Εμβρόντητη η κρητική κοινωνία, όπως άλλωστε και όλη η υπόλοιπη ελληνική, από τη θαλπωρή του καναπέ της (όπως συνηθίζεται τα τελευταία σαράντα χρόνια), παρακολούθησε τα τεκταινόμενα, γύρω από την περιβόητη δίκη Ρίχτερ, που διεξήχθη το τελευταίο διάστημα στο Ρέθυμνο, με αποτέλεσμα, όπως ήταν αναμενόμενο, την αθώωση του «ανιστόρητου» ιστορικού ερευνητή, ο οποίος ήρθε στον τόπο μας, τιμήθηκε από τον Στεφανόπουλο, τ. πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και ανακηρύχθηκε από τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου, ως επίτιμος διδάκτορας.
Ο Ρίχτερ, για να γίνω πιο σαφής, έγραψε ένα κατάπτυστο πόνημα, που αποτελεί ύβρη για τους αθάνατους νεκρούς μας, στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγορεί την αντίσταση του κρητικού λαού απέναντι σ’ ένα οργανωμένο στρατό κατοχής και υποστηρίζει ότι οι μαζικές εκτελέσεις αμάχων και η ολοσχερής καταστροφή χωριών έγιναν στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου. Είναι γνωστή σ’ όλους μας, αγαπητοί αναγνώστες, η γερμανική νοοτροπία, που βασίζεται στην υπεροψία και στην έμπρακτη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποδεικνύει περίτρανα ότι τα γονίδια των Ούνων, που αιματοκύλισαν δύο φορές την ανθρωπότητα, δεν αλλάζουν (βλέπε Μέρκελ, Σόιμπλε, Γκάμπριελ).
Μια μικρή ομάδα ανθρώπων βρεθήκαμε στα δικαστήρια Ρεθύμνου, για να διαμαρτυρηθούμε στο όνομα των νεκρών μας.
Θέλω να πιστεύω ότι η Δικαιοσύνη, εκτός από «τυφλή» δεν είναι και κατευθυνόμενη στο όνομα της Νέας Τάξης. Αισθητή η απουσία του πνευματικού κόσμου και των λοιπών φορέων της τοπικής κοινωνίας, γεγονός που μας θλίβει αφάνταστα.
Ο διαβόητος Ρίχτερ παρεπέμφθη σε δίκη έπειτα από εισήγηση του εισαγγελέα Ρεθύμνου, Γεωργίου Α. Πατεράκη. Θέλω επίσης να ελπίζω ότι η σήψη και η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι τόσο μεγάλη, ούτως ώστε ο «κύριος» αυτός να έχει και υποστηρικτές. Είναι γνωστό ότι όποιος ξεχνά την ιστορία του ή συνειδητά την παραχαράσσει, είναι βέβαιο ότι θα την ξαναβιώσει. Ας εξηγήσει λοιπόν κάποιος στους νέους οικονομικούς κατακτητές ότι η Ιστορία και η Ελευθερία ενός λαού δεν εξαρτάται, ούτε κρέμεται σε προσχήματα, όπως είναι οι στολές και τα όπλα αλλά από την ψυχή του, όταν φυσικά δεν είναι αλλοτριωμένη. Αυτό βροντοφωνάξαμε μεταξύ άλλων, εμείς οι ελάχιστοι «γραφικοί», που βρεθήκαμε στις αίθουσες του δικαστηρίου Ρεθύμνου.
Μεταξύ άλλων θέλω να συγχαρώ και να ευχαριστήσω από καρδιάς, για τον αγώνα τους να αντιταχθούν από την πρώτη στιγμή, στο ιστορικό αυτό μέγιστο ατόπημα, τον προσωπικό μου φίλο, στρατηγό ε.α κύριο Μανούσο Παραγιουδάκη, ιδρυτή του πολεμικού Μουσείου Χρωμοναστηρίου Ρεθύμνου, τον τ. Αντιδήμαρχο Ρεθύμνου, κύριο Γιώργο Σταράκη, τους έγκριτους Νομικούς, κύριο Αριστομένη Συγγελάκη, από τη Βιάνο και Νίκο Κοτζαμπασάκη, από το Ρέθυμνο, το σύντεκνό μου από τα Παλιά Ρούματα, Φραγγιό Παναγιωτάκη, τον αγαπητό φίλο Παντελή Καπαρουδάκη από τον Αποκόρωνα και όλους τους απλούς πολίτες, που παρευρέθησαν για να τιμήσουν την μνήμη των προγόνων τους.
Να σημειωθεί ότι αρκετοί ηλικιωμένοι, από τους παρευρισκόμενους, βγήκαν εκτός αιθούσης όταν αγόρευαν οι συνήγοροι υπεράσπισης του κατηγορουμένου, ν’ αφήσουν ένα δάκρυ, μη μπορώντας να αποδεχτούν ότι αυτά τα λόγια που άκουγαν έβγαιναν από στόματα Ελλήνων.
Οι μνήμες είναι ακόμα σχετικά νωπές και η μυρωδιά του καμένου πλανάται ακόμη πάνω από τα Ανώγεια, την Κάντανο και πολλά άλλα μαρτυρικά χωριά του τόπου μας. Όταν λοιπόν κάποιος προσεγγίζει αυτά τα θέματα, πρέπει να δείχνει τον απαραίτητο ελάχιστο σεβασμό.
Τελειώνοντας θα ήθελα να αφιερώσω μια μαντινάδα στους «γραμματισμένους» υποστηριχτές του Ρίχτερ.
Κρήτη μου, σε ξαναπατούν του Γερμανού οι μπότες
χαράς τον τόπο τούτονε αν λείπαν οι προδότες.
Και σε σένα, άγνωστε ήρωα της κατοχής, που έδωσες τη ζωή σου, χωρίς δεύτερη σκέψη για τα ύψιστα ιδανικά της πατρίδας, βασανίστηκες, αιχμαλωτίσθηκες, εκτελέστηκες, αλλά ποτέ δεν έσκυψες το κεφάλι να σου πω ότι:
Δεν το ‘χω πως εμίσεψες με του Θεού τα δίκια
μόνο πως ήρθε κατοχή και ποιος θα πράξει αντρίκια…
* Ο Θανάσης Πατεράκης είναι Πρόεδρος Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων