν με τον τρόπο που την αισθάνονται.
Πολύ συχνά όταν βρεθεί ένας εκπαιδευτικός να το βοηθήσει να μετουσιώσει αυτή τη συμπεριφορά, να της δώσει δηλαδή ένα νέο νόημα, τότε γίνονται θαύματα. Η κοινωνικότητα βρίσκει το δρόμο της και το παιδί παύει να την χρησιμοποιεί εις βάρος του.
Κάποτε άκουσα για την ιστορία ενός ανθρώπου, ο οποίος ως μαθητής ήταν ο εφιάλτης των καθηγητών με τις αταξίες του μέσα στην τάξη. Ένα παιδί που η μοίρα του ήταν αρνητικά προδιαγεγραμμένη. Ο καθηγητής που αγανακτούσε περισσότερο μαζί του, έπιανε τον εαυτό του κάποιες φορές να τον λυπάται και να σκέφτεται ότι το μέλλον του θα είναι όχι απλά αβέβαιο, αλλά καταδικασμένο. Μετά από χρόνια λοιπόν, όταν ο εκπαιδευτικός αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά συναισθηματικά προβλήματα και ένιωθε το μέλλον αβέβαιο και χωρίς νόημα, μετά από παρακίνηση των φίλων του βγήκε και με πολύ προσπάθεια πήγε στο θέατρο. Εκεί έμεινε εμβρόντητος, γιατί ο άνθρωπος που εκείνος θεώρησε στο παρελθόν ότι θα αποτύγχανε στη ζωή του, ήταν ο πρωταγωνιστής της παράστασης και πολύ επιτυχημένος στην καριέρα του. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, τον έκανε να γελάσει μετά από μια μεγάλη περίοδο θλίψης. Και όταν συναντήθηκαν στα καμαρίνια ο επιτυχημένος ηθοποιός του είπε: «Πρέπει να σας ευχαριστήσω γιατί χάρη σε σας έγινα ηθοποιός». Ο εκπαιδευτικός χωρίς να καταλαβαίνει τι εννοεί τον κοιτούσε σιωπηλός, ώσπου πήρε τον λόγο εκείνος και του είπε:
– Να, σας έβλεπα τόσο δυστυχισμένο, όταν προσπαθούσατε να με επαναφέρετε στη τάξη και τόσο θλιμμένο που δεν καταφέρνατε να το πραγματοποιήσετε, που έβαλα στόχο της ζωής μου να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, για να μην είναι δυστυχισμένοι και μέσα μου, όταν το έλεγα αυτό, είχα ένα πρόσωπο, στο οποίο απευθυνόμουν, Εσάς. Ποτέ δεν γνωρίζουμε, πότε θα παιχτεί η τελευταία πράξη!