Άλλο ένα Πάσχα πέρασε κι οι πολυπόθητες διακοπές, το φαγητό μέχρι σκασμού και η κάθε λογής κραιπάλη επίσης… Κι εσύ; Έρμαιο της καθημερινότητας, της ρουτίνας της δουλείας ή της σχολής αντίστοιχα και των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων. Εγκλωβισμένος στις συνήθειές σου, μα κατά τα άλλα κενός. Ένας μέσος ανθρωπάκος της εποχής μας.
Κάποιος που ξεκινάει τη ζωή του με τη μοναδική του ενασχόληση που ‘ναι η δουλειά/σχολή του και κοιμάται με το βραχνά της επόμενης μέρας. Εντάξει δεν είσαι και τόσο ξενέρωτος, θα αντιδράσεις, πας και για κανένα καφέ και ποτό, σερφάρεις διαδικτυακά εννοείται, κατά τη διάρκεια ή ενδιάμεσα (μετά το άραγμα και τον φραπέ και λίγο πριν τις μπύρες και τα κοκτέιλ). Έχεις κι εσύ τη ζωή σου, τις γνωριμίες σου, τους φίλους σου και τη σχέση σου. Δείχνεις να τα ‘χεις όλα, προσπαθείς τουλάχιστον. Μοστράρεις φωτογραφίες, λες κανά ανέκδοτο με την παρέα και παίζετε κάνα χαρτάκι και συχνά-πυκνά βάζεις και καμιά φωνή στο αίσθημα έτσι για να ανάβουν τα αίματα. Και μετά;
Αέναος κύκλος είπαμε… Δουλειά ή σχολή, αίσθημα, καφές με φίλους, διαδικτυακός εθισμός, σερφάρισμα ήθελα να πω, ποτά και ύπνος!
Εντάξει καμιά φορά που δεν ακολουθείς το πρόγραμμα κατά γράμμα σε πιάνει μια κρίση συνειδητότητας. Ποιός είσαι ή ποιός θα θελες να είσαι, ποιά είναι η θέση σου στην κοινωνία και τι κάνεις για τον συνάνθρωπο, τον γείτονα, τον άστεγο, τον πρόσφυγα, τον άνεργο, τον γονιό σου…
Σκέψεις πολλές, κατακλυσμός από τύψεις και αδιέξοδο. Ήταν πολλά τελικά όλα εκείνα, που μες τη ρουτίνα (και τη μιζέρια θα συμπλήρωνα εγώ) της καθημερινότητας, κρατούσες στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Αλλά μπορεί να μην έχεις καμία απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτηματικά, έχεις όμως κάτι που τόσα χρόνια σε ξελασπώνει και μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη… οι πανταχού παρούσες ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ.
Ότι δεν είσαι και τόσο αδρανής, ότι σε ενοχλεί η πραγματικότητα και θες να την αλλάξεις αλλά δεν ξέρεις πως, ότι είσαι πολύ ευαίσθητος και όχι αρκετά δυναμικός για να ασχοληθείς με αυτά. Ότι, επίσης, ψάχνεις κάποιον να πιστέψεις και κάτι να σου κάνει ένα κλικ και τότε θα σε δούμε κι εσένα. Μέχρι τότε όμως δεν θα κάθεσαι και άπραγος, θα αμπελοφιλοσοφείς μην σε περνάνε και για κανένα παρτάκια που νοιάζεται μόνο για το τομάρι του. Μιας κι έχεις και γνώμη και πρόθεση, λίγο στην πράξη τα χαλάς, γιατί ζεις με ουτοπίες και ξέρεις ότι όλα για την ώρα είναι ανούσια και το μέλλον προδιαγεγραμμένο. Και φυσικά περιμένεις το κλικ που θα σε κινητοποιήσει βεβαίως-βεβαίως!
Στην τελική δεν σε κατηγορώ κι εσένα, έτσι προσπαθείς να φέρεις εις πέρας τη ζωή σου απαλλαγμένη από τέρατα, τύψεις και κάθε λογής αρνητικό συναίσθημα. Αλλά ευτυχώς είναι κι αυτή η κρίση συνειδητότητας που σου χτυπάει το καμπανάκι, πως αφήνεις το σώμα σου να σαπίζει και να δηλητηριάζει το μυαλό και την ψυχή σου με αδράνεια, αδιαφορία και ανευθυνότητα. Ταρακουνιέσαι, αναστατώνεσαι, λες ότι δεν θες να σαι μόνο αυτό στη ζωή σου κι ότι έχεις να δώσεις και να κάνεις πράγματα. Ξάφνου, όμως, εμφανίζεται ένα μήνυμα στον υπολογιστή σου! Η παρέα σε περιμένει για τον συνηθισμένο καφέ και όλα τα άλλα «συνηθισμένα». Έτσι δίνεις μια παράταση στον εν δυνάμει εαυτό σου, βάζεις τα παπούτσια στον πραγματικό και κλείνεις την πόρτα πίσω σου.
Υ.Γ. Η διάψευση του τέλους της ιστορίας είναι στο χέρι όλων μας!
* H Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής
